Virusfestival groot succes

door René ter Riet

Een prachtige dag en een mooi programma. Het zal de bezoekers van Virus ’96 moeite kosten minpunten te noemen. Pluspunten des te meer, gezien het grote aantal vrolijke gezichten op het festivalterrein. De komende weken evalueert de organisatie samen met gemeente en buurtbewoners het verloop van het feest. Een kleine enquête onder het publiek verraadde echter al dat de traditie van een jaarlijks terugkerend Virusfestival zo snel mogelijk in ere hersteld dient te worden. René ter Riet geeft een impressie.

Ieder die de discussie over het wel of niet doorgaan van Virus had gevolgd, zal zondagmorgen opgelucht uit het raam hebben gekeken: het zonnetje scheen volop. Om één uur ‘s middags nam de band ‘The Undeclinable Ambuscade’ de aftrap voor zijn rekening. Ze gingen er direct stevig tegenaan, reden ook waarom hun verzoek om tussen de nummers door niet te klappen werd genegeerd. In de Stadsschouwburg verzorgde ‘Schudden voor gebruik’ een wervelend cabaretprogramma dat iets weg had van Waardenberg en De Jong. De angst van de organisatie dat het terrein tussen de podia erg rustig zou blijven, bleek ongegrond. Dit kwam mede door het straattheater en -muziek, zoals van Kafka en Joost & Hannek. Taro Yukitake met zijn Living Museum of Art trachtte met behulp van het publiek een levend schilderij van Picasso na te bootsen. Het Rabopodium voor Plaza Futura werd intussen bevolkt door theater-muziekgezelschap ‘De Frisse Lucht’. Gestoken in gladde oranje jurkjes en zilveren broeken deden ze sterk denken aan figuranten op een tienerbal uit de jaren ’50.
Theo Maassen was als vanouds, hij bood weliswaar niets nieuws, maar daar zat dan ook niemand op te wachten. Wie wel wat nieuws te bieden had was dichter Simon Vinkenoog, die met de broers Bert en Jacques Palinckx optrad. De laatsten maakten experimentele jazz (gitaar bespelen met een hondenborstel), terwijl Vinkenoog met de blik van een ziener het publiek niet toestond de aandacht te laten verslappen.

Die-hards
Langzaamaan werd het tijd voor de grotere namen op het bandpodium. De eerste grote publiekstrekker was Hallo Venray. Ze speelden een degelijke set, zonder veel verrassingen. De tijd dat zanger Henk Koorn nog met een springstok het podium opklom lijkt definitief te zijn verdwenen. De fans rouwen er echter niet om, de liedjes worden namelijk onmiskenbaar beter.
Rustig was het bij de Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts, die voorlas uit eigen werk. Zij was alleen bekend bij de echte fijnproevers, die zich dan ook niet lieten verleiden tot het vrolijke feestgedruis dat buiten plaatsvond. De oorzaak daarvan? De sinds Pinkpop tot de bekendste bands van Nederland behorende ‘Treble Spankers’. Sinds ‘Pulp Fiction’ is de surfmuziek weer populair. Deze muziek, tijdens een paar nummers gecombineerd met Arabische zang, werkt erg aanstekelijk.
Hoofdact K’s Choice wist precies waar het publiek om vroeg. Stevige en rustige, swingende en kalme nummers wisselden elkaar af, en toen ‘Not an addict’, hun grote hit, werd gespeeld was niemand meer te houden. Vol overgave stortte zangeres Sarah Bettems zich in het publiek. Ze had na Pinkpop duidelijk de smaak te pakken. Na het laatste nummer ging een deel van het publiek met een tevreden gevoel naar huis. De rest wist dat toen nog de mediterrane hoogstandjes van Markeline moesten losbarsten. Wegens groot succes op Virus ’93 mochten ze weer aantreden om hier het slotspektakel van het buitengedeelte te verzorgen. En terecht. Dit schouwspel van visuele, auditieve en zelfs fysieke effecten was werkelijk fenomenaal. Het publiek kreeg het zwaar te verduren, want het gezelschap kwam, verkleed en soms op stelten, als een dolle het publiek in gerend.
Bij De Kift was het zoals altijd feest. En dat terwijl toch met volle energie en overtuigingskracht de meest trieste onderwerpen ter sprake worden gebracht. Gekleed in soldatenuitrusting van een eeuw te vroeg en met bank en schemerlamp op het podium creëren ze een sfeer die enig is in zijn soort. Inzet is belangrijker dan zuiverheid en een emmer oud metaal uitgekiept over een basdrum is al even normaal als een trombone die half het publiek invliegt. Maar zoals vaker geldt ook hier: je moet het zien en niet erover lezen. Voor de echte die-hards was er tenslotte nog het dance-event in de foyer van de schouwburg. Een aantal bekende DJ’s kreeg de eer een zinderende dag in stijl af te sluiten.