Dit zijn de eerste woorden van een ode aan de muziek, van noten voorzien door Franz Schubert en gezongen door grootheden als Elisabeth Schwarzkopf en Dietrich Fischer-Dieskau.

Het muzische gehalte van ons gedoogkabinet lijkt niet hoog. De nieuwe minister van OCW moet vooral bezuinigingen verdedigen. Nog voor het kabinet compleet was stierven kort na elkaar Solomon Burke (op Schiphol!) en Joan Sutherland; dat kan geen toeval zijn. De cultuur van onze premier lijkt zich vooral af te spelen tijdens après-skibijeenkomsten, met glühwein bij kaarslicht. De ‘boomers’ Kamp, Leers, Opstelten, Verhagen en Hillen, tijdens de verkiezingen mastodonten genoemd, stralen van alles uit, maar geen muziek. Ze zullen niet zo ver gaan als Hermann Goering:

“Wenn ich Kultur höre, entsichere ich meinen Browning”, maar zelfs het Concertgebouworkest zal niet veilig zijn.

Vorige kabinetten zag je jaarlijks verzameld bij de meest elitaire uitvoering van de Matthäus Passion, waar ze hun door het pluche verwende billen prijs gaven aan de harde banken van de Naarder kerk. Het was voornamelijk een gelegenheid om gezien te worden, ook voor de dames, een soort ‘derde dinsdag’ op goede vrijdag. Zou dit evenement onder de bezuinigingen vallen, of laten de excellenties zich de Bach niet van het brood eten?

Zou Geert ook gedoogd worden in de Naarder kerk, met zijn gorilla’s? Zou de blonde roerganger van klassieke muziek houden? Hij is mogelijk de meest muzische van alle deelnemers aan het gedoogakkoord, maar ik schat hem, Limburger, meer een liefhebber van Rowwen Hèze of van Gé Reinders’ Blaosmuziek. In het laatste geval stel ik voor in Naarden niet de Matthäus te laten uitvoeren, maar ‘Blaosmuziek, met veel koper, door de Marinierskapel. Dan wil ik graag meeluisteren. Op eine sjone vrijdigmiddig: bloasmuziek!

Het cultuurbeleid van de verenigde babyboomers zal voornamelijk uit ‘graue Stunden’ bestaan.