spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

Plaats een kerstwens in de Cursor!
spacer.png, 0 kB
Cursor in PDF formaatCursor als PDF
PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook
”Je moet je als een pitbull vastbijten en niet meer loslaten”
13 december 2007 - Hij zou zomaar eens de Einstein van deze eeuw kunnen worden. Als hij gelijk krijgt. Maar voorlopig bokst promovendus Marcoen Cabbolet (Wiskunde & Informatica) nog op tegen de gevestigde wetenschappelijke orde met een theorie die ingaat tegen zowel de wet van de kwantummechanica als de algemene relativiteitstheorie. Half januari verdedigt hij zijn proefschrift.

Bijna vanuit het niets, op een doodnormale dag en zonder dat hij er bewust naar op zoek was, kreeg ir. Marcoen Cabbolet een ingeving. Een echte ‘aha-erlebnis’, zoals hij het zelf beschrijft. “Zoiets als bij Newton, die later zei dat er een appel op zijn hoofd was gevallen.” Diezelfde Newton zou zich omdraaien in zijn graf als Cabbolet’s idee voet aan de grond zou krijgen in de natuurwetenschappelijke wereld. Hij formuleerde een verzameling elementaire principes, volgens welke antimateriedeeltjes met een positieve rustmassa (deeltjes die kunnen stilstaan ten opzichte van een waarnemer) onder invloed van de zwaartekracht van de aarde af kunnen bewegen. “Volgens de geaccepteerde wet van de zwaartekracht is dit uitgesloten. Maar niet alle aspecten van die wet zijn geverifieerd.”
Cabbolet, in 1991 afgestudeerd aan de TU/e als fysisch-organisch chemicus, legde zijn idee in 1997 voor aan verschillende wetenschappers die op dit gebied gespecialiseerd zijn. Zo ook aan de Oekraïense natuurkundige Sergey Sannikov aan het Kharkov Instituut voor Fysica en Technologie in de Oekraïne. Met hem zou hij uiteindelijk het leeuwendeel van zijn onderzoek uitvoeren. Het vinden van de juiste wiskunde om zijn natuurkundige theorie mee te formuleren, was aanvankelijk hun grootste probleem. “Op een dag hadden we een discussie in een drukke tram in Kharkov over de formele verschillen tussen een verzameling en een matrix”, vertelt Cabbolet. “Sannikov begon daarbij ineens vergelijkingen te schrijven op het beslagen raam van de tram. Ik schreef mijn weerwoord daaronder, wat weer werd gevolgd door repliek van Sannikov, enzovoorts. Zodoende werd de basis van mijn theorie van verzamelingenmatrices uitgeschreven op de beslagen ramen van een drukke tram voor de ogen van een hoogst verbaasd publiek.”
De gebeurtenis tekent de intensieve en bijzondere relatie tussen Cabbolet en Sannikov tijdens de vele jaren dat ze samenwerkten. Zijn proefschrift draagt de promovendus op aan de inmiddels overleden Oekraïner. “Zonder die samenwerking was ik überhaupt niet tot dit resultaat gekomen. Ik heb van hem geleerd dat je alleen vooruitgang kunt boeken in grensverleggende wetenschap als je een echte wetenschapper bént. Dat betekent dat je het er niet in de avonduurtjes bij kunt doen; je moet er volledig in opgaan.”
Cabbolet weet dat zijn theorie op zijn zachtst gezegd controversieel is. “Het is absoluut uitgesloten dat mijn theorie onmiddellijk geaccepteerd wordt. Die noodzaakt namelijk het verwerpen van de kwantummechanica. De gangbare onderzoeksprogramma’s die zijn gebaseerd op kwantummechanica zetten ze niet zomaar stop. Daar is een overtuigend experimenteel bewijs van mijn theorie voor nodig.”
Onderzoek dat zo grondig zaagt aan de poten van de wetenschappelijke status-quo, is volgens Cabbolet bijna onmogelijk in het westen. “Hier overheerst de gedachte van shut up and calculate. Bij de meeste grote onderzoeksprogramma’s wordt gezocht naar toepassingen van de kwantummechanica, maar het fundament wordt niet meer ter discussie gesteld. In de Oekraïne is nog wél ruimte voor echt fundamenteel onderzoek.”
Het kostte Cabbolet vier jaar en een ‘bureaucratische veldslag’ om subsidie voor het onderzoek los te peuteren. Nu al is duidelijk dat ook vervolgonderzoek niet makkelijk te verkopen zal zijn aan subsidieverstrekkers. “Ik weet hoe de verhoudingen zijn: als je tegen de draad ingaat, krijg je het zwaar. Je moet je als een pitbull vastbijten in een been en niet meer loslaten.”
Toch is de promovendus vastbesloten zijn theorie de komende tien tot twintig jaar te verankeren in een model van de werkelijkheid dat experimenteel toetsbaar is. Nu opgeven zou niet stroken met zijn karakter. “Vreuger waas ich eine nondeju”, zegt hij glimlachend. “Dat is Limburgs voor iemand met recalcitrant gedrag. Dus ik ben wel wat gewend.”/.

Interview/Marcoen Cabbolet door Enith Vlooswijk
Foto/Bart van Overbeeke