Nucciarelli herinnert zich die bewuste maandag 6 april 2009 als de dag van gisteren. Zijn telefoon gaat- in eerste instantie denkt hij dat collega’s hem bellen omdat hij zich heeft verslapen. Het is echter donker en een blik op de wekker vertelt hem dat het 04.02 uur is. Hij krijgt zijn vader aan de lijn, enigszins buiten adem. ‘Hoi Alberto, ik ben het, papa. L’Aquila is net getroffen door een zware aardbeving. We staan nu buiten op straat. Ik bel je om te laten weten dat we veilig zijn. We nemen zo snel mogelijk weer contact op. Ciao.’

Na dit bizarre telefoontje maakt een eenzaam gevoel zich meester van Nucciarelli. “Ik wilde vrienden in Eindhoven bellen, maar daar was het veel te vroeg voor. Het was koud en ik heb wat melk opgewarmd- die ik overigens nooit heb gedronken.”
De rest van die angstige dag beleeft Nucciarelli informatie zoekend achter de laptop en al bellend naar zijn vrienden en familie in Italië. “Ik realiseerde me achteraf dat ik iedereen consequent drie vragen stelde: ‘Hoe gaat het met jou’, ‘Hoe gaat het met je familie’ en ‘Hoe gaat het met je huis’. Constant hoopte ik dat de telefoon werd opgenomen.”

Puur toevallig heeft hij dan al een ticket in huis voor l’Aquila, Pasen nadert. Hij zoekt eerst zijn familieleden op, die hun toevlucht hebben gezocht bij zijn oma aan de Italiaanse kust. De angst zit er goed in bij de familie Nucciarelli. “We zaten binnen toen iedereen bij een ronkend geluid meteen verschrikt naar de lamp opkeek en bevreesd afwachtte of die ging bewegen. Het bleek slechts het geluid van een voorbijkomende motor te zijn.” Dat de angst er ook maanden later nog steeds in zat, ontdekte de Italiaan toen zijn ouders hevig schrokken van een windvlaag.

Dr. Alberto Nucciarelli zet zich in voor de wederopbouw van zijn geboorteplaats l’Aquila.

Een paar dagen na zijn aankomst in Italië aanschouwt hij de destructieve krachten van de aardbeving met eigen ogen. “Het was alsof de stad gebombardeerd was, alsof we in oorlog waren.” De binnenstad van ‘zijn’ l’Aquila is niet meer. Het duurt nog jaren om de stad op te bouwen. “Het is alsof de stad nu bevroren is. Er hangen nog filmposters van 2009, de tijd heeft stilgestaan.”

Een tijdje terug kwam Nucciarelli in contact met een medewerkster van de gemeente Eindhoven. Met haar werkte hij een idee voor l’Aquila uit tot het project Sense of Community.

De kartrekkers van het project willen de inwoners van l’Aquila betrekken bij de besluitvorming over de opbouw. Via de website senseofcommunity.eu konden mensen aangeven welke gebouwen, straten of pleinen volgens hen eerst moeten worden opgebouwd. “Tot nu toe zijn de inwoners nauwelijks bij de besluitvorming betrokken. De mensen hebben geen gemeenschappelijke plekken meer waar ze elkaar ontmoeten. Het gevoel van gemeenschap is weg”, onderstreept Nucciarelli het belang van de actie.

Na inventarisatie van de in totaal 247 reacties volgde een selectie van achttien locaties. De volgende stap is dat de inwoners stemmen op de achttien locaties en dat daar zo’n zeven plekken uit komen. Daaraan worden de ideeën van de inwoners voor de realisatie gekoppeld. “Bijvoorbeeld of ze fietspaden in het park willen, of wifi op bepaalde plekken.” Inmiddels zijn er contacten geweest op gemeentelijk niveau. Om de opbouw te realiseren, worden sponsors aangetrokken.

Over zijn eigen ‘favoriete’ plek hoeft Nucciarelli niet lang na te denken, zijn ogen gaan er bij stralen: “De bibliotheek. Dat was altijd zo’n mooie plek.” (JvG)

Wie ideeen heeft voor de wederopbouw, kan zich melden via a.nucciarelli@tue.nl.
Registreren kan via www.senseofcommunity.eu.