‘3 ballpoints, 1 tekenpen, 1 tabakspijp, 1 tube tandpasta, 2 linker handschoenen, 1 rozenkrans, 1/2 koplamp voor rijwiel…’ In 1959 werden de gevonden voorwerpen op het -toen nog- Eindhovense hogeschoolterrein netjes gemeld in T.H.-Berichten, de voorloper van Cursor. En: ‘Deze voorwerpen worden na woensdag uitgestald in de hal van de technische hogeschool’.

Een balpen of tandpastatube zal een halve eeuw later niet vaak meer braaf als gevonden voorwerp worden afgestaan, maar we vinden en verliezen nog heel wat af op de campus. Attributen als gsm’s en portemonnees vinden, een of twee telefoontjes later, doorgaans de weg naar hun eigenaars redelijk snel weer terug. Maar waar blijft de rest? En bij wie meld je je als TU/e’er wanneer je iets bent kwijtgeraakt of gevonden hebt?

De meeste vinders en zoekers voegen zich bij de receptie van hun eigen of dichtstbijzijnde gebouw, weet Henri Scheepers, facilitair coördinator bij de Dienst Interne Zaken van de TU/e. Ook bij de beveiliging van de TU/e wordt regelmatig aangeklopt, vooral als het waardevollere zaken zoals laptops betreft. Maar enig beleid of overzicht op het gebied van gevonden voorwerpen was er tot voor kort niet, aldus Scheepers. “Elke receptie had zijn eigen kast of hoekje waar gevonden spullen in werden gegooid.”

Receptiemedewerker Gert Mons, onder meer werkzaam in Traverse, zette daarom een paar maanden terug een registratiesysteem op. Dit eenvoudige Excel-bestand staat op een afgeschermd deel van de S-schijf, waar alleen receptionisten met een autorisatie bij kunnen. Hier kunnen ze invullen wat er waar en wanneer is gevonden of verloren, met daarbij de gegevens van een eventuele contactpersoon. Zo zien alle receptiemedewerkers wat er campusbreed is kwijtgeraakt of gevonden en kan iedereen naar believen items toevoegen of verwijderen.

Het registratiesysteem is bewust zo simpel mogelijk gehouden, zegt Mons, om de drempel voor receptionisten om ermee te werken, zo laag mogelijk te houden. Volgens receptiemedewerkster Ria Veldhuis in Helix kan zo’n campusbreed overzicht, als gebruikers er routine in krijgen, zeker van toegevoegde waarde zijn. “Spullen die hier aan de faculteit gevonden worden, leggen we eerst een week voor het raam. In het geval van portemonnees en pasjes en dergelijke proberen we zelf te achterhalen van wie ze zijn; in veel andere gevallen melden de eigenaars zichzelf. Spullen die binnen een week niet zijn opgehaald, zetten we in het systeem.” Waarbij Veldhuis wel aantekent: “De vraag is: waar leg je de grens? Moet je één enkele handschoen of bus deodorant erop gaan zetten? Dat lijkt mij van niet”.

Vloermortel
Veel spannends, opvallends of anderszins interessants wordt er overigens niet gevonden en verloren op het universiteitsterrein. Of het moet een achtergelaten zak met 25 kilo vloermortel zijn, die in het Hoofdgebouw tegen een muur van de receptie rust. Verder wordt in het registratieoverzicht melding gemaakt van ‘een nog ingepakt cadeautje’, verloren bij een promotieplechtigheid in het Auditorium. Doorgaans zijn het vooral sleutelbossen die worden gevonden en die, gek genoeg, veelal nooit terugkomen bij de eigenaar. De gang naar de sleutelmaker voor een sleutelkopie is blijkbaar vaak korter dan een rondgang langs alle plekken waar iemand die dag is geweest, concludeert Scheepers.

De meeste gevonden voorwerpen worden ongeveer een jaar bewaard, aldus de facilitair coördinator. Daarna worden de attributen weggegooid. “Aan één enkele handschoen heeft het goede doel ook niks”, grinnikt hij. (MvdV)/.