/Voorpagina /Mensen /Nieuws /Opinie /Cultuur /Studentenleven /Achtergrond /English page /Onderzoek /Reportage /Bestuur /Ruis /Ranzigt /Colofon

/Faculteits Berichten /Vacatures /Mensa /Oude cursors /pdf formaat /TUE /Zoeken:

jaargang 43, 29 maart 2001 Cultuur

Betonnen vloerreliëfs verplaatst met kraan Ruim zeven uur waren nodig om de betonnen vloerreliëfs bij het Laplace-gebouw te verplaatsen met een enorme kraan. Afgelopen zaterdag moesten de reliëfs weg worden gehaald vanwege de verbouwing van het Laplace-gebouw, het voormalig Rekencentrum. Kunstenaar Ad Dekkers maakte begin jaren '70 de vier betonnen vloerreliëfs (380 centimeter breed, 380 centimeter lang en 60 centimeter hoog) speciaal voor de TU/e. De vloerreliëfs zijn met een kraan over het dak van Laplace-gebouw getakeld. Het optakelen ging snel, maar de kraan moest op een gegeven moment verplaatst worden vanwege de beperkte ruimte bij het gebouw. De reliëfs zijn voorlopig opgeslagen tegenover het Laplace-plein tot de uiteindelijke bestemming, het grasveld voor het Auditorium, klaar is. De Kunstcommissie van de TU/e heeft in overleg met de erven van kunstenaar Dekkers geijverd voor het behoud van de kunstwerken. Ook heeft de commissie een nieuwe locatie uitgezocht, waar de reliëfs beter tot hun recht zullen komen. Op het grasveld voor het Auditorium zijn niet alleen de diverse vormen van het reliëf beter zichtbaar, maar ze krijgen ook hun publieke functie weer terug. Ad Dekkers maakte in korte tijd naam in de traditie van Mondriaan en behoort tot de generatie kunstenaars die verantwoordelijk was voor de tweede grote stap in de abstracte kunst in Nederland. Hij begon als kunstenaar met het maken van schilderijen. Na zijn studie aan de Academie voor Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen in Rotterdam geloofde hij niet langer dat je ruimte kon creëren op het platte vlak. Als overgangsfase tussen het platte vlak en de vrije ruimte ging Dekkers reliëfs maken. De geometrische vloerreliëfs maakte Dekkers in 1971-1972 speciaal voor de patio's van het Laplace-gebouw. Integratie Dekkers noemde de reliëfs bij de TU/e een geslaagde samenwerking tussen architect en beeldend kunstenaar, waarbij er sprake was van gelijkwaardige elementen van bouwkunst en beeldende kunst. Bij de officiële overdracht van het Rekencentrum in 1973 schreef hij over zijn reliëfs: "Ik wilde de prachtige architectuur ondersteunen door een zo groot mogelijke integratie. Het hele gebouw bestaat overwegend uit rechten en diagonalen, dit is ook het hoofdthema van de grondsculpturen. Volgens mij ondersteunen deze vormen de architectuur en maken het mogelijk de in hoogte verschillende massa's van steeds wisselende posities te bekijken. De hoogte van de sculpturen is steeds zo gekozen dat men er makkelijk op en tegen aan kan kijken en er gemakkelijk op kan zitten."/.

