In eerste instantie deed Huijbers dit op kleine schaal ten behoeve van kindertehuizen en ziekenhuizen. Daar was de nood immers het hoogst. Iedereen kan zich de schokkende en hartverscheurende tv-beelden daarover nog wel herinneren. Later kwam hij aan de TUE in contact met Roemeense hoogleraren, die hier tijdelijk waren gedetacheerd. Zij vertelden hem dat aan de Roemeense universiteiten en hogescholen een enorme behoefte bestond aan zaken die in ons wetenschappelijk wereldje zo vanzelfsprekend zijn: computers, printers, papier, boeken, meetapparatuur, et cetera. In september ’95 begon Huijbers, gesteund door het college van bestuur, de TUE af te struinen naar overtollige en bruikbare hulpmiddelen. Veel faculteiten verleenden hieraan hun medewerking en de transportfirma E. van Wijk in Genderen zorgde voor het vervoer. Op 21 november kon hij met 23 ton aan apparatuur, boeken en papier afreizen naar Roemenië.
Sneeuw en ijs
Volgens Huijbers was dit zeker geen plezierreisje. ‘Rond deze tijd zijn veel gebieden in Roemenië al moeilijk toegankelijk vanwege sneeuw en ijs. De wegen zijn daarnaast vaak van een povere kwaliteit’, aldus de zaalbeheerder. Ook moest hij zich door een bureaucratische jungle heenwerken, waarbij douanebeambten en politieagenten opmerkelijk hulpvaardiger werden bij de overhandiging van een slof sigaretten of een mand met levensmiddelen. ‘Je moet tegenover die lui gewoonweg hondsbrutaal zijn’, zegt Huijbers, ‘anders sneuvelt de inhoud van je truck al bij de grens.’ In het voormalige Oostblokland, waar hij samen met een Roemeense chauffeur zo’n drieduizend kilometer aflegde, verbaasde het hem hoe gewild zijn lading was. ‘Om een doosje met A4-papier vocht men en computers werden na het uitladen direct geïnstalleerd en in gebruik genomen.’
Dit jaar wil Huijbers weer met een transport hulpmiddelen richting Roemenië. Hij heeft al veel materiaal ingezameld, al zijn computers, meetapparatuur en papier nog altijd welkom, maar het grote probleem is het geld voor de vrachtwagen en de brandstof. Dat kost bij elkaar zo’n 15.000 gulden en een financier daarvoor heeft hij nog niet gevonden. Vorige week heeft hij voor de sponsering van dit bedrag nog een brief naar minister Jan Pronk van Ontwikkelingssamenwerking gestuurd. Huijbers: ‘De tijd begint te dringen. Hoe langer we wachten, hoe moeilijker de wegen begaanbaar worden. Uiterlijk eind oktober heeft het nog nut om te vertrekken. Daarnaast moet ook de ruimte bij Werktuigbouwkunde die ik nu voor de opslag gebruik, weer vrij gemaakt worden. De spullen zijn er, alleen moet ik ze nu nog richting Boekarest zien
te krijgen.’
Fer Huijbers, bij de grote hoeveelheid Duitse en Engelse wetenschapsboeken die hij al heeft ingezameld. Foto: Bram Saeys