Een publikatie in Polytechnisch Weekblad ging vooraf aan Siskens’ promotie. Hij ervoer le plaisir de se voir imprimé, kreeg de smaak te pakken en besloot meer te gaan publiceren. Ir. Flip Doorschot, eerder hoogleraar aan de TUE en werkzaam bij dezelfde Philipsdivisie als Siskens, adviseerde hem de voor publikatie bestemde artikelen tot een serie of een compleet boek over doorlooptijdverkorting te bundelen. Maar wat aanvankelijk bedoeld was als een artikel, kreeg meer en meer de vorm van het proefschrift dat hij gisteren, woensdag 3 april, met verve verdedigde, ten overstaan van onder meer zijn promotor, Doorschot.
Winstgevendheid
‘Door het verkorten van de doorlooptijd van de produktontwikkeling kun je sneller met je produkt op de markt te komen’, aldus de promovendus. ‘Dit kan door een bedrijf op verschillende manieren worden benut. Zo wordt de winstgevendheid van een bedrijf vaak sterker bepaald door een relatieve korte doorlooptijd van produktontwikkeling dan door bijvoorbeeld de ontwikkelingskosten of zelfs door de kostprijs.’ Siskens voerde zijn onderzoek uit bij de centrale ontwikkelingsafdeling, waar al sinds veertig jaar met zo’n duizend medewerkers op een bepaalde manier produkten werden ontwikkeld. Een korte doorlooptijd was naast winstgevendheid onder andere een voorwaarde om in een specifiek marktsegment een strategie van snelle volger te kunnen kiezen. Aangezien het onderzoek sterk oplossingsgericht was, werden eerst bestaande methoden toegepast: Concurrent Engineering en Teamwork.
Dit leidde binnen de beeldbuisontwikkeling tot een project start-up (PSU), waarin je onder meer probeert om met alle betrokken partijen -produktie, ontwikkeling en marketing- gemeenschappelijke plannen te maken met een minimale doorlooptijd. Door de toepassing van bestaande methoden werd onder andere het inzicht in het ontwikkelingsproces vergroot. Het idee ontstond om het logistieke concept toe te passen in de R&D-keten, om zo de doorlooptijd te verkorten.
Ontkoppelpunt
Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad van de klantenvraag zijn er in de keten van research tot en met produktie verschillende soorten activiteiten nodig. Basistechnologie door research, toegepaste technologie door voorontwikkeling en industriële vrijgave door ontwikkeling. De laatste fase is altijd die van produktontwikkeling. ‘Als je met deze activiteiten wacht tot de klant erom vraagt, ben je reactief bezig’, stelt Siskens. ‘In het ergste geval moet je beginnen bij research en moet de klant wel drie tot vier jaar wachten. Dezelfde problematiek is bekend in de logistiek. Ook daar heb je twee uiterste benaderingen. Je kunt spreken van engineer to order, of engineer to stock. Een tussenvorm is echter om deels op order en deels op voorraad te werken. In de logistiek is deze werkwijze bekend onder de noemer Klanten order ontkoppelpunt (KOOP). Voor de ontwikkeling hebben we ook gekozen voor een dergelijk ontkoppelpunt, tussen technologie en produktontwikkeling in. De technologie-ontwikkeling willen we op voorraad houden en de produktontwikkeling gaat op order. Om deze ‘voorraad’ te regelen, heb je een leidraad nodig die rekening houdt met de huidige en toekomstige klantenwensen.’
Siskens’ proefschrift gaat erover hoe je dit in de praktijk brengt. Dit heeft alles te maken met zaken als het opstellen van een goed produktplan, ook voor de lange termijn en een technologieprogramma dat daarvan is afgeleid. Bovendien worden er technology roadmaps opgesteld om het creatieve- en besluitvormingsproces van deze plannen periodiek te verbeteren en te consolideren.
Dat de theorie werkt, staat inmiddels vast. Zo werd de doorlooptijd van diverse types beeldbuizen aanzienlijk bekort. Niet alleen op die afdeling is de theorie van Siskens met succes onthaald, ook de algemene Development Council van Philips heeft laten weten belangstelling te hebben voor zijn aanpak.