Code Rood

Het was de donderdagmiddag voor het paasweekend dat wij met zijn allen in Auditorium 1 bijeen moesten komen. Allereerst werd begonnen met een presentatie over hoeveel miljoen(en) er dient te worden bezuinigd. Vervolgens waar dit vandaan gehaald zou kunnen worden. Om een vorm van zogenaamde inspraak te creëren, natuurlijk de vraag aan de zaal of wij nog ideeën hebben.

Waarom zou ik de poten onder mijn eigen stoel vandaan zagen of die van een ander? Allemaal verdienen wij ons geld met het werk dat wij doen. Ik hoop van harte dat wij dat met z’n allen kunnen blijven doen. Wat niet wil zeggen dat er dingen worden gedaan waar ik nooit om heb gevraagd, maar die door de sprekers zelf zijn verzonnen. Het is moeilijk om eigen verzonnen dingen af te breken.

Er waren ook mensen die anders denken dan dat ik doe. Mensen die toch weer de tegenstelling tussen Wiskunde en Informatica de revue lieten passeren. Natuurlijk is de ander beter dan de een. Zelfs mensen die vragen waarom er geen reorganisatie komt. Ik ga niet eens de moeite doen om zoiets te snappen.

Eén iemand wil ik bij deze bedanken. Die liet weten dat de reorganisatie van 1996 een dure was en bij tal van mensen heel veel pijn heeft veroorzaakt. En, wat mij betreft, nog wel eens pijn doet, zeker op zo’n donderdagmiddag als in Auditorium 1.

Het viel me op dat de mensen die de reorganisatie van 1996 hebben meegemaakt, niet reageerden. Die mensen hielden zich koest. Wat zullen zij denken: “Niet nog eens!”?

René van Hassel | medewerker Wiskunde