|
Untitled Document
En ik vind...
Nog een keer
Máxima
Het was een leuke dag die vierde september jongstleden.
Een testvoertuig van de TU/e inclusief gat in het dak mocht uiteindelijk
toch ingezet worden voor de regenachtige toertocht van Maxima
en Alexander. Van tevoren ging er toch het een en ander mis. De
RVD zag het niet zo zitten; dat kleine gat in het dak zou niet
veilig zijn.
En dat viel ons zwaar zo net een half uur voor aankomst. Je probeert
je toch wat te vermannen en dan krijg je ineens een camera voor
je neus. Er wordt een goede vraag gesteld maar het verkeerde antwoord
gegeven. Het zou hier om een testvoertuig gaan dat hoort bij het
'mooiste' project van de TU/e. De volgende dag heb je het pas
door. De uitzendingen op omroep Brabant had ik nog niet gezien
omdat we 's avonds nog lang elkaars ervaringen moesten herhalen
uiteraard.
Collega's gaan je toch op je opmerking wijzen en na verloop van
tijd blijken alle regionen van de TU/e de koffie niet op te drinken
zonder deze uitspraak nog eens aan te halen.
Dat laat je niet koud, vandaar deze rectificatie waarin ik me
wil verontschuldigen voor de uitspraak van 4 september. Ik had
me anders willen uitdrukken. De mededeling dat de toertocht waarschijnlijk
niet door zou gaan, overmeesterde de ratio waardoor ik op ontactische
wijze het EcoDrive project onterecht als mooiste bestempelde.
Er zijn heel veel mooie projecten op de TU/e. Daar zijn wij TU/e
voor, oeps daar ga ik weer, maar deze keer mag het wel.
Ik denk niet dat het slecht is dat je trots bent op je project
maar zorg ervoor dat je geen overtreffende trappen uitspreekt
voor de camera.
Alex Serrarens,
EcoDrive
|
Untitled Document
Cursief
Uni. zkt. kennism. m. royaal bedr.
De opening van het Academisch jaar, vorige week maandag, zorgde
weer voor het oplaaien van een oud en vertrouwd discussiepunt
binnen het universitaire milieu. Hoever mag een respectabel wetenschappelijk
bolwerk gaan bij het verwerven van onderzoeksgeld? Ietwat plastischer
uitgedrukt: hoe komt een universiteit vandaag de dag aan de broodnodige
pegels die nodig zijn om haar wetenschappers, laboratoria en onderzoeksambities
te bekostigen?
Annemarie Jorritsma, minister van Economische Zaken, weet raad.
Vanuit de aula van de universiteit van Utrecht liet ze weten dat
er met name voor het onderzoek meer contact gezocht moet worden
met het bedrijfsleven. Sterker nog, universiteiten moeten volgens
de minister gestimuleerd worden om meer te voldoen aan de kennisvraag
van bedrijven, en zonodig moeten ze op dat dorstlessend vermogen
worden afgerekend. Want, zo vervolgde zij, onderzoeksgeld wordt
in Nederland niet verdeeld op basis van kwaliteit en prestaties,
maar op basis van historie en traditie.
Voor wat betreft dat stimuleren; betekent dat gewoon dat de overheid
op dit gebied de geldkraan moet dichtdraaien? Volgens onze eigen
oud-rector magnificus Martin Rem wordt die vorm van doping al
langdurig en in ruime mate verstrekt door minister Loek Hermans.
Zijn noodkreet luidde op 3 september dan ook: 'Minister, investeer
in Nederland kennisland en in technologisch onderzoek'. Lees:
geef ons meer poen, want anders redden we het niet, en zijn we
overgeleverd aan het bedrijfsleven, dat ons ziet als een mooi
verlengstuk van hun eigen research-afdelingen, die zijzelf jarenlang
hebben verwaarloosd of zelfs opgeheven. Rem pleit voor krachtige
sturing van het universitaire onderzoek vanuit Zoetermeer, en
niet vanuit de top van het Nederlandse bedrijfsleven. En hij staat
hierin niet alleen. Zo voerde een groep Groningse studenten vorige
week maandag uit protest tegen de steeds verdergaande commercialisering
van hun alma mater een heuse bezettingsactie uit.
Laten we echter ook nog even de toekenningscriteria volgens mevrouw
Jorritsma onder de loep nemen. Kortgezegd komen die erop neer
dat het toewijzen van onderzoeksgeld in Nederland eigenlijk berust
op een grote koehandel. Als we ten- minste in dit verband de termen
'historie' en 'traditie' mogen vertalen als vriendjespolitiek
en vastgeroest regentengedrag van toekennende instanties. Dat
kunnen NWO, STW en FOM mooi in hun ongetwijfeld diepe
zakken steken.
Waar de discussie echter steeds weer op uitdraait, is onze tweeslachtige
kijk op dat ellendige slijk der aarde. Om het verlangen naar rijkdom
hoeven we ons echter helemaal niet te schamen, konden we afgelopen
zaterdag lezen in het Volkskrant Magazine. Een Amerikaanse filosoof,
Jacob Needleman, legde het uit. We leven in twee werelden; één
waarin prachtige idealen en overtuigingen de overhand hebben en
een andere waarin geld de beslissende factor is. In Needlemans
theorie heb je simpelweg veel geld nodig om überhaupt aan
die verheven zaken toe te komen. Je hoeft je niet te schamen om
veel geld te willen vergaren. Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar.
Schuilt daar misschien de oplossing voor universitair Nederland?
Zet iemand met verstand van geldverdienen aan de top en laat de
mooie wetenschappelijke vergezichten over aan de gedreven onderzoeker.
Jammer dat universiteiten niet meer mogen beleggen, anders wist
ik nog wel iemand.
Han Konings
|