De Culturele Top 5 van Gertjan Harberink Gertjan Harberink werkte enkele jaren voor Cursor en verruilt zijn baan per 1 april in voor een bestaan als freelance tekstschrijver. Lijstjes maken is een volslagen nutteloos en zinloos tijdverdrijf waar ik graag veel tijd in stop en erg veel voldoening uit haal. Deze top vijf heeft een Amerikaanse inslag en is gevuld met sentiment, herinneringen, verhalen en muziek. 'A record made in Heaven.' Zo noemde drummer Richard Cobb het meesterwerk 'Kind of Blue' de plaat van Miles Davis die in 1959 verscheen. Het album is prachtig en staat daarom op nummer vijf van mijn Culturele Top Vijf. Op vier staat Reservoir Dogs van Quentin Tarantino uit 1992. De kracht van deze film zit hem niet alleen in de klassieke openingsscène op de maten van Little Green Bag, maar ook in de eenvoudige en daarom prachtige verteltrant. Reservoir Dogs speelt zich geheel af in een loods waar een aantal gangsters bij elkaar komt na een mislukte overval. Aan de hand van flashbacks wordt duidelijk wat er fout gegaan is. Douglas Coupland staat op drie. Deze Amerikaanse schrijver schetst met boeken als Generation X, Microserfs, Girlfriend in a Coma en Miss Wyoming een haarscherp beeld van deze -mijn- generatie. "The village of Holcomb stands on the high wheat plains of western Kansas, a lonesome area that other Kansans call 'out there'." Het is de eerste zin van 'In Cold Blood' van de in '86 overleden schrijver Truman Capote. Capote las in '59 een klein nieuwsberichtje over de moord op de familie Clutter in het dorpje Holcomb. Hij raakte geïntrigeerd en verdiepte zich in het voorval. Uiteindelijk deed hij zes jaar research en raakte hij min of meer bevriend met de daders. Zijn werk resulteerde in het boek 'In Cold Blood' dat in '66 verscheen. In dat boek reconstrueert hij de moordpartij en de nasleep daarvan tot op de millimeter nauwkeurig. Hij schept daarmee bovendien een nieuw journalistiek genre dat gebruik maakt van literaire technieken om een journalistiek verhaal te vertellen. Daarom staat dit boek op de tweede plaats van mijn lijstje. Al het werk van Bruce Springsteen staat op nummer een. Ik zag Springsteen voor het eerst in de Kuip in Rotterdam toen ik veertien was. Ik ging samen met een vriendje. Hij had al een cd van The Boss. Ik was vooral geïnteresseerd in zijn zus die ook met ons mee was. Nu, een jaar of veertien later, staat dat drie uur durende overweldigende concert nog steeds in mijn geheugen gegrift. Dat is niet vanwege die zus maar vanwege de andere wereld die zich die avond openbaarde. Een wereld van Groots en Meeslepend Leven, van kameraadschap en liefde tot de dood. En dat alles op de maat van een bassdrum die je tot diep in je buik voelde trillen. Ik werd van mijn sokken geblazen. Dankzij dit concert en zijn twee eerste platen 'Greetings from Ashbury Park NJ' en 'The Wild the Innocent and the E-street Shuffle' -beide uit 1973- vergeef ik hem bij voorbaat elke muzikale misstap die hij ooit nog begaat./.

/Excursie Nacht van de Poëzie Volgens velen is de Nacht van de Poëzie een fenomeen dat zijn weerga in poëzieland niet kent. Zaterdag 31 maart is het weer zover in het Utrechtse Vredenburg. Ook dit jaar laten 21 dichters weer zien dat poëzie niet alleen om te lezen, maar ook de moeite waard is om naar te luisteren. Op het podium zullen onder andere Ramsey Nasr, Astrid Lampe, Cees Nooteboom en Rob Schouten hun werk laten horen. Studium Generale organiseert een excursie; de plaatsen zijn beperkt, dus schrijf je snel in bij Studium