De Turkse student kon kiezen: een master in Boston of in Eindhoven. Het werd de TU/e - niet alleen vanwege de uitmuntende reputatie van de opleiding, “mijn moeder had ook liever dat ik in Europa bleef”, zegt Colak met een grijns. Qua gemis was ze gelukkig al iets gewend; eerder dit jaar verbleef haar zoon voor zijn stage drie maanden in het Amerikaanse Pittsburgh. Fatsoenlijk contact houden bleek, vanwege het tijdsverschil, nog een hele opgave: “Op de tijden dat ik haar kon bellen, was ik meestal dronken”.

Het bevalt de masterstudent, sinds tweeënhalve maand in Eindhoven, prima hier. Alleen het contact met de Nederlanders vindt Colak nog lastig: “Studenten hier zijn net robots, ze trekken bij alles meteen hun agenda tevoorschijn. Spontaan wat gaan drinken is er bij de meesten niet bij. Vreemd hoor”.

Spontaniteit en gezelligheid staan bij de Turkse student dan ook voorop - zelfs tijdens het studeren. “In de bibliotheek is het mij te stil; hier kunnen we tenminste gewoon overleggen en hebben we er een muziekje en wat te eten bij.” Op de balie verderop ligt een Turkse pizza op hem te wachten. Hoewel het met échte Turkse pizza volgens hem weinig te maken heeft, “maar het is prima te eten én goedkoop”. (MvdV)