Afgelopen zondag vertrok ze voor de negende keer naar Oeganda. “Ik was eigenlijk nooit een reizende fotograaf. Ik vond dat je het als fotograaf alleen maar over je eigen wereld moet hebben, omdat dat de enige is die je kent.” Via een studievriendin die zich vestigde in Kampala, de hoofdstad van Oeganda, kwam Stultiens toch in de verleiding om ook daar te gaan fotograferen. “Toen ik bij haar op bezoek was, werd ik geconfronteerd met mijn eigen vooroordelen, maar ook met die van mensen daar over blanken. Ik dacht: daar wil ik werk over gaan maken.” Daarbij was ze zich wel sterk bewust van de enorme verschillen en haar status als buitenstaander ten opzichte van de Oegandese cultuur. “Je kunt niet ‘het dagelijks leven’ laten zien. Op het moment dat je ergens bent als fotograaf, grijp je al in. Het gaat dus over hoe wij, als buitenstaanders, het zien.”

In Kabale, een klein plaatsje in het uiterste zuidwesten van Oeganda, stuitte ze in 2007 op een fotostudio waar mensen zich konden laten fotograferen tegen een achtergrond vol tulpen: de Keukenhof. Toen begin 2009 de oproep kwam voor de ‘Gimme Shelter’-wedstrijd reisde ze speciaal af om een serie te maken over zulke studio’s. In de hoofdstad zijn de achtergronden vaak geschilderde natuurlijke landschappen met veel groen, dieren en water. Op het platteland, waar mensen die natuur al hebben, zijn exotische achtergronden zoals de Keukenhof, een Engels ogende kasteeltuin of een palmenstrand gebruikelijk. “De ruimtes gaan over ideale plekken. De luxe van op vakantie gaan kunnen wij ons veroorloven, maar de mensen daar niet. Het biedt hen dus een soort escape uit hun dagelijkse realiteit.”

Illusie
Hoewel ze inmiddels al voor de negende keer in het land is, is ze nog steeds voorzichtig met het beschrijven van het land en de mensen. Op de vraag hoe het dagelijks leven van de mensen eruit zag en hoe zij de fotostudio-‘escape’ beleefden, geeft ze dan ook geen antwoord. “Je kunt als je een paar mensen gesproken hebt, niet de illusie hebben dat je het wel weet.”

Op dit moment maakt ze samen met een bevriende Oegandese fotograaf een portret van diens grootvader. Door middel van dit soort projecten probeert ze toch elke keer weer een stukje toe te voegen aan haar beeld van Oeganda. Ze heeft geen plannen om er ooit te gaan wonen. “Maar voorlopig ben ik er ook nog niet klaar mee.” (SK)/.