Wie de naam Marijn Dekkers intikt bij Google krijgt een foto te zien van een wat slome jongen die met de mond half open langs de camera kijkt. Het is een foto uit de jaren dat hij op de middelbare school zat. Toen Dekkers bij de studievereniging voor chemiestudenten werd gevraagd naar een foto, duikelde hij dit exemplaar op, niet wetende dat het beeld voor eeuwig op het internet zou circuleren. Wie was de jongen op deze foto? “Zeker geen slome jongen, al kan de foto wat dat betreft misleidend zijn”, zegt een lachende Dekkers in zijn kamer op het hoofdkantoor van Bayer in Leverkusen. “Ik was een heel fanatieke tennisser. Dat was met afstand het belangrijkste in mijn leven. Op de middelbare school studeerde ik daarom niet veel.” In zijn kantoor staat een foto van Dekkers op de tennisbaan met John McEnroe. Die wedstrijd ging voor hem hopeloos verloren.

Op zijn zestiende stond hij op het punt om van Tilburg naar Den Haag te verhuizen om bij de tennisbond te gaan spelen. Hij wilde proftennisser worden. “Plotseling overleed mijn moeder. Ik besloot om nog een jaar thuis te blijven bij mijn vader, wij waren heel close. In dat jaar verloor ik mijn interesse in tennis, en daarmee het contact met de tennistop van Nederland.”

Als substituut voor de sport ging hij ijveriger studeren. “In het vijfde jaar bleef ik nog wel een keer zitten vanwege het verdriet om mijn moeder. Maar uiteindelijk kon ik met goede cijfers naar de universiteit in Nijmegen om scheikunde te studeren.” Dekkers was op stoom en hoorde bij de beste studenten. “Maar de opleiding was me te theoretisch en teveel gericht op organische chemie. In die tijd leerde ik een hoogleraar in Eindhoven kennen, Derk Heikens, die bezig was met kunststoftechnologie. Met hem had ik een heel leuk gesprek. Het toegepaste van zijn onderzoek, de nabijheid van de industrie en de man Heikens maakten dat ik na mijn kandidaats in Nijmegen overstapte naar de TU/e. In twee jaar haalde ik mijn ingenieursopleiding en bleef in de vakgroep van Heikens voor een promotie.”

De jonge ingenieur studeerde cum laude af en deed zijn promotie in 3,5 jaar. “Alles ging toen snel. Ik was heel geïnteresseerd en gemotiveerd. Ik was er dag en nacht mee bezig.”

Tijdens de studie en promotie ontstond de behoefte om te bewijzen dat hij een uitmuntende wetenschapper kon zijn. Hij wilde hoogleraar worden. “Ik had ook al een stuk of negen wetenschappelijke publicaties in goede tijdschriften - dat gaf me een zekere reputatie.” Op zijn 27ste promoveerde hij in de kunststoftechnologie en hij plande het vervolg van zijn loopbaan op het vergezicht van het hoogleraarschap. Promotor Heikens was adviseur bij General Electric Plastics, het Europese hoofdkantoor in Bergen op Zoom. Dekkers ging tijdens zijn promotie af en toe mee voor het geven van een advies. “Ik luisterde naar waar ‘de groten’ het over hadden. Als ik de durf had, zei ik wel eens wat.” De wereld van de industrie sprak hem aan; hij wilde voor een aantal jaar bij een gerenommeerd industrieel laboratorium aan de slag. Op dat moment was onder de postdocs de VS in opkomst. Amerika trok hem, maar niet als postdoc - het salaris was te laag. “Ik kon voor GE naar het grote lab in Schenectady, New York. Destijds werkten er bij het R&D-centrum van dit bedrijf tweeduizend wetenschappers; het was één van de oudste en meest gerespecteerde onderzoeksinstellingen in Noord-Amerika. Ik werkte er met de besten in de wereld aan polymerenblends.”

Na twee jaar ging hij terug naar Bergen op Zoom. Maar na een paar maanden kwam er een telefoontje uit Amerika. “Mijn oude baas in de VS, de leider van de onderzoeksgroep waarin ik had gewerkt, ging terug in het onderzoek. Dat gebeurde wel vaker: goede onderzoekers kwamen erachter dat ze de rompslomp van het management liever niet meer wilden en gingen terug. Back to the bench, heette dat. Ik kon zijn baan krijgen, een aantrekkelijk aanbod. Op dat moment verliet ik het idee om hoogleraar te worden. Ik werd manager van een onderzoeksgroep in de industrie - en boog daarmee af van een wetenschappelijke carrière.” Zijn eerste managementbaan was een experiment van drie jaar, waarin hij erachter kwam dat hij in staat was een link te leggen tussen fundamenteel onderzoek, productontwikkeling en de vraag van de klant.

