door Jannigje Gerritzen & Willem van Rossum
Drummende prof
Afgelopen vrijdag vierde prof.dr.ing. Jochen Jess zijn zilveren jubileum aan onze universiteit. Ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de vakgroep Ontwerptechnologie elektrische systemen alsmede voor zijn 25-jarige dienstverband werd er een feestje gebouwd. Ook een aantal oude studievrienden van de prof was daar aanwezig. Heel muzikale vrienden, want Jess heeft tussen 1957 en 1963 met hen in een bandje gespeeld. Om het feestgedruis nu een beetje extra luister bij te zetten heeft een aantal van de senior-muzikanten maar weer eens de instrumenten van stal gehaald en, ook een kleine 25 jaar na dato, weer eens samen gespeeld. Ook Jess zocht z’n plaatsje achter het drumstel maar weer eens op.
Lachend legt hij uit: ‘Vroeger speelde ik in een bandje dat de Aachener Darktown Stompers heette. Een aantal van de bandleden was nu aanwezig en dus hebben we weer eens samen gespeeld. Het drummen ging prima, maar ik drum dan ook nog wel eens. Het drumstel waar ik op speelde was ook van mij.’ Zo zie je maar weer dat het beeld van de droge, saaie professor wel heel eenzijdig is en dat een carrière op wetenschappelijk gebied een goed ritmegevoel zeker niet uitsluit.
Frusti’s
Almanakken staan altijd vol wetenswaardigheden. Zo ook de nieuwe almanak van studievereniging Van der Waals. Hierin wordt het fenomeen ‘natuurkun-dekoppeltjes’ uitgelegd door Joost Snel. Volgens hem zijn de meeste natuurkundemannetjes doorgedraaide frusti’s die alleen maar aan het gaatje denken. Hij wil de naam mannen zelfs liever niet in de mond nemen en gebruikt de term ‘jongetjes’ om het sterke geslacht onder de natuurkundigen aan te duiden. De vraag is vervolgens waarom een natuurkundemeisje in vredesnaam met zo’n frustje een koppeltje zou willen vormen en dat vervolgens soms jaren volhouden. De redenen hiervoor zijn dat ze eraan gewend zijn om tussen de natuurkundejongetjes te leven, die stoere verhalen die ze horen zijn toch niet waar en ze hebben bovendien een gezamenlijke afwijking: Natuurkunde. De frusti’s houden het overigens voor het vrouwvolk zeer goed verborgen dat ze zo gefrustreerd zijn, vandaar dat de dames er nog steeds intrappen.
Toch niet zo slim om dat zomaar in een almanak te zetten, want nu is de waarheid aan het licht gekomen. Ook vrouwen kunnen immers lezen!
Gestripte auto
‘Uit is in en aan is uit’, merkte Toon Hermans jaren geleden al op in één van zijn theatershows. Ondanks het feit dat bloot al jarenlang bij het modebeeld hoort, blijft het nog steeds een goed middel om de aandacht te trekken. Fa probeert er haar bruisende producten mee te verkopen en de commerciële omroepen trachten er hun kijkcijfers mee op te krikken. Maar ook in de particuliere hoek wordt het belang van naakt steeds duidelijker.
Zo kwamen we pas op onze eigen universiteit een advertentie voor een auto tegen. De begeleidende foto vertoonde echter geen blikken karretje maar een grotendeels ontklede schoonheid. Volgens de huidige eigenaar is er sprake van een prachtige vormgeving. Nou, daar kunnen we volledig mee instemmen. Dit soort lijnen kom je inderdaad maar zelden tegen. Bovendien schijnt dit model zeer functioneel te zijn. Ook daar kun je je nog iets bij voorstellen. Het bouwjaar roept echter meer vraagtekens op. Volgens de huidige eigenaar stamt ze uit 1987. Die puberteit komt ook steeds vroeger. Ook bij de APK-keuring, elektrische ramen, centrale deurvergrendeling en de trekhaak is moeilijk een voorstelling te maken, of je moet wel heel perverse fantasieën hebben. Toch maar eens even de bedenker van dit fraais gevraagd hoe de vork in de steel, of moeten we zeggen trekhaak aan de stuit, zit. ‘Ik heb deze advertentie gemaakt voor een vriend’, maakt Ronald Geus, het brein achter deze advertentie ons duidelijk. ‘Ik had al eerder een advertentie voor dezelfde auto gemaakt, maar daar zijn geen reacties op gekomen. Nu heb ik deze foto toegevoegd om aandacht te trekken.’ Nou dat is in ieder geval gelukt. Onze aandacht is alvast getrokken. Nu alleen nog iemand vinden die een auto wil kopen.
Virtuele piramides
Die Egyptenaren weten van geen ophouden. De grote piramides van Cheops en Chefren zijn al eeuwen belangrijke toeristische trekpleisters. Maar ook virtueel schieten nieuwe piramides als paddestoelen uit de grond.
De zoveelste piramide? Daar doe je natuurlijk niet aan mee. Dus als het -tigduizendste bericht over $$$ langskomt op de nieuwsgroep of in je mailbox belandt, dan negeer je dat natuurlijk compleet. Totdat je uit verveling er weer eentje inkijkt. Goh, deze beweert dat het hier niet om zo’n piramide gaat. De brief is afkomstig van iemand die eerst skeptisch tegenover dit soort bedriegerij stond, maar toch meedeed. Verbazing, verbazing, na twee weken begon hij geld te ontvangen en na vier weken had hij al bijna honderduizend ballen bij elkaar gespaard. Maar het is geen piramide, oh nee! Wat is het dan wel?
Het systeem werkt als volgt: Je stuurt vijf brieven naar de adressen die in de brief staan, elk met een dollar erin. Vervolgens post je de brief op tenminste tweehonderd nieuwsgroepen met je eigen naam toegevoegd op de lijst. Dat je daarmee duizenden lezers enorm irriteert schijnt de schrijver van de instructies niet te deren. Vervolgens stroomt het geld binnen. Er zijn natuurlijk altijd nog mensen die hierin tuinen, maar wie even drie seconden nadenkt ziet dat het hier om een doodgewone kettingbrief gaat. Als je er een plaatje van tekent krijg je...een piramide?