Met HZT repeteert Nasr overdag, hij speelt ‘s avonds, om zich dan meteen naar Amsterdam te spoeden voor de nachtopnamen van een film voor het VPRO-programma ‘Lola Moviola’. Hoewel hij het prima naar zijn zin heeft bij HZT, noemt Nasr zich geen echt theaterdbeest. Zeker nu de twijfel de laatste tijd toeslaat. Dat was vroeger ook al. Nasr: ‘Elke drie maanden wilde ik wat anders worden, van Darwin tot striptekenaar. Pas in het derde jaar van het gymnasium wilde ik acteur worden. Toen ik dat in het vijfde jaar nog steeds wilde, werden mijn ouders pas ècht ongerust. Toen ze zagen dat ik daar gelukkig was, was het goed.’ Nasr zou graag nog klassieke talen of filosofie studeren, leest veel proza en poëzie en is verzot op de muziek van Sjostakovitsj. En dat alles niet alleen als achtergrondinformatie, hij wil het ook graag gebruiken, bijvoorbeeld bij het schrijven en spelen. Tegelijk kan hij moeilijk kiezen: ‘Ik hou veel van alles, als een gulzige spons zuig ik de dingen op.’ Alsof hij eerst àlles moet nuttigen en verteren, voor het goede overblijft. En zich nauwelijks de tijd gunt: ‘Soms voel ik me schuldig als ik vroeg naar bed ga of een avond niets doe, terwijl er nog massa’s ongelezen boeken en niet beluisterde platen liggen. Soms kom ik niet in slaap, dan denk ik: ‘Ramsey, je weet nog niks, je hebt nog lang niet genoeg Sjostakovitsj gehoord.’
Scharnieren
Nasr begon in het eerste jaar van de opleiding met ‘De Doorspeler’. Toen wist hij al dat hij met een solo wilde afstuderen. Hij schreef een voorlopige tekst, herschreef het in het tweede jaar tot een half uur en liet het rusten tot het laatste studiejaar. Bewerkte het opnieuw en vulde het aan met sketches en gedichten tot een collage-voorstelling met een duidelijke rode draad. Een belangrijk rol was weggelegd voor zijn docenten. Nasr: ‘Die benadrukten dat het erom ging wat òns bezighield. Mijn vader was Palestijn. Ik heb toen uitgezocht hoe dat nou precies zat, me daarover gedocumenteerd en het daarna in het stuk verwerkt. Zo ook met Sjostakovitsj, daar gaat het ook over.’ En voegt er meteen aan toe: ‘Ik heb al een tekst voor een nieuw stuk in mijn hoofd. Maar daar ben ik nog niet aan toe, net als een roman of verhalenbundel. Ik weet alleen nog niet hoe er precies vorm aan te geven, de scharnieren ontbreken nog.’ ‘De Doorspeler’ is op 31 oktober en 1 november te zien in Plaza Futura, toegang
fl. 12,50, met pas fl. 10,-.
Net als in het boek van Jules Verne begon de reis in Londen, waar de Nederlandse Beatles de spits afbeten. De tweede stopplaats was Parijs, met daarbij een optreden van het uit Eindhoven en Beek en Donk afkomstige trio De Tamino’s (de hoofdpersoon uit Mozarts Zauberflöte), bestaande uit René Vermaas, Mark van Hoof en Giovanni Baten. Ze volgden alle drie het conservatorium, maar spelen naast hun specialisatie ook piano, gitaar, trekharmonica en contrabas. Met klassiekers van onder meer Julien Clerc, Michel Fugain en Frida Boccara, riepen ze de geur van musettes en melancholie op. Maar ze speelden bijvoorbeeld ook het kritische anti-Chirac-nummer ‘Champignon des champignons’ van Fay Lovsky.Kraaij & Balder (Strijpsestraat 79) organiseert elke vrijdagavond een optreden. Op 25 oktober, 21.30 uur, treden ‘De Vettige Matjes’ op. Met de echte Nederlandse Comedy Train orga-niseren ze een serie comedy-trainingen (20 november en 18 december, om 20.15 uur). Info: Café Kraaij & Balder, tel. 2515351. Toegang is gratis.
De Tamino’s: de geur van Parijse musettes, melancholie en de oksels van de Pont des Arts.
Foto: Michael Broekmeulen