En toen kwam de doorbraak in zijn carrière, vertelt Dekkers triomfantelijk. GE Plastics kocht een heel groot bedrijf, de chemische tak van Borg-Warner, voor 2,3 miljard dollar - “veel te veel geld”. Het werd onder meer gekocht omdat Borg-Warner een plastic had dat, in theorie, gemengd kon worden met een plastic van GE. Het zou een excellente blend worden. Maar na twee jaar onderzoek mengden de materialen nog altijd niet. “Ik kreeg de vraag of ik een onderzoekgroep wilde leiden om de blend te maken. Wij hoefden ons alleen daarmee bezig te houden.” Dekkers kreeg als 33-jarige de leiding over een groep van zestig mensen. En het lukte hem, zegt Dekkers terwijl hij door zijn kantoor beent. “Het is dit materiaal geworden.” Hij wijst naar de telefoon, tikt op de behuizing van de computer, op de mobiele telefoon. De polymerenblend is kortom een gigantisch commercieel succes geworden. “Ik was binnen het bedrijf een kleine held geworden.”

In die onderzoeksgroep raakte hij steeds meer geïnteresseerd in het commerciële proces: wat wil de klant, hoe gaat de productie en wat zijn de prijzen. Dekkers wilde meer richting de business en kwam terecht in managementposities bij verschillende andere polymeerunits van GE. Na omzwervingen bij verschillende bedrijven kreeg hij in 2000 de positie van Chief Operating Officer aangeboden bij Thermo Fisher Scientific in Boston, één van de toonaangevende specialisten in de fabricage van laboratoriuminstrumenten, zoals chromatografen en massaspectrometers. Kort daarop werd hij CEO, een succesperiode waarin hij het bedrijf liet groeien van 2,2 miljard dollar naar 10,5 miljard dollar omzet en 35.000 werknemers.

In 2009 was hij inmiddels negen jaar topman van Thermo Fisher Scientific en had hij behoefte aan een volgende uitdaging. “Ik dacht: stel dat ik tot mijn zestigste wil werken, wil ik dat dan van mijn 42ste tot 60ste in één of in twéé banen doen. Ik wilde er twee. Dus besloot ik op mijn 51ste dat ik nog negen jaar ergens anders wil werken.” En toen belde Bayer. De missie van het bedrijf, ‘Science for a better life, was voor hem een aantrekkelijk vooruitzicht.

Dekkers zette de zaken op een rijtje. “Bayer is een groot bedrijf met heel andere industrieën dan in mijn vorige baan. De taal is anders. Hoe was mijn Duits? Slecht, zoals bij de meeste Nederlanders. Ik had het geluk dat ik in mijn tijd in Nijmegen vlak over de Duitse grens drie jaar tennisles heb gegeven. Daardoor sprak ik goed Duits, maar dat is wel dertig jaar geleden. Voor mijn familie was het leuk om in Europa te leven, dacht ik. Mijn vrouw is Amerikaans, mijn dochters zijn Amerikaans. Nu zijn we een globale familie. Mijn kinderen zitten op een school met vijftig verschillende nationaliteiten.”

Wat vraagt een baan als hoogste man in een bedrijf met een jaaromzet van 35 miljard euro? “Toewijding, en niet teveel afleiding. Je moet doelgeoriënteerd bezig zijn, je tijd goed managen, en daar strikt mee zijn. Kortom: veel discipline, toewijding en plezier, want daar begint het mee. Maar ik ga straks ook om zes uur naar huis, omdat ik met mijn vrouw en kinderen wil eten. Ook al heb ik dan nog twee uur e-mails te doen. Dat doe ik dan misschien vanavond later. En als mijn vrouw na het eten zegt: we moeten nog meubels bestellen voor in het nieuwe huis, dan doe ik nog tien minuten e-mails en ga meubels bekijken. Je moet het zelfvertrouwen hebben om te kunnen stoppen met werken - en weten dat het goed is.”

Dekkers gelastte na zijn aantreden in oktober een mediastilte af. Voor de redactie van Cursor maakte hij een uitzondering. Inmiddels is duidelijk waarom de Duitse pers nog niet welkom was: Dekkers bereidde een ingrijpende reorganisatie voor. Vanaf 2013 wil Bayer jaarlijks 800 miljoen euro besparen en voor het einde van 2012 worden tweeduizend van de ruim honderdduizend banen geschrapt. Maar belangrijker nog: Dekkers gaat flink investeren in onderzoek, ontwikkeling en marketing van nieuwe producten, met name in HealthCare en CropScience, en in uitbreiding van activiteiten in de opkomende markten.