In september 1964 zit Werktuigbouwkundestudent Piet Schoenmakers in de inauguratiecommissie van het Eindhovens Studenten Corps. Voordat de ontgroening losbarst, gaat hij nog even met wat kameraden op vakantie naar Tossa de Mar in Spanje. Daar lopen ze tegen een Barcelonense tuna op die serenades zingt voor wat Engelse meisjes. Alle ramen en balkons puilen uit en de meeslepende muziek lokt zowel inwoners als roodverbrande toeristen.

’s Avonds in de kroeg komen de Eindhovenaren de tuna weer tegen. Ze raken aan de praat, het klikt en Schoenmakers en kornuiten worden uitgenodigd om de rest van hun vakantie door te brengen in Barcelona. De Catalaanse studenten lenen de sleutel van de afwezige bovenburen graag uit. Een geweldige week volgt. “Toen we weggingen, kwam er een prachtig idee in me op”, zegt Schoenmakers. “In de groentijd was het gebruikelijk de eerstejaars te laten zoemen. Dan moesten de tweehonderdvijftig kaalgeschoren feuten hun rechterarm over hun hoofd leggen, de linkeroorlel vastpakken en voorovergebogen met de ogen dicht een zoemend geluid maken. Doel van dit alles was dat zij niet konden zien wat de inauguratiecommissie voor hen aan het klaarzetten was. Ik bedacht dat we ze dit jaar maar eens Spaanse liedjes moesten laten zingen.”

Met hulp van de bevriende Spaanstalige familie Egas en een meegebracht grammofoonplaatje schreven ze twee liedteksten uit: ‘Triste y sola’ (droevig en alleen, oorspronkelijk bedoeld als afscheidslied voor afgestudeerde studenten, maar ook vaak gezongen op begrafenissen) en ‘Aurora’ (dageraad), een typische liefdeserenade voor een vrouw.

“Bij de twee weken durende ontgroening merkten we dat niet alleen de feuten het leuk vonden, maar dat ook de ouderejaars de hele dag uit volle borst liepen te zingen”, zegt Schoenmakers. Toen de ontgroenden op de laatste dag voor het eerst weer rechtop mochten staan, liep hij naar een zingend groepje. “Ik heb ze op pad gestuurd om een serenade te brengen aan de vrouw van de toenmalige Philips-topman Tromp. Dat was aan de Karpendonkse Plas.” Het bleek een groot succes en besloten werd een heuse Eindhovense tuna op te richten. “De eerste ten noorden van de Pyreneeën”, zegt Schoenmakers trots. Javier Egas suggereerde het woord lichtstad te gebruiken in de naam: Ciudad de Luz. De zangles bij het studentenkerkkoor kon beginnen.

In 1967 kwam natuurkundestudent Frans Zonneveld erbij - op tijd voor één van de eerste hoogtepunten. “In een privévliegtuig van de raad van bestuur van Philips werden we naar Ouchy in Zwitserland gevlogen om te zingen bij de afscheidsplechtigheid van directeuren van Philips Nederland en Philips Spanje. Eerst kweelden we onder pianobegeleiding Nederlandse liedjes als ‘Hertog Jan van Brabant’ en als verrassing trokken we onze capa’s aan, pakten we onze instrumenten en brachten we een serenade aan de aanwezige secretaresses.”

Overweldigend
In 1986 organiseerde Tuna Ciudad de Luz het eerste festival. “We waren inmiddels vaak op Spaanse festivals geweest en moesten ze toch eens terug uitnodigen”, vond Schoenmakers. Er was een overweldigende respons; wel driehonderdvijftig inschrijvingen kwamen per brief of telefoontje binnen. “Ons motto werd terstond veranderd in ‘inkomsten verdubbelen en kosten halveren’. We mochten hotelkamers tegen schoonmaakkosten huren en kregen toestemming er veldbedden van het leger bij te zetten. Buschauffeurs lieten tuno’s gratis meereizen en in anderhalve maand hadden we veertigduizend gulden sponsorgeld ingezameld.”

Het festival werd een succes voor de hele stad. Schoenmakers heeft een videoband waarop de totale verkeerschaos in het centrum te zien is. De provincie Noord-Brabant reikte de Zilveren Tulp uit omdat het festival het meest positieve nieuws van 1986 had gebracht.

Dit weekend, van vrijdag 25 tot en met zondag 27 september, is Tuna Ciudad de Luz toe aan het negende festival, georganiseerd samen met de vrouwelijke collega’s van het Eindhovense La Tuniña. Als het aan Schoenmakers en Zonneveld ligt, volgen er nog vele. (NS)/.

Tuno’s voor de deur van het Sociëteitsgebouw van het Eindhovens Studenten Corps aan de Parklaan, 1967.