Demonstreren

“Zullen we gaan demonstreren?” “Waartegen dan?”, vraag ik verbaasd aan de vriend die het voorstelt. “Dat maakt niet uit, ik ben hetzelfde doen zat, ik heb het gevoel dat ik stil sta!” In feite moet ik hem gelijk geven. Na vijfeneenhalf jaar studie is het kunstje van leren en tentamens maken wel bekend. Om het te bewijzen, worden inmiddels ook herkansingen voor puntverbetering aangegrepen. Alles om maar niet stil te zitten, misschien wel letterlijk, maar in ieder geval niet figuurlijk. De sleur moet worden doorbroken, desnoods maar demonstreren. Stilzitten, ik ben tegen!

Stilstand is achteruitgang, de rest van de wereld raast immers voort. Wat kun je doen om te zorgen dat de dagelijkse sleur geen wekelijkse of jaarlijkse sleur wordt? Of het nou om de zoveelste borrel, de x-ste squashpartij of het leren voor het volgende tentamen gaat. Het volgt elkaar in rap tempo op en voor je het weet, voelt het of je nooit iets anders hebt gedaan. Wat te doen om wat leven in de brouwerij te brengen? Een eigen bedrijf starten, eindelijk die wereldreis maken, alles op zwart in het casino? Of toch maar de wereld verbeteren door middel van protest?
In Brussel voor een weekendje weg loop ik een demonstratie van de vakbonden tegen het lijf. In plaats van heftige taferelen zie ik een groep vijftigers die nu al klaar is om de rest van het werkzame bestaan uit te zitten. Nu nog even eropuit om te zorgen dat het bureauhangen de komende jaren ook nog genoeg betaalt. Stilstaan, alleen dan geperfectioneerd. Een ervaring rijker keer ik terug naar Eindhoven. Klaar voor het nieuwe semester en met een duidelijk doel voor ogen. Er moet iets gaan gebeuren, want stilstaan, dat niet langer! Voor je het weet, ben je aan het demonstreren.

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde