Reportage

Bruiden en feestende Marokkanen

Marokkaanse bruiloft/Cora van den Berg
Foto’s/Bart van Overbeeke

De argeloze student die vorige week donderdag met een kopje koffie of een laptop in de hal van het Auditorium zat, zal het zeker opgemerkt hebben: klanken van Arabische muziek uit de Blauwe Zaal. Een feestje in de aula? Niet zo maar een feestje, maar een Marokkaanse bruiloft van drie dagen samengebald in één avond. De studentenvereniging Mosaic vierde hiermee haar vijfjarig bestaan.



Tradities en gewoontes rond de bruiloft, kleding uit verschillende streken van Marokko, muziek, maar vooral feesten. Daar gaat het om deze lustrumavond van Mosaic. De multiculturele studentenvereniging van de TU/e is opgericht in 1997 om verschillende culturen in ons land te laten zien. “De meeste van onze leden zijn van Marokkaanse afkomst”, vertelt Ilham Saadane, penningmeester van Mosaic en één van de initiatiefnemers van de bruiloft. “Zo kwamen we op het idee een bruiloft na te bootsen. Ik ben zelf in Marokko opgegroeid en heb veel bruiloften meegemaakt. Ik ga er altijd graag naar toe.”
Een Marokkaanse bruiloft duurt in werkelijkheid drie dagen. “De dag vóór het huwelijk is de hennadag”, legt Saadana uit. “De bruid gaat dan ’s morgens met vriendinnen naar de hammam, zeg maar de sauna, naar de kapper en de schoonheidsspecialist. Dan wordt ze mooi aangekleed door de neggafa, de bruidaankleedster.
’s Avonds krijgt ze henna op haar handen en voeten. De tweede dag is de grote dag. Die wordt groots gevierd in een zaal of een groot huis, met veel muziek en hapjes. De bruiloft is iets waar veel mensen al maanden van tevoren mee bezig zijn.”



Verschillende streken
In de Blauwe Zaal begint het allemaal rustig. De gasten, veel Marokkaanse leden van de vereniging maar ook andere studenten, druppelen langzaam binnen en nemen plaats op de klapstoeltjes. De bandleden, gekleed in witte gewaden, betreden het podium. Hun swingende Arabische muziek vult meteen de hele zaal. De muziek heeft een belangrijke functie op het feest, zo zal deze avond blijken.
Maar in eerste instantie gaat het om de bruiden, die traditionele kleding uit verschillende streken zullen laten zien. Het is in Marokko de gewoonte dat de bruid een paar keer van outfit wisselt. Als de eerste bruid de Blauwe Zaal binnenkomt, is de spanning voelbaar. De muziek zwelt aan en het publiek begint te klappen en te fluiten. De bruid, in een prachtige jurk, wordt vergezeld door vriendinnen en jongens in blauw tenue met tamboerijnen en een hoorn van wel twee meter lang. Ze gaat zitten op een lage fauteuil onder aan het podium, waar een vrouw de komende uren bezig is henna op haar handen aan te brengen. Ondertussen gaat de band weer spelen en raakt het publiek steeds enthousiaster. De zaal is nu bijna vol. Een jongen waagt zich op de catwalk om te dansen. De meiden in de zaal fluiten.



Dan komt de tweede bruid binnen, gedragen in een zilveren draagstoel door vier jongens in het wit. “Ze draagt een hele traditionele jurk uit Tanger”, vertelt presentatrice Saadane. “Het is daarbij kenmerkend dat ze naar de grond kijkt, zodat ze niet zenuwachtig wordt van alle mensen om haar heen.” Als de sluier voor haar gezicht naar achteren geslagen wordt, komen een gouden kroontje tevoorschijn en een zilveren ketting over haar voorhoofd tevoorschijn. Samen met een jongen, die kennelijk haar bruidegom is maar heel wat minder aandacht krijgt, neemt ze plaats op een gouden troon op het podium.
“Het programma loopt iets uit”, verontschuldigt de presentatrice zich. “Maar ik heb nog nooit een bruiloft meegemaakt waar dat niet zo is. Het is allemaal volgens de traditie.”
Ook volgens traditie is de kleding die vier meisjes en één jongen laten zien op de catwalk tijdens de eerste modeshow. Intussen kan de bruid zich snel omkleden en komt vervolgens binnen in kleding uit Fes: een blauwe fluwelen jurk met zilveren opdruk. Dit keer is de draagstoel waarin ze wordt binnengedragen voorzien van een koepel van hetzelfde zilver en goud.



In de pauze begeeft iedereen zich naar de Senaatszaal achter de Blauwe Zaal. Daar staan Marokkaanse hapjes klaar, glaasjes sap en mierzoete thee. “De universiteit heeft in de voorbereiding van onze activiteit alle medewerking verleend”, vertelt Abdelkarim el Fattahi, samen met Saadane initiatiefnemer voor deze bruiloft. “Op een gegeven moment hadden we bijna de hele universiteit tot onze beschikking. Iedereen vond het een leuk idee.”
Het meisje dat thee schenkt, in witte traditionele jurk, is lid van Mosaic en vindt het leuk dat haar vereniging deze bruiloft heeft georganiseerd. “Zoiets zie je niet vaak. En de sfeer is net echt”, weet ze te vertellen. Dat vindt Saadane ook, die goed te spreken is over het verloop van de avond. “Het verbaast me niets dat het publiek zo enthousiast reageert en meedoet. Dat is de sfeer die wij kennen op onze feesten.”
Na de pauze is het publiek niet meer te houden. Zodra de muziek begint, stroomt de vloer voor het podium vol met dansende studenten. Vooral veel meisjes, in strakke minirokjes, maar ook in traditionele jurken met een sjaal om de heupen gebonden, voor de onvervalste buikdans-heupbewegingen. Na een uitgesponnen lang lied gaat het publiek met tegenzin weer op de plaats zitten om naar het tweede deel van de modeshow te kijken. De catwalk is nog niet leeg of de band begint weer en de dansvloer stroomt onmiddellijk weer vol. De aankondiging van de volgende bruid, uit Soussia in Zuid-Marokko, gaat met veel gejuich gepaard. Maar het binnenkomen van de bruid en haar gevolg, dit keer in een veel landelijker tenue met hoofddoekje en rok, krijgt minder aandacht. Iedereen heeft het te druk met dansen. De bruid zelf gaat maar tussen de mensen dansen, samen met haar bruidegom met tulband en een dolk om zijn middel.
Tot slot komen de bruid en bruidegom voor de laatste keer binnen. Dit keer in ‘gewone’ Nederlandse trouwkleding, om te laten zien dat er ook zo getrouwd wordt. Dat de Marokkanen hoe dan ook feest kunnen vieren, is tegen die tijd allang duidelijk./.