Hij heeft ‘bedieningsknoppen met symbolen, tweetraps ruitenwissers, verstelbare zonnekleppen, een veiligheidsbinnenspiegel en twee buitenspiegels’. Over luxe gesproken! ‘De Volkswagen 181’, vervolgt een glossy folder uit de jaren zeventig, ‘is niet alleen de oplossing voor vele problemen, hij is ook een bron van vreugde.’
Dat laatste zal Bouwkunde-student Bart Lemmens ongetwijfeld beamen. Sinds dit voorjaar is hij namelijk de trotse eigenaar van een beige exemplaar met lichtgrijze bekleding. Gebouwd in Mexico in 1976. “Had je me een jaar geleden gevraagd of ik ooit zo'n auto zou kunnen kopen, dan had me dat erg onwaarschijnlijk geleken. Ik heb enorm veel geluk gehad”, zegt Lemmens glunderend. Terwijl hij met studievereniging Support voor Construction Technology en Building Technology een reis door China maakte, ontdekte zijn vader de advertentie op internet. “Mijn vader wist dat ik heel graag zo'n auto wilde hebben en was op de hoogte van mijn budget.” Toen hij terugkeerde uit Azië stond de auto op hem te wachten.
Sindsdien brengt de Bouwkundestudent een belangrijk deel van zijn vrije tijd door met het behandelen van de carrosserie, de lak en de rubbers en met het onderhouden van de mechaniek. Vraag hem naar zijn auto, en je komt voorlopig niet van hem af. “Het is een heel simpel, maar doeltreffend ontwerp. De bekleding is nog origineel en de kleurencombinatie zie je niet veel. Vaak zit er onder de spatborden veel roest aan de carrosserie, maar deze carrosserie bleek nog in behoorlijk goede staat. Dat is waarschijnlijk te danken aan de automonteur die de wagen zo'n dertig jaar in bezit had.
’s Winters reed hij er niet in.”
“Rijden is een heel aparte ervaring”, zegt Lemmens met een lach. “Elke rotonde is een uitdaging. De auto heeft geen stuurbekrachtiging en heel brede banden, dus hij rijdt erg zwaar vergeleken met de wagens van nu. En als ik voor een stoplicht sta, vragen mensen soms wat voor auto ik heb.”
Toegegeven, de VW 181 koop je niet om hard mee over de snelweg te jakkeren: hij rijdt maximaal honderdtien kilometer per uur. Ook voor dagelijkse ritjes naar het werk is hij niet erg geschikt. De auto van Lemmens staat meestal in de garage van zijn ouders in Limburg. “De ruitjes zijn van een soort plastic”, zegt Lemmens. “Je hoeft er maar het mes in te zetten en je bent binnen. In de bouwperiode was veiligheid nog geen issue, maar ik zou hem nu niet snel meebrengen naar de TU/e.”
Het gaat, kortom, niet om het praktische nut van de auto, maar om het gesleutel aan het ding, het rijden en het gevoel een unieke wagen te hebben. Dat zijn vader hem daar een handje bij hielp, is niet zo vreemd. In de garage van de familie Lemmens stond, zolang als Bart zich kan herinneren, altijd wel een oude wagen waaraan werd gesleuteld. “Het is mijn vaders passie. Hij heeft zelf de militaire uitvoering van mijn Volkswagen.” De twee Volkswagens staan bumper aan bumper in de Limburgse garage. Met mooi weer maakt de hele familie Lemmens een ritje in de cabrio's: zijn vader en moeder in de ene wagen en Bart en zijn broer in de andere.
De enige auto die het bloed van Bart Lemmens nog sneller doet stromen dan de VW 181 al doet, is de VW 166: de zogenoemde Schwimmwagen. Het is een
amfibievoertuig dat zowel kan rijden als varen. Zijn enthousiasme hierover is zo groot, dat hij er al op zijn veertiende een website over maakte die inmiddels door liefhebbers over de hele wereld wordt bezocht (www.vw166.com). Helaas is deze Volkswagen nog te duur om aan te schaffen.
Voorlopig moet de student het dus stellen met zijn steppen-beige bakbeest. Wat hem overigens zeker niet ontevreden stemt. “Wat me aanspreekt, is dat hij zo origineel is, zo puur. Het is een echte oldtimer, een verzamelobject. Als je een nieuwe auto koopt, daalt die enorm in waarde. Deze wordt misschien juist wel meer waard.” /.