Ooit overwoog Kager-Nguyen, een vlotte en open verteller, om politieagente te worden. “Dat was na mijn afgebroken studie bedrijfskunde aan de TU/e. Ik had een beroepskeuzetest gedaan die twee adviezen opleverde: politieacademie en communicatie. Bij de politie stelde ik me voor dat ik middenin de maatschappij zou staan. Toch koos ik -uit praktische overwegingen- voor de Fontys-opleiding communicatie. Voor de politieacademie moest ik naar Apeldoorn en ik had hier al een studentenleventje opgebouwd, dat wilde ik niet opgeven.”

Fontys bleek erg schools en klassikaal. Toen speelde regelmatig de gedachte door haar hoofd ‘Hoe zou het bij de politie zijn geweest?’. Kager-Nguyen: “Die vraag werd beantwoord toen ik mijn afstudeerstage deed bij de politie Noord-Limburg. Het was er heel hiërarchisch, dat zou niks voor mij zijn geweest. En hoewel je hbo hebt, stroom je niet makkelijk door naar een hogere functie. Iedereen begint onderaan met surveillancediensten.”

In 2005 studeerde ze af en ging ze met haar vriend, nu echtgenoot, op vakantie naar haar geboorteland Vietnam. Na de oorlog werden de legers van Noord- en Zuid-Vietnam samengevoegd. Trangs vader, lid van de militaire politie in Zuid-Vietnam, twijfelde of hij daar goed behandeld zou worden. Als bootvluchteling belandde hij in 1980 uiteindelijk in Nederland. Trang was toen een baby van vier maanden. Zij kwam in 1984 naar Nederland met haar broer en moeder, in het kader van de gezinshereniging. Die reis had nog wel wat voeten in de aarde. “Mijn moeder was enig kind en mijn oma wilde haar en ons niet laten gaan. Mijn moeder heeft oma vooraf nooit verteld wanneer ze naar Nederland vertrok. Ze had zelfs een ‘stand in’ geregeld voor mij, een kind dat uiterlijk veel op mij leek, omdat ik vanuit het dorp naar Saigon moest voor de benodigde inentingen. Als oma geweten had wanneer we naar Nederland zouden gaan, had ze ons die dag nooit laten vertrekken. Ik heb geen herinneringen aan Vietnam, maar weet nog wel dat ik op Schiphol aankwam in die enorme hal en dat een vreemde man mijn vader was.”

Haar vaderland speelt een speciale rol in haar leven. Ze is er uiteindelijk zelfs getrouwd in 2008, tijdens een traditionele bruiloftsceremonie, te midden van vijftig familieleden en vrienden die over waren gevlogen. In 2005 bezocht Kager-Nguyen Vietnam voor het eerst zonder familie. “Mijn moeder had me, vanuit haar herinneringen, gewaarschuwd om niet rond te gaan trekken. Daarom hadden we destijds alleen mijn geboortedorp en familie bezocht. Maar nu wilden we meer zien en rondreizen. Dat heb ik maar niet tegen mijn moeder verteld. Ik had van te voren alles goed geregeld, vooral het officiële gedeelte, de visa en zo. Dat hielp, alleen dachten ze bij de douane dat ik een ‘Viet kieu’ (Vietnamees voor terugkeerder, red.) was en dat ze wel smeergeld van me konden vangen. Maar dat wilde ik niet. Toen mijn vriend erbij kwam staan, konden we gewoon doorlopen. Verder ging het prima. Vietnamezen zijn heel vriendelijke en hartelijke mensen. We zijn van noord naar zuid gereisd door een prachtig land. Een voordeel is natuurlijk dat ik Vietnamees spreek, dat zijn we thuis altijd blijven praten. Intussen zijn mijn Nederlands en Engels veel beter ontwikkeld, maar als je in het land zelf bent, is het taalgevoel zo weer terug.”

Toen ze terugkwam, kreeg ze op het vliegveld een telefoontje van het uitzendbureau dat ze twee banen hadden, onder meer bij Bureau P&P. Omdat ze aan de TU/e had gestudeerd, leek het haar leuk om hier aan haar eerste baan te beginnen. “De collega’s maken het leuk, net als het contact met al die verschillende mensen en de persoonlijke bedankjes die je regelmatig krijgt. Omdat je met veel verschillende mensen werkt, moet je in dit werk -zeker in het begin- altijd een beetje tactisch en voorzichtig zijn. En ik heb ook geleerd om oprecht en streng te zijn. Maar wel met de juiste nuances op de juiste plaats.”/.