Zelfs in zijn wildste dromen was Eddy Smulders (46) nooit universitair docent, maar mooi dat hij twee avonden per week in het Studentensportcentrum van de TU/e studenten de beginselen bijbrengt van de ‘noble art of self defence’. “Ik kan natuurlijk overal trainer worden, maar toen Wim Koch, directeur van het sportcentrum, me vroeg, heb ik geen moment geaarzeld. Het leek me erg leuk om met een groep studenten te werken die nog blanco tegenover de sport staat. Die jongens en meisjes zitten de hele dag met de neuzen in de boeken, dan is zo’n bokstraining een mooi verzetje. Reken maar dat ze goed kunnen slapen als ze thuiskomen.”
Boksen is een sport met een besmet imago. Weliswaar zijn de regels in de ring streng en gericht op maximale sportiviteit, maar er gebeuren ook duistere dingen rond de ring. Smulders is de laatste om dit te ontkennen; hijzelf werd tien jaar geleden veroordeeld wegens criminele activiteiten. Die tijd is voorbij: “Ik ben blij dat het allemaal achter de rug is”, zegt Smulders - maar hij weet dat in elke publicatie zijn veroordeling weer ter sprake komt. “Voor de kranten blijf je een crimineel. Dat is een vervelende situatie. Zo schrijven ze dat ik met drugs te maken heb gehad. Grote onzin is dat. Ik heb me nooit met drugs ingelaten, daar ben ik juist zeer op tegen.”
Smulders was in de jaren tachtig enige tijd Europees kampioen in het halfzwaargewicht, maar raakte die titel vrij snel weer kwijt na een verloren gevecht tegen de Fransman Fabrice Tiozzo. “Het was mijn eigen schuld dat ik verloor”, bekent Smulders. “Ik had me onvoldoende voorbereid. De Europese titel was altijd mijn droom geweest. Toen ik die eindelijk had, merkte ik dat ik geen eigen keuzes meer kon maken. Je bent zo hard bezig met trainen dat je geen tijd hebt voor zakelijke dingen. Allerlei mensen om me heen vertelden me wat ik moest doen. Later kom je erachter dat diezelfde mensen jouw geld in hun zakken hebben gestopt.”
Hij vervolgt: “Ik was een bokser met een keiharde knock-out. Voor de tegenstander was ik een risico, want winnen kon ik van iedereen. Als ik aan de beurt was om tegen de kampioen te boksen, kocht de manager van mijn tegenstander vaak het gevecht af. Dat hoorde ik later pas. Mijn manager stak dat geld uiteraard in eigen zak. Ach, van alle kanten ben ik getild. Ik ben blij dat ik die mensen niet meer hoef te zien.”

Op zijn vijfendertigste kreeg Eddy Smulders een aanbieding om te gaan boksen voor de legendarische promotor Don King, de man met het torpedokapsel. “De condities waren slecht. Ik heb geweigerd om dat contract te tekenen en vervolgens ben ik eigenlijk niet meer aan de bak gekomen als bokser”, vertelt Smulders. Zijn carrière zat erop en een minder sportieve periode volgde. “Een jaar of vijf, zes heb ik helemaal niets aan mijn conditie gedaan. Ik vond dat ik voor de rest van mijn leven hard genoeg had getraind, maar in de spiegel zag ik op een bepaald moment dat ik vet begon te worden. Maar ik wilde geen luie, dikke vent worden. En dus ben ik weer in training gegaan.”
Het lesgeven aan studenten in het Studentensportcentrum beschouwt Smulders als een leuk verzetje. “De sfeer is heel anders dan in een boksschool. Daar gaat iedereen zijn gang, maar hier moet je echt tekst en uitleg geven. Je krijgt allerlei vragen op je afgevuurd. Bokstraining is zwaar, dus moet je ze over een dood punt zien heen te krijgen. Soms kan ik wel eens een beetje te hard zijn, zeg maar gewoon lomp, maar gelukkig heb ik assistentie van Lotte van den Hurk die het charmanter weet te zeggen. Maar ja, ik ben er nog eentje van het oude stempel. Ik vind het belangrijk dat het niveau van boksen hier aan de universiteit omhoog gaat. Een man of tien, twaalf begint echt heel aardig te boksen. Daar kunnen de mindere boksers zich dan weer aan optrekken. Ik zie hier wel toekomst.”/.