Voorstellingen in de huiskamer

Een belangrijk onderdeel van de Aemulatio-voorstellingen vormen de huiskamerprojecten. In vier Eindhovense studentenhuizen zal een eigen huis-danseres een uitvoering ten beste geven die speciaal op dat huis is gemaakt. Op twee november zullen deze voorstellingen voor een klein publiek worden gespeeld en tevens worden er, eerder al, video-opnamen gemaakt. Tijdens de grote voorstelling op zeven november in de Blauwe Zaal van het auditorium zullen deze voorstellingen dan synchroon worden geprojecteerd. Om toch een duidelijker indruk te krijgen wat er zoal tijdens een huiskamerproject gebeurt, sprak Cursor met Toine de Greef, een student van Staringstraat 19, een van de participerende studentenhuizen.

’Wat is de reden dat jullie als studentenhuis meedoen aan dit project?’
‘Deze dansvoorstelling geeft ons huis een soort toegevoegde waarde. Zij is namelijk speciaal op ons huis geschreven. Wij huisgenoten spelen er zelf ook in mee.’

’Hoe gaat die voorstelling dan precies in zijn werk?’
‘Anja Reinhardt - zij is ‘onze’ danseres - begint in de voorkamer. Ons huis heeft namelijk een kamer die doorloopt van voor naar achteren, met in het midden een paar schuifdeuren. Als zij is begonnen kom ik de kamer binnen en ga achter de computer zitten. Je ziet zo heel goed de tegenstelling tussen haar warme bewegingen en de koele techniek. Het wordt nog versterkt door de blauwe kleur van het beeldscherm.’

’Danst zij alleen in de voorkamer?’
‘Nee, het is de bedoeling dat meerdere ruimtes in het huis worden gebruikt. Via de voorkamer gaat ze naar de achterkamer en zelfs de trap op naar het dakterras.’ ’Is er al veel bij jullie geoefend?’
‘Het valt wel mee eigenlijk. In het begin is ze ons huis komen bekijken. Wat is er wel en niet mogelijk. Vervolgens heeft ze in Tilburg, daar staat de dansacademie, een voorstelling geschreven waarmee ze dan weer terugkomt naar ons. Kijken of alles wel kan, en of hier en daar iets moet worden aangepast. Ook moet de hele voorstelling natuurlijk worden doorgesproken en geoefend met de cameraman.’

Er werden dus ook nog video-opnames gemaakt.’
‘Dat klopt. Deze worden gemaakt voor de grote voorstelling op zeven november. Ze worden alleen niet gemaakt tijdens de publieksvoorstellingen op twee november. Dan zou de camera te veel last krijgen van het publiek. Bovendien moet er af en toe geknipt worden in de opnames. Meestal is de danseres in beeld, maar soms ook ik. Toch moet het uiteindelijke beeld precies volgens de muziek gaan, want alle vier de voorstellingen zullen tegelijk worden uitgezonden. Een grote moeilijkheid zal ook de trap worden. Het valt niet mee voor de cameraman om haar zonder veel te schokken snel op de trap te volgen. Als zij uiteindelijk op het dakterras staat gaat de camera helemaal om haar heen bewegen. Op dat moment is het beeld dus ineens belangrijker dan haar bewegingen.’

’Je sprak al over de muziek, hoe is die eigenlijk tot stand gekomen?’
‘De muziek is geschreven door Jeroen Strijbos. Hij heeft verschillende geluiden uit studentenhuizen gebruikt voor de compositie: voetstappen op de trap, een lopende kraan, het doortrekken van de WC, enz. Door deze geluiden te samplen en vaak op te rekken is er een heel ritmische compositie ontstaan. Ik denk dat de voorstelling al met al een minuut of twaalf duurt.’ ’Kunnen geïnteresseerden komen kijken op twee november, bij de officiële uivoering?’
‘Nee, jammer genoeg niet. Er is natuurlijk niet zo veel plaats in het huis. Allereerst is de organisatie uitgenodigd om te komen kijken. Verder mogen wij zelf wat vrienden en bekenden vragen. Maar iedereen kan wel aanwezig zijn op zeven november in het auditorium. Daar zullen alle vier de huiskamerprojecten tegelijk worden vertoond.’

door René ter Riet