Generale, Auditorium 2.02. Het vertrek is rond 18.30 uur en de kosten bedragen f35,-. /Leids Cabaret Festival On Tour Na het Leids Cabaret Festival, dat in februari plaatsvond, wordt er ook een tournee georganiseerd waarin ex-deelnemers van het festival onder professionele begeleiding de kans te krijgen zich meer te bekwamen in het vak. De cabaretiers spelen delen na uit hun programma en daarbij worden ze op spel en inhoudelijk gebied gecoacht door een professionele theaterregisseur. Het publiek mag meemaken hoe de cabaretiers het vak theatermaken geleerd wordt. Het Leids Cabaret Festival On Tour doet op dinsdag 3 april de Stadsschouwburg Eindhoven aan. Aanvang is om 20.30 uur en een kaartje kost 25 gulden. /Hit! Hit! is een rock-opera over een jongen die het moeilijk heeft. Hij heeft ruzie met iedereen en vooral met zijn moeder. Als zij op een dag het drumstel van zijn verdwenen vader verkoopt, besluit Koen weg te gaan om zijn vader te zoeken. Op zijn reis ontmoet hij de meest wonderlijke figuren uit 'het wereldje'. Koen leert jammen, rappen, headbangen en hotelkamers verbouwen. Maar vindt hij zijn vader? Hit! is een muzikaal avontuur van een jongen die terecht komt in de wereld van de rocklegendes van vroeger en nu. Hit! is op zondag 1 april te zien Plaza Futura, de voorstelling begint om 15.00 uur. /Workshop Nederlandse gebarentaal Een workshop waarbij je je stem niet gebruikt. Al vanaf de eerste minuut worden je vingers zinnen, je ogen woorden en je lichaam taal. De Nederlandse Gebarentaal (NGT) is een visuele taal met een eigen grammaticale structuur. Door het uitvoeren van opdrachten leer je in vier lessen een aantal visuele, motorische en expressieve vaardigheden. De workshop Nederlandse Gebarentaal wordt gegeven door René Fabert. Naast zijn werk als docent NGT geeft Fabert ondermeer trainingen 'assertiviteit en gespreksleiding' in bedrijven waar dove mensen werken. De lessen vinden plaats op 4, 11 en 25 april en 2 mei van 19.30 tot 22.00 uur in de University Club, zaal C (Hoofdgebouw). Inschrijven bij Studium Generale, Auditorium kamer 2.02. Het aantal deelnemers is beperkt. De kosten bedragen 15 gulden.

"Een slecht geheugen is een must om een goede artiest te zijn" Kamagurka/Chriz van de Graaf Hij tekent cartoons in het Belgische tijdschrift Humo, in NRC Handelsblad en vele andere dag- en weekbladen. Hij staat op het toneel, hij schildert, presenteert een radioprogramma en werkt voor tv. Zijn handelsmerk: humor. Hij wordt geroemd, maar is zeker ook omstreden. Zijn cartoons zouden te grof zijn, te plat en te kwetsend. Op de redacties waar hij werkt, staan 'bozebrievenprullenbakken'. Die zijn gevuld met brieven van 'het gechoqueerde type'. Toch is de 44-jarige Gentenaar zachtaardig, vriendelijk en in wezen ongevaarlijk. Zijn krankzinnigheid legt hij in zijn striphelden Bert, Raketman, Cowboy Henk of zijn theater- en radiofiguur Kamiel Kafka. Luc Zeebroek, alias Kamagurka, is donderdagavond te zien op de TU/e met zijn programma 'Kama komt!' Sommige mensen zijn gechoqueerd door jouw cartoons. Wie zijn die mensen? Dat is waarschijnlijk een type mens dat overal door gechoqueerd wordt: het gechoqueerde type. Ik denk dat dat soort aanstoot neemt aan alles. Zitten ze wel eens in de zaal? Dat gebeurt wel, maar die staan dan op en vertrekken. Dat is heel dankbaar, want daar kun je dan grappen over maken. Dat zijn abonneehouders enzo. Of mensen die de naam Kamagurka lezen en denken dat het een soort Japanse theatershow is met drums. Die zijn dan heel