Beelden van zwarte kindjes met enorme buiken, omringd door vliegen. Een man met een pistool op zijn hoofd. De doodsangst is in zijn ogen te lezen. Volgens persfotograaf Chris Keulen belangrijke foto’s, alleen; “het zijn wel steeds dezelfde kanten van Afrika die worden getoond.”

Tot zo’n tien jaar geleden legde ook hij vooral de misère in het continent vast. “Misstanden aan de kaak stellen is belangrijk. Maar er is meer. Ik zag ook allerlei andere -positievere- dingen, maar die kon ik niet kwijt in mijn series. Ik wilde voor mezelf meer balans in mijn werk. Het was mijn bedoeling ook de kracht en de levensvreugde van de mensen te tonen.”

Zijn grote punt van kritiek is dat fotografen steeds meer van hetzelfde op de plaat vastleggen. “Deels komt dat ook doordat er minder tijd en geld is.” Hij heeft bewondering voor diegenen die een originele invalshoek kiezen en meerdere kanten van een kwestie belichten.

De omslag in zijn werk kwam tijdens een wielerwedstrijd in Limburg. “Ik hoorde over koersen in landen als Eritrea, Congo en Burkina Faso. Ik heb helemaal geen sportachtergrond, maar ik wilde wel kijken wat sport in die samenlevingen betekent.” In vijf jaar tijd legde hij een reeks intrigerende portretten vast van renners in Centraal Afrika. Hij bracht ze uit in april 2008 in het boek Hete glassplinters / Tour d’Afrique. In het juryrapport van World Press Photo werd vooral de eigenzinnige benadering van de sport geprezen. ‘Eigenlijk is de sport bijzaak, het gaat om de kunst van het leven. Het Afrikaanse leven aan de hand van het wielrennen.’

Aan de portretten kleven stuk voor stuk verhalen. Zo is daar de foto van een groep renners in Burkina Faso. “De fietsers waren allemaal bij de start, alleen de organisatie was elders. Moest de hele groep midden door het centrum heen om vervolgens te horen dat de start toch weer op de oorspronkelijke plek was”, vertelt Keulen in zijn lezing. Een andere foto toont een man die met zijn wielrenfiets aan de hand een verlaten zandweg afloopt. “Er was een auto voor hem gekomen. Maar in plaats van dat ze dan met de auto naar hem rijden, laten ze hem dat hele stuk lopen. Met je westerse achtergrond verwacht je dan dat hij kwaad wordt op de automobilist. Niets van dat alles. Hij verfoeide alleen het materiaal. “Het is fascinerend dat ze er ondanks beperkingen toch iets van proberen te maken.”/.

De reizende World Press Photo-expositie is nog tot en met 5 oktober te zien in de hal van het Hoofdgebouw en Kennispoort.