“Hier woont de beste schilder van Nederland.” Met een schaterende lach steekt de postbode zijn post in de brievenbus. Geadresseerde: Peer van den Molengraft. “Ne schone mens”, verzekert de brievenbesteller. Dan fietst hij verder naar het volgende adres, verzonken in het groen aan de rand van de stad.

Even later draait de voordeur voorzichtig open. Peerke, zoals zijn vrienden hem liefkozend noemen, staat in de deuropening. Klein van stuk, goed gesoigneerd. Zondagse schoenen, keurig in het pak, pochet en op zijn revers de orde van Oranje Nassau. Ruim 85 jaar, maar allerminst breekbaar. Hij gaat voor naar zijn atelier. Op de eerste etage. Met een brede armzwaai toont hij zijn domein. Een glazen wand op het noorden, een plateau met stoel, schildersezel, rijen doeken, een tafel vol met penselen, tubes en aangekoekte paletten. Het snijdende aroma van terpentijn en verf is verdampt. Een teken dat hij gestopt is? “Nee hoor, ik schilder nog steeds in opdracht. Dat doe ik nou eenmaal graag. Leeftijd heeft daar geen invloed op. Mijn vrouw moppert wel eens dat het een rommeltje is, maar ik weet precies waar alles staat.”

Onder een tafel vol notitievelletjes, stapels papier en zwart-wit foto’s tovert hij een aktetas tevoorschijn. Twee sloten klappen open en het leven van de portretschilder ontvouwt zich. Vergeelde brieven van koningin Juliana, Frits Philips en andere weledelgeboren figuren, foto’s van Peerke, amicaal in gesprek met presidenten, sultans en sjeiks. En met Haile Selassie, ooit keizer van Ethiopië. “Die had zo veel onderscheidingen op zijn jas, dat ik hem vroeg die uit te doen. Dan kon ik de lintjes en medailles op mijn gemak schilderen. Stond daar even later de keizer in zijn bretels.” Anekdotes zoals deze, lepelt hij op met hetzelfde tempo waarin hij mensen op doek zet. “Volgens kennissen zijn het meer dan zesduizend portretten. De meeste geportretteerden zijn vrienden voor het leven geworden.”

Veertig jaar heeft Peer de wereld rondgereisd. Vaak als ambassadeur van Philips. In opdracht van de elektronicagigant zette de Eindhovense schilder talloze staatshoofden en directeuren op het doek. Het strelen van ijdelheid was niet slecht voor de zaken. In een brief wordt Van den Molengraft door de raad van bestuur van Philips uitvoerig bedankt voor bewezen diensten.

Of hij eerder kon lopen dan schilderen, weet Peer zich niet te herinneren. Hij ging in de leer bij de Oirschotse kunstschilder Jan Kruysen, kreeg een kunstopleiding aangeboden bij de trappisten in Westmalle en Rochefort en reed daarna in een woonwagen de wijde wereld in. We schrijven 1937. In een periode als flessenspoeler en hulpvoerman bij Van Gend & Loos in Amsterdam, haalde hij zijn tekenakte. De Tweede Wereldoorlog beleefde hij als koerier en onderduiker. Bij het tekenen van de vrede begonnen nieuwe avonturen voor de Eindhovenaar. Op een platbodem naar Parijs, wonend aan de oever van de Seine als leerling van de École Nationale Supérieure des Beaux Arts. Om uiteindelijk te belanden in Algiers als importeur van Hollandse kaas. Maar er kwam geen kilo over de grens. Uit tijdverdrijf en als bron van inkomsten, portretteerde hij de Nederlandse consul-generaal Van Randshuyzen. Het bleek de entree naar de hoogste kringen. Van Molengrafts talent sprak zich rond. Tot op de dag van vandaag. Lachend: “Maar de grote doorbraak moet nog komen.”

Portretten kenmerken het oeuvre van Van den Molengraft, maar stillevens van zijn hand mogen er ook zijn. Spaanse kurkeiken, mangroves in Florida en bloemen, veel bloemen. De tuin in Eindhoven loopt rimpelloos door in de woonkamer. “Al die bloemen staan in verschillende standen. Er ontstaat een dans. Een rapsodie van bloemen. Verfmuziek noem ik dat.” Een verdere toelichting blijft uit. “Je moet niet alles in woorden vastleggen. Je hoort met gevoelens te werken. Ontvankelijk zijn voor andere mensen en nieuwe dingen. Als schilder ontdek ik nog dagelijks iets en dat wil ik vooral zo houden.”/.