Computer als Cupido
Bekijk ‘t maar besteedde in Cursor 13 aandacht aan een nieuw blind-date bureau, genaamd Laura Publishing. Via sigarenboer en boekhandel kon men een afspraakje regelen met een onbekende contactzoekende. Bekijk ‘t maar besloot de huidige trend van de zogenaamde undercover-journalistiek te volgen en zette een medewerkster op deze story. Undercover uiteraard. Hier volgt haar relaas.
Ruim twee maanden nadat ik het formulier ingestuurd had, kreeg ik bericht. Allereerst werd ik gefeliciteerd dat er sowieso een date voor me gevonden was; plaats, datum en tijd waren door het bureau bepaald. Ik kreeg een plattegrond van Eindhoven en een drietal restaurantsuggesties. Dat was alles. Geen beschrijving van mijn date, geen herkenningstekens als een krant onder de arm of een witte anjer in het knoopsgat, alleen plaats, tijd en zijn naam. Ik werd op carnavalszaterdag (!) in het centrum van Eindhoven verwacht. De bedoeling was dat we zouden gaan eten en daarna misschien stappen of iets anders gezelligs doen. Maar even met het bureau in Leiden bellen, om ze daar mee te delen dat het vrijwel onmogelijk is om met carnaval in Eindhoven ‘gewoon’ op stap te gaan. Ze hadden daar niet in de gaten gehad dat er onder de rivieren carnaval gevierd werd, maar zonder morren werd een nieuwe datum geregeld.
Op de bewuste zaterdag fietste ik op tijd naar de afspraak toe, de zenuwen kwamen nu langzaam opzetten. Na het stallen van mijn fiets liep ik naar de afgesproken plaats toe, het hoofdpostkantoor. Op de trap voor het postkantoor zat een jongen te wachten. Ietwat onzeker stapte ik op hem af en gelukkig bleek hij meteen de juiste te zijn. De eerste indruk was: wel wat jong en eigenlijk ook een beetje klein. Het begin van het gesprek verliep stroef, maar spoedig was het ijs gebroken. We besloten iets te gaan drinken zodat we eerst rustig konden praten. Tijdens het drinken kwamen vooral de hobby’s aan bod. Deze bleken op sommige punten overeen te komen, de computer had vooral op het gebied van muziek en reizen goed zijn best gedaan. Na een uurtje kregen we toch wel honger. De restaurantssuggesties van Laura Publishing hebben we naast ons neergelegd en we zijn zelf op zoek gegaan naar iets gezelligs. Tijdens het eten vielen er af en toe van die griezelige stiltes. De hobby’s, studie en vakanties waren de revue al gepasseerd en het contact was niet zo dat we spontaan de meer persoonlijke zaken bespraken. Het was wel gezellig, maar de vonk wilde maar niet overspringen.
Het was eerlijk gezegd geen ramp dat hij al om elf uur vertrok om in zijn woonplaats de laatste bus te kunnen halen. Op het perron hebben we adressen uitgewisseld, waarschijnlijk meer omdat dit zo hoort, dan om nog echt contact te houden. Toen de trein het station uitreed, draaide ik me om en liep terug naar ‘t Stratumseind om daar verder te stappen met mijn vrienden. Ze keken verbaasd op dat ik alweer zo snel terug was, natuurlijk wilden ze alles weten en werd het avontuur besproken. Al met al was het een gezellige avond, maar daar zal het waarschijnlijk bij blijven. De computer was niet in staat geweest de perfecte date voor me te vinden, dat zal ik dus toch zelf moeten doen.
Cooling down
Knibbel knabbel knuisje, wat smelt daar in m’n huisje? Daar kwam het bij de batterij fris
drank-, koffie- en snoepautomaten in de hal van het auditorium wel op neer. Het bleek dat een dergelijke concentratie van versnape-ringsverschaffers (spreek dat maar eens tien keer snel achter elkaar uit) problemen opleverde ten aanzien van de koeling. Daarom besloot men om er een soort hedendaagse variant van het peperkoekhuisje van Hans en Grietje van te maken. Een schattig dakje met daarop zowaar nog een lieflijker schoorsteentje zorgen nu dat alles ook in de oorspronkelijke vorm uit de apparaten komt. Daarin zit namelijk het koelingssysteem verborgen.
Gymles voor eerstejaars
Zouden er eerstejaars zijn die van achter hun boeken vandaan komen en speciaal naar de TUE fietsen om te gaan stemmen? Vooral als ze die avond nog een tentamen hebben...
Herman de Bree denkt van wel. De Bree is voorzitter van het Centraal Stembureau. Op 8 mei is het weer zover. Het verkiezingscircus arriveert dan weer op onze universiteit. Overal hangen posters, partijen lopen te lubben en iedereen wil je een handje geven (met een foldertje erin). Als eerstejaars weet je niet wat je overkomt. Tenzij je gewoon thuis achter je bureautje zit te blokken en het hele circus aan je voorbij laat trekken. En dat zullen de meeste eerstejaars wel doen, want de verkiezingen vallen midden in de tentamenperiode voor onze jongste lichting studenten. Vooral natuurkundestudenten zitten op de verkiezingsdag thuis te zweten, een stuk of honderd doen die avond het vak Thermische Verschijnselen. Volgens Van Bree mag dit echter geen probleem opleveren. ‘Het is toch geen goede zaak als studenten het studeren op de laatste dag laten aankomen. Dus die eerstejaars kunnen best wel even de tijd missen om te komen stemmen.’
Natuurlijk, welke student zit er op de allerlaatste dag voor zijn tentamen nou nog achter de boeken? Als het er dan nog niet inzit, kun je zo’n vakje wel shaken. ‘En bovendien’, vervolgt Van Bree, ‘wij hebben op de TUE een goede machtigingsprocedure.’ Dus een eerstejaars die tentamen heeft kan een vriendje laten gaan. Verrek! Die heeft natuurlijk ook tentamen. Maar tenslotte geeft Van Bree nog een hele goede reden om toch even de tijd te nemen om zelf de gang naar de stembus te maken: lichaamsbeweging. ‘Best gezond voor zo’n eerstejaars om even op de fiets te stappen om te komen stemmen.’
Hoofdgebouw schuift ineen
Net als de continenten schuift binnen het hoofdgebouw ook van alles naar elkaar toe. Tenminste als we de bewegwijzering moeten geloven. Bij de betaalautomaat op de eerste verdieping treft men dit bord aan. Daaruit mag men concluderen dat de liften van de noord- en zuidzijde al contact met elkaar gemaakt hebben. Foto: Bram Saeys