teleurgesteld dat het een Vlaming is die staat te praten. Zijn er grenzen aan jouw grappen? Mond- en klauwzeer bijvoorbeeld? Daar heb ik er al verschillende over gemaakt. Er ligt een pak tekeningen klaar. Ik vind het heel raar dat ze die dieren afmaken. Zo'n dier moet je normaal gesproken verzorgen. Als je dat doet, geneest het perfect. Een ziek dier is gewoon lastig, een zieke kudde helemaal. Ik vind het idioot dat mensen sentimenteel worden als hun hond ziek is, maar boos zijn als er geen vlees in de schappen ligt. Het zijn diezelfde mensen die kuddes afmaken. En als de koning van België overlijdt, kun je daar grappen over maken? Ik was die week het land uit, dus ik moet op de volgende wachten. Ik zou mij zeker niet inhouden. Dutroux? Heb ik wel gedaan. Ik deed het tijdens een optreden en toen moest ik in een tv-programma voor een panel verantwoorden of dit wel kon. Ik heb dezelfde week in mijn radioprogramma een aflevering gemaakt over de grenzen van de ernst. Kun je wel zover gaan; hebben we nu niet de grenzen van de ernst bereikt? Mensen vragen altijd of je met humor wel zover kunt gaan, mijn vraag is of je met ernst wel zover kunt gaan. Neen, dus. Houd je helemaal geen rekening met de publieke opinie? Jawel, ik kan geen grappen maken over de Taliban. Ik had wat ideetjes over die boeddhabeelden die worden gesloopt. Met de redactie van mijn radioprogramma hadden we het idee om met vandalistische moslims de spot te drijven, maar dan krijg je misère. Dus daar ligt de grens. In Nederland hebben Barend en Van Dorp hun excuses aan geboden aan de Hell's Angels omdat zij die groep per abuis een criminele organisatie noemden. En dat niet omdat ze tot een ander inzicht waren gekomen, maar omdat ze klappen hadden gekregen van Angels. Dat heeft tot een discussie geleid over hoe ver vrijheid van meningsuiting gaat. Die bleek te liggen daar waar lichamelijke onaantastbaarheid niet meer gewaarborgd was. Ze kunnen ook je kinderen aanvallen. Sommige mensen zijn niet toerekingsvatbaar; daar kun je geen grappen mee maken. In Frankrijk werkte ik mee aan een satirisch blad. We tekenden overal over. Over Palestijnen, over Joden, echt overal over. Toen hebben we verschillende keren bomalarm gehad. Dan moest de redactie ontruimd worden. In Turkije worden cartoonisten vermoord, tot in Engeland toe worden ze vervolgd. Je kunt dus over bepaalde groepen in de samenleving geen grappen maken? Nee. Ik heb ook bedreigingen gehad van gekken, maar ik heb mij daar niet door laten tegenhouden. Critici en recensenten zijn in het werk van kunstenaars altijd op zoek naar kwalificaties, verbanden en een boodschap. Hoe word jij getypeerd? Mensen noemen het heel snel absurd. Het is iets ongrijpbaars voor hen. Maar eigenlijk is het zeer bekend. Als iets vreemd is, kun je er niet om lachen. Recensenten moeten er een theorie op kunnen gooien. Dan krijg je dingen als: onnavolgbare humor, platte grappen, niet voor het ganse gezin, wel voor het ganse gezin. Ik heb alles al gehoord. Jan Wolkers zei eens: als ik mijn boekbesprekingen lees dan... Dan denkt hij: wie heeft dit boek geschreven, dit moet ik dringend lezen. Ja, dat ken ik. Vraag jij jezelf af: wat wil ik eigenlijk vertellen? Ik heb duizend onderwerpen en ik heb geen onderwerpen. Ben je geëngageerd? Je kunt niet van mij zeggen dat ik opkom voor de zwakkere in de samenleving. Aan de andere kant ook wel omdat ik niet voor ze opkom. Leg uit... Wel, ik vind opkomen voor de zwakkere een teken dat je die eigenlijk als zwak beschouwt en als je iemand als