De novemberstorm kletst tegen de ramen van het Holiday Inn. In de nephaard kronkelen goudgele vlammen en de cappuccino is binnen handbereik. Een korte, beschaafde stilte volgt als een ober verderop kopjes met schel geweld op de tegels laat vallen. Het echtpaar Govender is voor een week terug in Eindhoven. Hoe anders dan hun eerste dag in Brabant. Het is juni 2005 en de zomer staat op springen. Op verzoek van Sasol, een chemiebedrijf in Zuid-Afrika, trekken Ashriti en Gregory naar Europa. Beiden als promovendus aan de faculteit Scheikundige Technologie en ieder voor een eigen onderzoek naar Fischer-Tropsch, het procedé waarmee olie uit steenkool en aardgas wordt gewonnen.

De eerste maand brengen ze door in een studentenwoning in de roemruchte wijk Hemelrijken. Wonend tussen piepjonge bachelors. Zitten, slapen, koken en wassen op postzegelformaat. Verruild voor een ruim huis in Zuid-Afrika. “Ach, eigenlijk vonden we dat niet eens zo erg. We beschouwden het als een eer dat Sasol ons vroeg. En een unieke kans om Europa te zien.”

Snel daarna vinden ze een leuk appartement in de Dommelstraat. Een memorabele plek waar hun dochtertje Suhina in 2006 het levenslicht ziet. ‘My sweet poppetje’ legt de drukbezette onderzoekers een ander tempo op. Zonder twijfel het mooiste dat is voortgekomen uit hun simultane wetenschappelijke loopbaan. Maar daarvoor moeten we even terug naar Zuid-Afrika.

Ashriti (32) en Gregory (35), beiden geboren in Durban en opgegroeid in Umzinto, KwaZulu Natal. Een stadje omgeven door suikerrietvelden. Ze blinken uit op de middelbare school. Vanaf 1994 stuurt Gregory elke dag het busje van zijn oom naar de universiteit in Durban. Andere studenten rijden mee. Twee jaar later ook Ashriti. Tijdens de dagelijkse rit van een uur heen en een uur terug klikt het tussen de twee. Ze kunnen eindeloos praten. “Op de weg terug zette ik haar altijd als laatste af”, grijnst Gregory als hij zijn strategie verklapt. “Ja, en ik werd verliefd op de chauffeur”, bekent Ashriti lachend.

Hij heeft een lening afgesloten voor zijn studie, zij krijgt een beurs van Sasol. Wegens gebrek aan werk volgt Gregory na het behalen van zijn bachelor nog een studie van twee jaar. Samen studeren ze af in november 2000. Een maand later, 28 december, trouwen ze voor de wet. Dankzij het boterbriefje kan niet alleen Ashriti een week later aan de slag bij Sasol, ook haar man Gregory is drie maanden later welkom. “Dat is bedrijfspolitiek: Sasol bindt werknemers aan zich door ook voor hun familie te zorgen.”

Het kersverse echtpaar werkt een jaar lang om zelf de ‘echte’ trouwerij te betalen en weigert, zoals de traditie verlangt, hun ouders daarvoor te laten opdraaien. Een hindoe bruiloft is namelijk een rib uit het lijf. Op 8 december 2001 is het zover. Vele dagen van voorbereiding, vijfhonderd gasten in een grote hal, omgeven door pracht en praal. “Nee, nerveus was ik niet, hooguit bang dat ik zou struikelen over mijn gewaad”, gniffelt Ashriti.

Ze gaan wonen in Vanderbijlpark, een van de betere woonoorden op tien minuten rijden van Sasolburg, een industrieel complex en stad voor werknemers ineen. Vier jaar werken en nog meer studeren volgen. Als de studies bijna zijn afgerond, de tropenjaren erop zitten en gezinsuitbreiding zich in het achterhoofd nestelt, vraagt Sasol of ze naar Eindhoven willen. “Na een nachtje slapen hebben we ja gezegd. Het avontuur was te aanlokkelijk. We reizen graag.”

Londen, Venetië, Parijs. De afstanden vanuit Eindhoven zijn een peulenschil. Pisa in een dagje op en neer? Geen probleem. Ook na de komst van Suhina blijven ze genieten van hun uitstapjes. En in Eindhoven beleven ze vier intens gelukkige jaren. Uit eten met vrienden, de bioscoop, bowlen voor het cricketteam PSV Tegenbosch. Het leven als een zegen, beseffen ze. “Alsof we nu terugkomen in ons tweede huis. Nee hoor, na al die jaren samen studeren, werken en wonen, kunnen we nog steeds eindeloos met elkaar praten. We zijn het zo gewend”, verzekeren ze.