Last-minute stage in Australië

door J ohn B uitjes

Negen maanden voordat Yvette Heijwegen op stage wilde, begon ze brieven te schrijven. Eerst naar bedrijven en instellingen in Zuid-Afrika, maar daar kwam geen antwoord op, of men zag het niet zitten. De bedrijfskundestudente gaf niet op want ze wilde koste wat het kost een stage ver buiten de nationale grenzen hebben. In januari 1997 kreeg ze via een professor van haar faculteit een stel e-mail-adressen in Israël, Singapore en Australië. Zo startte de communicatie met enkele Australische universiteiten. Dit is het zesde en laatste artikel uit de reeks buitenlandervaringen van TUE-studenten op de verschillende continenten.

De reacties uit Singapore lieten te lang op zich wachten. In Israël zou Heijwegen slechts een project van een maand in een kibboets mogen doen en die vervolgens in Nederland verder moeten uitwerken. Weinig uitdagend vond ze, dus vestigde ze haar hoop op de Australische contacten. Eind januari kreeg ze van de Universiteit in Wollongong, New South Wales, de kans om daar aan de slag te gaan. Het feit dat ze nog nooit van deze universiteit had gehoord schrok Heijwegen niet af, maar het kostenplaatje wel. De TUE kon haar financieel niet ondersteunen en de Australische universiteit ging niet verder dan vijfhonderd Australische dollars per maand. Daarnaast konden ze in Wollongong ook geen huisvesting regelen voor een buitenlandse studente die slechts een paar maanden bleef. Ze blies het hele project teleurgesteld af.

Begin maart kwam er opeens een berichtje dat de secretaresse van de professor voor wie ze zou gaan werken wel voor tien weken huisvesting wilde bieden. De tijd drong, want eind maart begon het nieuwe trimester en dan moest ze ergens op stage zijn. Heijwegen besloot op het aanbod in te gaan. ‘Ik had geen idee waar ik aan begon, maar ik wilde het gewoon wagen’, verklaarde ze haar impulsieve daad. Voor kost en inwoning vroegen ze haar honderd dollar per week te betalen, oftewel haar complete toelage. Al het overige dat ze zou ondernemen moest dus uit eigen portemonnee komen. Heijwegen: ‘Ik beschouwde het maar als een investering in de toekomst en in ieder geval als een geweldige uitdaging.’

Gokken

Vanaf het moment dat ze haar besluit had genomen, kwam het aan op snelle actie. De benodigde papieren dienden in haar bezit te komen en er moest nog van alles geregeld worden. Een officieel - zogenaamd academisch - visum regelen zat er niet meer in. Dat zou te lang gaan duren. Een flinke tegenslag, omdat ze haar vlucht al geboekt en betaald had. De helft van het ticket werd vergoed door Bureau Buitenland en het stagebureau van de opleiding Technische Bedrijfskunde. De andere helft moest ze zelf ophoesten. Weer besloot de studente een gokje te wagen. ‘Ik heb voor vijftig piek een toeristenvisum met een geldigheidsduur van zes maanden gekocht en ben in het vliegtuig gestapt. Dat visum staat je niet toe om arbeid te verrichtten, dus heb ik eigenlijk illegaal stage gelopen’, geeft ze eerlijk toe.

Heel even kreeg ze het benauwd toen de douanebeambte op het vliegveld in Sydney vroeg wat haar doel in het land was. Haar doel was namelijk een gehucht net buiten Sydney, waar de secretaresse, tevens toekomstig hospita, woonde. ‘You will be visiting friends’, vroeg de ambtenaar. Daar stemde ze grif mee in. Snel verliet ze het kleine luchthavencomplex. ‘Verbazingwekkend kleine luchthaven voor zo’n grote stad’, vertelt ze. Behoorlijk brak na 24 uur in het het vliegtuig te hebben doorgebracht, stond ze een beetje verloren met haar koffers aan de andere kant van de wereld. Eigenlijk zouden haar gastheer en gastvrouw haar opwachtten, maar die waren er blijkbaar nog niet. Ze hadden helemaal niet afgesproken hoe ze elkaar zouden vinden en nu zag ze niemand die zoekend gedrag vertoonde.

Accent

‘Uiteindelijk arriveerden ze natuurlijk toch en het klikte gelijk’, vertelde Heijwegen. ‘Een hele opluchting, want ik zou daar toch enkele maanden gaan wonen.’ De dag na haar aankomst werd er al een barbecue georganiseerd ter ere van haar komst. Dit was slechts de eerste uit een lange reeks. Barbecuen is één van de meest populaire tijdsverdrijven in Australië. ‘Van begin af aan was iedereen heel sociaal, al viel het niet altijd mee om ze goed te verstaan. Het accent was even wennen, maar nu heb ik het zelf ook een beetje’, zegt Heijwegen glimlachend.

Ze ondernam veel activiteiten met haar gastvrouw en gastheer. Na een paar weken ging ze al een weekendje mee op canyoning adventure. Dat betekent klimmen, klauteren en abseilen in een vrij nauwe kloof, deels langs en zelfs door watervallen. ‘Vreselijk koud en veel afzien, maar achteraf hadden we toch een trots gevoel. Dat hebben we toch maar effe gedaan!’

Natuurlijk werd ook het nabijgelegen Sydney regelmatig bezocht. Alle highlights van de stad heeft ze wel gezien, met dank aan haar fantastische gidsen. Als je uit eten gaat is het bijvoorbeeld heel gewoon om je eigen drank mee het restaurant in te nemen. Vooraf ga je even langs de drankwinkel om wat flessen in te slaan. In het restaurant krijg je glazen en als je wilt koelen ze het ook nog voor je.

Taekwondo

In Australië ziet ook niemand er tegenop om enkele uren te rijden voor een uitstapje. Zo had ze na twee maanden nog geen levende kangoeroe of wombat gezien, wel tientallen dode dieren langs de kant van de weg, dus reden ze naar Ulladullah. Dat is een natuurgebied waar ze in grote getale voorkomen. ‘Eindelijk toch een kangeroe geaaid’, vertelt ze, terwijl ze de foto toont.

De toch al sportieve studente liet zich gemakkelijk overreden om taekwondo te leren, aangezien het stel daar les in gaf. ‘In een paar weken heb ik mijn gele band gehaald.’ Daarnaast tenniste ze volop. Haar niveau was zodanig dat ze voor het universiteitsteam mocht uitkomen. Het team won de play-offs van de staat New South Wales, waardoor ze naar de nationale Australian University Games mocht. Helaas zat Heijwegen rond die tijd alweer in Nederland.

Door de week hield Heijwegen zich met haar project aan de universiteit bezig. De groep waar ze haar project uitvoerde, het Technology Innovation Research Centre (TIRC), creëerde websites voor uitvinders. Die konden op de website hun uitvindingen op aantrekkelijke wijze presenteren om investeerders te lokken. ‘Heel leuk werk in een hele relaxte groep. Wat absoluut niet wil zeggen dat er niet hard gewerkt werd. De hele mentaliteit was gewoon heel ... relaxed, ja’, bevestigt ze het stereotype.

Bedrijfskundestudente Yvette Heijwegen tijdens haar eerste ontmoeting met een kangoeroe.
Foto: Extern