“Laatste ronde!”, roept de barman. Hier ben ik nooit goed in geweest. “Je moet naar huis.” “Wie zei dat?” Verward kijk ik om me heen terwijl ik word meegezogen in de stoet naar buiten. “Naar huis”, fluistert de stem weer. “Wie is dat?”, roep ik, inmiddels geïrriteerd. “Logica”, fluistert de stem, voor de verandering in mijn andere oor, “de kroegen zijn gesloten, dus moet je naar huis.” Maar ik heb helemaal geen zin om naar huis te gaan, het is hier gezellig. Ik hoor wat gestommel, een tweede stem, ze overleggen even. Dan schraapt de tweede stem zijn keel: “Hallo, Conformisme hier, als je nu niet naar huis gaat dan krijgen we problemen.” Oh ja, kom maar op dan”, roep ik baldadig. ”Ik denk dat we Bestwil moeten inschakelen”, hoor ik de tweede stem tegen de eerste zeggen, “hier ben ik ook niet tegen opgewassen.” Weer gestommel. Even later een derde stem: “Het is voor je eigen bestwil.” Een duw in mijn rug, nog een. Onder luid protest begeef ik mij naar huis. Bij wijze van laatste verzet val ik met de tv aan in slaap op de bank.
Als ik een paar uur later door Dora the Explorer word gewekt, weet ik dat ik naar Logica, Conformisme en Bestwil had moeten luisteren. Het is gewoon praktischer om meteen in je bed te gaan liggen. Toch knaagt er iets. De volgende ochtend doe ik verwoede pogingen om Logica, Conformisme en Bestwil te tarten. Ik trek mijn linkerschoen aan mijn rechtervoet, frituur mijn ontbijt en stop een spijkerbroek in mijn sporttas. Als ik er later die dag, met pijnlijke voeten, borrelend maagzuur, een gescheurde spijkerbroek en een hevige kater achter kom dat het toch echt veel makkelijker is om een potje squash te winnen als je het racket gewoon bij het handvat vasthoudt, geef ik mij gewonnen. Dit is mijn laatste column. Ik moet op zoek naar een baan. Het is voor mijn eigen bestwil.

Monique Hendriks is studente Technische Informatica. Dit is haar laatste column voor Cursor.