zwak beschouwt, zie je hem niet als volledig. Het is discriminerend om er vanuit te gaan dat iemand de zwakste is. Wij zijn allemaal zwakken. Ik ben de zwakke in de samenleving, want ik leef van... ja, van wat eigenlijk? Van grappen, van dingen die ik elke dag opnieuw moet verzinnen. En dan maar hopen dat ze er om moeten lachen. De dag waarop het publiek het voor gezien houdt, heb ik niets meer. Heb je die angst wel eens? Ze zullen het op een dag wel doorhebben. Ik vind het al raar dat het zolang duurt; ik heb al heel lang een succesje. Wat jij op het toneel doet, is niet te vergelijken met het Nederlandse cabaret. Ik weet niet wat het is. Ik heb ook geen voorbeelden gehad hier in België. Het is eigenlijk ontstaan toen ik optrad met een groep. We speelden muziek en tussen de nummers door begon ik dingen te vertellen. Ik begon mij meer en meer te interesseren in hoe lang een stilte mag duren: hoe lang kan een publiek een stilte aan? Op een gegeven moment voel je: er moet iets gebeuren, mensen worden er onwel van. Het doet pijn. Ook bij jezelf? Een beetje wel, maar waarom eigenlijk? Wat mij ook begon te interesseren, was dat er heel veel verschillende soorten grappen zijn die allemaal verschillende lachen opwekken. Dat is ook weer anders per zaal. Maakt die lach een optreden geslaagd? Ook al zijn de mensen ontzettend blij, krijg ik applaus en slaan ze me na een optreden op de schouders en steken hun duim omhoog, dan nog kan het voor mij niet goed zijn. Als je optreedt, kom je piekmomenten tegen. Die momenten komen steeds hoger en hoger te liggen. In het begin was ik al blij als mensen moesten lachen, nu moet er echt iets gebeuren in de zaal. Het slechtste is het eerstvolgende optreden na een geweldig optreden. Je wilt dan weer het gevoel van die keer daarvoor. Een slecht geheugen is daarom een must om een goed artiest te zijn. Ik heb een tamelijk slecht geheugen, al weet ik dat nog. Wat is het hoogst haalbare bij een optreden? Waar ze het in het zenboeddhisme over hebben. Je doet iets en gaat er zodanig in op dat je ophoudt met dat te doen en het vanzelf gaat. Je laat alles los wat je geschreven of bedacht hebt. Een zaal merkt dat. Ik heb het gehad in de stadsschouwburg in Amsterdam. Ik heb daar tien dagen opgetreden. De eerste twee, drie dagen was ik helemaal niet tevreden, maar bij het vierde optreden ben ik na de pauze opgekomen en ging dingen zeggen die ik nog nooit in mijn leven had gezegd. Ik voelde de energie in zaal opzwellen. Iedereen wist dat ik ook niet meer wist waar het naartoe ging. Dan surf je, dan vlieg je echt. Ik kwam dolgelukkig van het podium en moest pinten drinken om terug op de grond te komen. Dat is waarom ik eigenlijk optreed. Dat besef ik wel. Je bent al heel lang bekend in Nederland en België. Hoe reageerde je in het begin op die aandacht? Ik snapte het niet. De persoon die mij erop gewezen heeft, is mijn vriendin. Zij vertelde dat er heel veel mensen zijn die van mij houden. Ik was altijd aan het vechten met mijn publiek en had een heel moeilijk contact met mensen. Ze kwamen op mij af en ze waren heel zenuwachtig. Ik dacht dat ze agressief waren of gek. Later begreep ik dat ze het gewoon spannend vonden om met mij te praten. Nu ga ik er heel relaxed mee om. Ik snap die mensen wat beter./. Kama komt! samen met toetsenist Johan de Smet donderdagavond 29 maart naar de Blauwe Zaal in het Auditorium. De theatervoorstelling van Kamagurka begint om 20.30 uur en is gratis te bezoeken.

[an error occurred while processing this directive]