Schuimbekken
‘Piep, piep, piep! Mokkelalarm op vier uur.’ Sander draaide met een ruk zijn hoofd naar rechts. ‘Ga niet zo opvallend zitten kijken, sukkel’, zei de Slak geschrokken. ‘Doe een beetje cool man.’ Sander zat echter nog steeds te staren. ‘Mijn god, wat een benen. Ongelooflijk! Die dingen reiken helemaal tot aan de grond.’ De Slak deed net alsof hij naar iemand op zoek was in de Schuimkraag. Hij draaide zijn hoofd een paar kanten op, maar zijn ogen waren maar op één punt gericht. ‘Schwing!’, riep hij terwijl hij deed alsof er iets op ontploffen stond in zijn broek. ‘Wat een prammen man. Snikkelstuiterend! Cup XXL, denk ik. Volgens mij kan ze haar tenen niet zien als ze recht staat.’ Sander ontdekte ineens dat zijn mond openstond en deed hem met een klap van zijn tanden dicht, waarna hij een zacht fluiten produceerde. ‘Ik zou wel eens een hapje willen nemen in die verse vleeswaren. Wat denk je, moeten we even een babbeltje gaan maken?’ ‘Ja, we gaan er zo even naar toe’, zei de Slak. ‘Eerst even een goede openingszin bedenken.’ Daar was Sander het mee eens en hij bestelde nog maar even twee pilsjes bij de Snor, want zijn keel was zonderling droog geworden.
‘Het wordt weer lente jongen’, zei de Slak. ‘Alle mooie vrouwen komen uit hun winterslaap. Ik was al bijna vergeten hoe een kort rokje eruit zag.’ Sander keek nog eens nonchalant over zijn schouder. ‘But it’s all coming back to me real soon! Zullen we haar gaan vragen of ze de stof voor dat rokje per centimeter gekocht heeft?’ ‘Te brutaal’, antwoordde de Slak resoluut. ‘Dit poppetje heeft een wat subtielere benadering nodig, een beetje humor. Ik ga haar vragen wat ze in haar koffie wil hebben. En als ze dan zegt dat ze aan het bier zit, zeg ik heel verbaasd: Maar je drinkt toch geen bier bij het ontbijt?’ Sander gaf een diepe zucht ten gehore. ‘Nee, dat is inderdaad veel beter Slak. Bravo! Leer mij de vrouwtjes kennen, dit gleufje heeft er zin in man. Ik ga haar gewoon vragen of ze trek heeft in een warme lolly.’
Sander stond op, struikelde bijna over zijn kruk, herstelde zich en liep recht op het meisje af, zijn borst iets te duidelijk naar voren gestoken. De Slak kon natuurlijk niet achterblijven en liep snel mee. ‘Eehh.. hi!’, zei Sander toen hij naast de brunette stond en zich ineens niet meer zo zeker voelde. Het meisje sloeg twee helblauwe ogen op en zei ‘hallo’ met een fluwelen stem die de Slak even deed rillen. ‘Wij komen hier vrij vaak’, begon Sander voorzichtig, ‘en we hebben je nog nooit gezien en nou vroegen we ons af of je hier wel meer komt.’ ‘Nee’, zei de schoonheid, ‘ik vind het publiek dat hier komt eigenlijk véél te jong, beetje puberaal zelfs.’ ‘Oh, oké’, zei Sander, die blijkbaar ineens zijn schoenen verschrikkelijk interessant vond. ‘Biertje Sander?’, redde de Slak zijn vriend uit de penibele situatie. Toen ze weer op hun krukken zaten zei de Casanova: ‘Ze wou me Slak. Ik voelde het gewoon en dan begin jij ineens over bier te zeuren.’ ‘Tuurlijk jongen’, antwoordde zijn vriend. ‘Wow! Moet eens kijken naar die blonde stoot op zeven uur!’
Schuimbekken is een wekelijks terugkerend feuilleton over een groep studenten, die als vaste uitvalsbasis voor hun activiteiten het café De Schuimkraag hebben.