Geen penetrante zweetlucht en geschreeuw op het trainingsveld van TU/e-voetbalteam Tech United. In de kelder van W-hoog herinneren alleen het groene veld en witte lijnen aan de topsport die hier soms wordt bedreven. “Tijdens toernooien laten we have en goed achter. Dan is het een week lang achttien uur volledige concentratie en zes uur slaap. Op en af. Natuurlijk slaat de vermoeidheid toe, maar er is binnen het team nog nooit een conflict geweest.” Van de Molengraft heeft daar wel een verklaring voor. “Wrevel wordt direct uitgesproken. De lucht is altijd helder. En we slepen ons er doorheen met humor, soms heel scherpe humor.”

Om de titel ‘technisch directeur’ kan hij wel lachen. Ooit opgetekend door een journalist na een interview. Het team plakte vervolgens de omschrijving op zijn kantoordeur en zo is het een eigen leven gaan leiden. Maar feitelijk klopt het wel, geeft hij toe. Vijf jaar geleden stond hij als universitair docent aan de wieg van Tech United, samen met zijn eigen promovendi. “Om onze universiteit sterker op de kaart te zetten. Zodat robotica en de TU/e in één adem worden genoemd.”

Als een drietrapsraket vertrok Tech United naar zijn doel. Eerst meeballen, dan geduchte outsider worden om daarna de absolute wereldtop te halen. “Je maakt het nergens anders aan de TU/e mee dat er zó intensief binnen een team wordt samengewerkt. Mijn rol is om de dingen bij elkaar te brengen en te laten passen. Ik coach dan wel, maar ik ga ook graag op onderdelen de diepte in. Ik ben onderzoeker en geen projectmanager.”

Altijd op zoek naar nieuw talent. Altijd de ogen open voor een goede teamspeler met de juiste spirit. Soms is er geen klik en verdwijnt iemand met de stille trom. “Tech United is TU/e-breed. Ik vind het fijn als er behalve Werktuigbouwkunde ook andere faculteiten meedoen. We hebben een paar mensen van BMT, Natuurkunde en Elektro. Ik zou ook graag Informatica erbij hebben. Ze nemen allen andere competenties mee en dat is goed. Robotica is heel interdisciplinair.”

Alles is vrijwillig maar niet vrijblijvend, waarschuwt de technisch directeur. “Als je instapt, heb je verantwoordelijkheid. Daar word je op afgerekend.”

Veel transfers zijn er afgelopen vijf jaar niet geweest. De teamleden zijn hondstrouw aan hun club. Sommigen zijn al drie jaar van de universiteit maar blijven hun vrije uren in de robotvoetballers pompen. “Tja, ze willen allemaal wereldkampioen worden.”

Het hoge woord is eruit. Drie jaar op rij verloor Tech United de WK-finale. De laatste keer, in Singapore, ging de titel verloren omdat de Chinese tegenstander in de slotseconde scoorde. De Eindhovenaren waren gebroken. Tranen vloeiden. Het hele toernooi complimenten geoogst met mooi spel. Eruit geknikkerd door lompe schouderduwen en destructief voetbal. “Het was de eerste keer dat mijn voorspelling niet uitkwam.”

Bij Tech United worden er tot op de dag van vandaag grappen gemaakt over die finale. “We zijn er duidelijk nog niet klaar mee”, merkt Van de Molengraft. Dat lijkt parallel te lopen met het echte Oranje. Alles gewonnen in 2010, behalve die ene wedstrijd, de belangrijkste. Toch heeft de technisch directeur weinig affiniteit met het echte voetbal. “Al die ordinaire schoppartijen. Ik erger me aan die verwende spelers. Zonde van mijn tijd. Als kind keek ik vroeger nog. Tegenwoordig zou ik geen drie spelers van PSV kunnen noemen.”

Toch zal het er ooit weer van komen. Doel van de Robocup-toernooien die Tech United speelt, is om in 2050 een elftal humanoids te laten winnen van de wereldkampioen voetbal. Menselijke robots op wieltjes? “Nee, we zijn al volop bezig met een robot op zes poten. Vanuit de visie dat we op echt gras gaan spelen, maken we er eentje die door de lucht kan springen, die echt kan draven. Binnen twee jaar speelt hij mee.”

In de perceptie van een mens lijkt een humanoid al snel organisch als hij zich natuurlijk beweegt. Iets dat denkt en leeft. Ook voor Van de Molengraft. “Als techneut kan ik dat mensbeeld uitkleden, maar het blijft wel fascinerend.”