“Het was nog leuk, maar ik wilde het moment vóór zijn dat ik het niet meer naar mijn zin had.” Vorig jaar merkte Weerdenburg voor het eerst sinds zijn werkende leven bij SG dat hij niet met het vertrouwde plezier naar zijn werk ging. “Ik heb er altijd mijn hele ziel en zaligheid in gegooid. Misschien te veel. Het werden routineklussen en de deadlines bleven elkaar opvolgen. Ik wil niet meer geleefd worden, maar mijn eigen agenda maken. Niet steeds dat ‘moeten, moeten, moeten’.” Dit, in combinatie met slaap- en andere gezondheidsproblemen, deed de balans doorslaan.

Weerdenburg, van huis uit bioloog, werkte sinds 1980 bij SG in Utrecht en maakte in 2001 de overstap naar de TU/e. In Eindhoven organiseerde hij sindsdien lezingen en workshops. Bovenal vindt hij een educatieve insteek belangrijk. “Als studenten een of andere nietszeggende tv-persoonlijkheid willen uitnodigen, moeten ze dat zelf maar regelen. Ik wil een intellectuele uitdaging bieden.” Geestdriftig vertelt hij over de contacten met studenten. “Ik heb de grootste lol met ze. Ik heb bijvoorbeeld genoten van de samenwerking met studenten Industrial Design en Bouwkunde in de Dutch Design Week. De creativiteit die dan opborrelt, die sfeer, geweldig!”

Weerdenburg staat bij zijn collega’s bekend als een sfeermaker, die van tijd tot tijd graag zijn kont tegen de krib gooit. “Het is een gezellige, relaxte man”, vindt collega Rozemarijn Schalkx. “Maar soms ook wel een etterbak”, voegt ze lachend toe. “En tsja, echt dol op studenten. In de kantine wordt hij aan alle kanten begroet.”

Niet voor niets kreeg de SG-medewerker, die wars is van autoriteit, vorig jaar van collega’s een T-shirt met de tekst ‘Ik ben tegen’. “Ik heb een hekel aan mensen die op alles ‘Ja, dat vind ik ook’ zeggen. Verkondig toch je eigen mening!”, zegt hij vol overtuiging. “Ik ga tegen de stroom in.”

De komende maanden neemt hij vooral rust, maar Weerdenburg heeft nog een ander bijzonder plan opgevat. Hij wil de ervaringen van de twaalf Sahara-reizen die hij tussen 1983 en 2003 maakte, op papier zetten. Net als bij het gespreksonderwerp ‘studenten’ lichten zijn ogen op bij de herinnering aan al die bijzondere reizen. “Ik voel me er thuis. ’s Nachts zet ik een paar jerrycans neer tegen de wind, ik ga liggen en ik slaap onder de sterrenhemel. Heerlijk. Dat ultieme niets is zo mooi!” Er waren momenten dat hij en zijn reisgenoten niemand tegenkwamen. “We hebben eens tweeduizend kilometer gereden en slechts twee andere auto’s gezien.”

In 2003 besloot de avonturier dat het mooi was geweest met de ‘toch wel heftige reizen’, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus zat hij afgelopen winter toch weer in het woestijngebied.

Als hij denkt aan de gebeurtenissen die hij op papier wil zetten, schieten allerlei beelden door zijn hoofd. Maar welke tekst precies uit zijn pen vloeit, moet de komende tijd uitwijzen. “Ik ben bang dat het sommigen geen fuck interesseert: ‘wat is er nou leuk aan zo’n lege woestijn?’. Anderen verwachten misschien heel spannende verhalen. Ik heb behoorlijk wat meegemaakt, maar als je er middenin zit, ervaar je het op dat moment niet als extreem. Je ondergaat het.” Zo kwam hij midden in een opstand van de Toearegs, deed hij er eens twee dagen over een grens over te steken en koos hij niet voor de meest gemakkelijke wegen. Zeker met een auto met tweewielaandrijving viel dat niet altijd mee.

Ook na het einde van zijn dienstverband zullen TU/e’ers Weerdenburg nog geregeld op de campus tegenkomen. “Ik ga nog vaak naar activiteiten, maar dan wel als bezoeker.” Wat overigens niet helemaal klopt, want 14 oktober vertelt hij in de Zwarte Doos over zijn ontmoetingen met de Sahara. Aan het eind van het interview zucht hij: “Weet je, ik ga het hier zo missen! Het was echt fantastisch.” /.