Koffie en papier

Een grijze ochtend,
begin maart.
Het grauwe gewicht
van een winter vol water.
Met halfdichte ogen
achter mijn computer.
Mijn geest sluimert nog
in mijn bed.
Dan is er de behoefte.
Koffie en papier.

Het is de geur.
Van koffie,
scherp en zacht.
Gemalen bonen
met warme waterdamp.
Zo onverklaarbaar aangenaam
als de geur van een oud boek.

Het is het genieten.
Van die eerste slok.
Altijd net te hete
vloeibaar zwarte bitterheid.
Het kopje naast de krant
of een goed boek.

Het is de geur.
Van papier, van inkt
en het voorbije.
Krakend, scheurend:
zo ruikt kennis.
Het leeft, het hout.

Het kwetsbare vel
heeft de tijd doorstaan.
Draagt de zwarte sporen
van wijsheid.
Van dienstig verspreiden,
bieden en geven.

Het is de angst.
Dat het voorbij gaat.
Minder boeken, minder krant.
Het papier dat langzaam buigt
onder het digitale gewicht
van de tijd.

Mijn muzen.
De koffie.
De belofte
van een stapel wit papier.
Ze zijn eindig.
De tijd gaat aan mij voorbij.

Myrthe Buijs is studente Bouwkunde