Terwijl ze langsliep, keken de mannen aan de bar om. Dat effect had Tanja nog steeds. Maar vandaag zag ze er dan ook extra verleidelijk uit. Een korte leren rok, van die dunne kousen met een motiefje, hoge hakken. Daarbij nog eens een zwoel luchtje en een truitje dat blijkbaar een paar keer te heet gewassen was. Ja, deze eerstejaars had een heel vol-wassen lichaam! ‘Hoi Bart, Slak, Sander’, riep ze al van een afstandje. De drie vrienden kregen alledrie een uitgebreide knuffel. ‘Snor, schat, doe ons even vier biertjes.’ De tapper moest zich van het uitzicht losslepen. ‘Eeh, ja Tanja, tuurlijk, komen eraan.’ Tanja graaide een sigaret uit het pakje van Sander. Daarna presenteerde ze het pakje aan hem: ‘Sigaretje, misschien, beste huisgenoot?’ Terwijl Sander de laatste Camel uit zijn pakje nam, vroeg ze: ‘Heb je misschien een vuurtje voor een arme eerstejaars?’ De Snor zette de vier bestelde glazen bier op de bar. ‘Alstublieft jongedame, dat is dan...’ ‘Elf gulden’, riepen de drie jongens in koor. ‘Na vijf jaar kennen we de bierprijs wel’, zei Bart. ‘En na vijf jaar weet je vast ook wel dat je het op mag schrijven’, vulde de Slak aan. ‘Ja, sorry, macht der gewoonte’, mompelde de tapper, die weer eens op de hak genomen werd. ‘Geeft niks Snor, laat mij maar meteen afrekenen, ik moet toch zo weg’, zei Tanja.Ze haalde een minuscuul portemon-neetje uit een piepklein zakje van haar niet al te grote rokje. Daar peuterde ze een propje papier uit. Na-dat ze het opengevouwen had, hield ze een aardig stapeltje papiergeld in haar hand. Ze waaierde het nog even demonstratief open, zodat de jongens konden zien dat ze goed boerde. Het pakje telde toch al gauw een paar honderd gulden. Natuurlijk hapte Bart als eerste. ‘Zo, jongedame, zou jij wel over straat gaan met zoveel cash op zak?’ ‘Ach, zoveel is het toch ook weer niet’, reageerde Tanja nonchalant. ‘Nou’, vond de Slak, ‘da’s toch al gauw zeven avondjes stappen of vijf Tatjana-kalenders of één nachtje Dorint-hotel.’ ‘Jajaja’, stuiterde Bart, ‘laten we zeggen, een hoop geld.’ ‘Niet als je dertig gulden per uur verdient’, zei Tanja terloops. De drie chronisch blutte heren spitsten meteen hun oren. ‘Dertig gulden, wat doe je dan?’, vroeg Bart meteen. ‘Och, gewoon een bijbaantje. Je hoeft er nauwelijks wat voor te doen. Je zit eigenlijk de hele dag op je reet’, vertelde Tanja. ‘Hebben ze nog mensen nodig?’, wilde Bart meteen weten. ‘Tuurlijk’, zei Tanja, ‘ik moet vrijdag weer werken. Ik haal je wel op om half negen, maar ik moet er nu echt vandoor. Doei!’
Die vrijdag ging in het studentenhuis van Bart om vijf over half negen de bel. Bart deed meteen open. ‘Goeiemorgen Tanja. Ik had in het café niet zo goed begrepen wat nou de aard van de werkzaamheden was, maar ik heb me maar representatief gekleed.’ Tanja keurde het donkerblauwe pak van Bart fluitend. ‘Chique hoor, maar dat was echt niet nodig geweest. ’ Op de fiets probeerde Bart Tanja uit te horen wat het nou eigenlijk voor werk was, maar het meisje liet niks los. Bij een groot pand in de Hoogstraat kneep ze in haar remmen. ‘Hier is het.’ Tanja belde aan. Bart keek aandachtig naar het naambordje naast de deur. ‘School voor artistieke opleidingen. Cursussen in kalligrafie, toneel, schilderen, schrijven, dans en nog veel meer’. Een man met een grote rode baard en een tuinbroek deed open. ‘Ha Tanja, meid, wat fijn dat je er weer bent. En ik zie dat het je gelukt is om een vriend mee te nemen. Wat fantastisch! Je weet niet hoe moeilijk het vandaag de dag is om mannelijke naaktmodellen te krijgen.’
