Stackjes
Er waren eens twee kleine plantjes. Het waren twee hele kleine wietplantjes: wiet1 en wiet2. Ze werden liefdevol verzorgd, ze kregen af en toe wat water, cola of Hoegaarden en heel, héél veel liefde, want dat is goed voor kleine plantjes. Ze hadden een prachtig leven in het Stacklokaal, en bij de verhuizing mochten ze mee. Maar vorige week, op een kwade dag, werd een van de twee wietstekjes wakker en zag dat zijn kleine vriendje verdwenen was! Deze gebeurtenis veranderde het wietsprookje van computervereniging Stack in een heus detective/oorlogsverhaal. Grote ontreddering brak uit in het Stacklokaal RC 0.22: een van de wietplantjes was gestolen! Bezorgde Stackleden uitten hun verontwaardiging en ruzieden op de nieuwsgroep stack.flame over hoe het stackje terug moest komen. Want hoewel de stackjes te klein zijn om op te roken, hechten de Stackers erg veel waarde aan hun groenvoorziening. Er is zelf een heus hoveniersdispuut: de Generaal Ecologische Kommissie (GEK). De voorzitter van Stack, Arnoud Engelfriet, werd spontaan en om onduidelijke redenen omgedoopt tot ‘Hengelwiet’. Tumult in het stacktuintje dus. Maar net als bij vermiste kinderen bleek het allemaal wel mee te vallen. Uiteindelijk stond het ontvoerde babyplantje gewoon boven op een kast, waar een of andere onverlaat hem achtergelaten had. De opluchting belette de hoveniers er niet van om lustig verder te ruziën op stack.flame. Die nieuwsgroep is ondertussen een beetje stoned van alle berichten die erop gepost zijn. En voor een buitenstaander die er niet vanaf het begin bij was, is er geen henneptouw meer aan vast te knopen. Dankzij de discussie heeft Stack er wel twee nieuwe computernamen bij: wiet1.stack en wiet2.stack. Er is inmiddels een heuse website opgericht voor ieder plantje, waar bezoekers ze virtueel water kunnen geven. De www-adressen zijn: http://wiet1.stack. urc.tue.nl/ en http://wiet2.stack.urc.tue.nl/. Die verzorging is broodnodig voor de kleine plantjes, want sinds de verhuizing van Stack hebben de plantjes geen direct zonlicht meer. Eigenlijk wil Stack stiekem terug naar hun oude stekje, RC 1.73 en RC 1.74, want daar scheen de zon wèl naar binnen.
Ziekteverwekker ontdekt
Epidemia waart door Eindhoven. De epidimie, waarover wij vorige week al berichtten, begint bekendheid te krijgen. Maar er is ook goed nieuws van het medisch front. De verwekkers van het wel heel besmettelijke feest zijn ontdekt. Het blijkt hier te gaan om drie huisgenoten. Jeroen Krutz en de gebroeders Adriaan en Lutsen Stellingwerf hebben zich bekend gemaakt als de oorspronkelijke bedenkers van dit, voor de rest niet georganiseerde, feest.
Afgelopen zaterdag kregen zij ook al aandacht van het Eindhovens Dagblad. Naar aanleiding daarvan hebben zij intussen ook de politie met een bezoekje vereerd. ‘Zij waren heel aardig, maar wezen ons wel op de gevaren die aan dit soort evenementen vastzit’, aldus de drie niet-organisatoren. ‘Het gaat daarbij voornamelijk om vernieling en de troep die achterblijft. Wij vinden echter dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. We zullen wel een stapel vuilniszakken meenemen en hopen dan dat mensen zelf ook mee willen werken om de rotzooi een beetje weg te werken.’
Ze zijn in de tussentijd nog druk bezig om het vrijdag gezellig te maken. Onder andere door middel van posters, flyers en een kettingbrief proberen zij nog steeds zo veel mogelijk mensen met wat te drinken of een gitaartje naar de Berenkuil te trekken.
Money makes the world go round
In geen enkele branche zijn prijsdalingen zo algemeen als in de computerbusiness. In Cursor 37 werd het echter wel erg bont gemaakt. Bij de cursiefjes werd een Pentium notebook met alles erop en er aan aangeboden voor slechts vijfhonderd piek. Geen verkeerde zaak zou je zeggen, en zo dacht ook student bedrijfskunde Patrick Baptist. Hij besloot er ogenblikkelijk werk van te maken en greep donderdag meteen naar de telefoon. Het bleek een computer van het merk Zenith te zijn, een merk dat gewoonlijk op de zakelijke markt wordt verkocht. Als openingsaanbieding op de particuliere markt werden de computers nu voor deze lage prijs van de hand gedaan.
Toen Baptist zondag nog eens opbelde bleek het verhaal ineens heel anders te zijn. Ten eerste bleek het niet om vijfhonderd Nederlandse guldens maar om vijfhonderd Zwitserse franken te gaan. De aanbieders kwamen met het smoesje dat er iets fout was gegaan bij Cursor. Na even in de archieven gesnuffeld te hebben, bleek dat men het in de originele advertentie toch echt over guldens heeft. Maar och, een Zwitserse frank doet zo’n fl. 1.36, dus dat is nog steeds goedkoop. Er zat echter nog een addertje onder het gras. De bedoeling is dat je eerst vijfhonderd franken aanbetaalt. Vervolgens moet je veertien anderen vinden die hetzelfde willen doen. En dan, uiteindelijk, krijg je je notebookje toegestuurd. Die veertien mensen, die jij intussen gestrikt hebt, moeten echter eerst weer veertien kooplustigen vinden om die computer aan te betalen. Hetzelfde idee als van een kettingbrief dus. Een klein rekensommetje leert dat per computer uiteindelijk zo’n 15x500x1,36 gulden wordt betaald. Dat is dik tienduizend piek. Toen wij zelf de telefoon ter hand namen werd er gesproken over het aanbrengen van slechts twee mensen. Vervolgens probeerden ze even snel een afspraak te maken. Okee, we zijn dan wel nieuwsgierig, maar zin om weer andere smoesjes aan te horen hebben we nou ook weer niet.