U-Raadswerk U-Raadswerk Raadswerk U-Raadswerk U-Raadswerk
Drie weken geleden was ik in het buitenland. Waar ik zat was geen vakantieganger te bekennen. Toch bevond ik me in een soort Centerparcs, maar dan alleen voor techneuten. Ik was in Technology Park Sofia Antipolis in Zuid-Frankrijk en daar speelt men voornamelijk met informatica-produkten. Voor hen die zich afvragen wat dit met de U-raad te maken heeft: het bedrijf dat me erheen gehaald had (one of the Big Five), heeft naast accountants veel ingenieurs in dienst en aardig wat bedrijfskundigen; het doel van mijn verblijf was een training in mondelinge communicatie: men sprak dus de hele dag. En aangezien de mens doorgaans praat over wat hem bezighoudt, hadden de onderwerpen voornamelijk te maken met technologische ontwikkelingen en hun context. Interessante stof voor vergelijking. Voeg daarbij nog eens het imago van het bedrijf, wat dat betekent voor de werknemers en wat niet, en de invloed van de bedrijfscultuur. Koppel dit aan de zogenaamde verzakelijking van de universiteiten en de nieuwe wet op het universitaire bestuur, die nu door de Tweede Kamer gejast wordt, en er komt vanzelf een aantal opmerkelijke zaken bovendrijven.

Zowel binnen de universiteit als bij het bedrijfsleven wordt gestreefd naar duidelijke verantwoordelijken. Zo is in de nieuwe wet voorzien in managers voor de werkverdeling in de capaciteitsgroepen en leiders (of academic deans) voor het uitzetten van de lange lijnen in de onderwijs- en onderzoekscholen. De bestuurlijke rol van de vakgroep wordt nihil. Dit is allemaal mooi en aardig; het hele besluit-vormingsproces zal terecht komen bij duidelijk aanwijsbare personen en daardoor wat sneller verlopen. Er zit echter een klein addertje onder het gras; waar een bedrijf een zakelijk produkt levert dat aangepast is aan de vraag van de markt en waarbij de verantwoordelijkheden van ieder duidelijk te maken hebben met snelle aflevering tegen een concurrerende prijs, levert de universiteit naast zo’n dergelijk produkt (de student) ook een bijdrage aan de wetenschap. Is creativiteit te rijmen met zakelijkheid, of betekent dat de dood in de pot?
Verantwoordelijkheden zijn gemakkelijk te nemen als ze meetbare grootheden betreffen; je ziet dan ook pogingen in de universitaire wereld om alles meetbaar te maken: onderwijsevaluaties, normen voor publicaties, visitaties, noem maar op. KKD wordt al jaren toegepast op het wetenschappelijk personeel, is mijn mening. Het wrange is echter dat iets dat in het bedrijfsleven wel bestaat, hier niet wordt toegepast: afgerekend worden naar prestatie, ook als dat positief is. Een van de deelnemers aan de training, een natuurkundige, formuleerde het als volgt: ‘I tried to get back to university, but it is hard to give up my lifestyle’. Het omgekeerde is ongetwijfeld ook het geval en zolang dat zo is, doen we er als U-raad goed aan om ieder gaatje dat de nieuwe wet openlaat om het creatieve proces te bevorderen en zijn gang te laten gaan, met beide handen aan te grijpen en naar de TUE-situatie te zetten.
Hetzelfde geldt voor het produkt: ligt het niet goed op de markt of valt het tegen in gebruik, dan straft de consument het bedrijf onmiddellijk. Onze eerste doelstelling is nog altijd hoogopgeleide personen af te leveren; een betere reclame kunnen we ons niet wensen. Laten we ons dus net zo slim gedragen als we beweren te zijn en de student conform de nieuwe wet niet reduceren tot een klager, maar hem serieus nemen als klant, die het recht heeft gehoord te worden; er zijn ongetwijfeld mazen in de wet te vinden die het creëren van een ‘Eindhovense situatie’ toelaten. De U-raad kan hierin het voortouw nemen.

Monique Bouwman

In de rubriek ‘Raadswerk’ geven U-raadsleden hun visie op onderwerpen die in de vergadering van de U-raad ter sprake komen. In de rubriek schrijven Monique Bouman (WP-UR), Willem Buurke (OBP-UR), Paul Jansen (Groep 2000/ISO), Adri Proveniers (TUE 2005) en Fulco Treffers (Progressieve Fractie).