At the movies

“Als je nu weggaat, hoef je niet meer terug te komen! Ik meen het, ik meen het hè!”

Het is zaterdagavond en ik zit in de bioscoop. Het geschetste tafereel speelt zich helaas niet af op het doek, maar op de rij achter me. Om het statement kracht bij te zetten, wordt het dreigement “Ik meen het” nog een aantal keer luidkeels herhaald. Na nog enige minuten van echtelijke ruzie, wordt het stel door een gewaarschuwde bioscoopmedewerker gevraagd te vertrekken. Het plaatje is compleet als het stel besluit de zaal achter te laten met een mooie cliffhanger: “Ik ga wel mijn geld terugvragen.”

Iedereen kent het type wel. Gezegend met een totaal gebrek aan schaamte. Te herkennen aan een vertoon van egocentrisch gedrag waaraan de gemiddelde sweet-sixteen-deelneemster niet kan tippen. Daarnaast een uitstraling en/of fysieke gestalte die omstanders ervan weerhoudt wat van het gedrag te zeggen. De laatste jaren lijken het er ook nog eens meer te worden. Waar ik vroeger redelijk vreemd had opgekeken van dit schouwspel, zijn één à twee dergelijke voorvallen per week tegenwoordig eerder regel dan uitzondering. Het ergste? De daders worden zelden op hun gedrag aangesproken.

Mensen wachten tot een ander wat zegt. Gemak dient de mens, zeker als het gemakkelijker is om niets te doen. Het bios-incident duurde toch al gauw twintig minuten. Twintig minuten waarin een hele zaal zijn mond hield en wachtte tot iemand anders er iets van zou zeggen, iedereen met zijn eigen smoes. Mijn excuus? “Ja, ze zaten tenslotte achter me, het is toch veel logischer dat iemand naast hun er iets van zegt?!” Een smoesje om mijn lafheid te verbergen. Waar ben ik bang voor? Is stilte in een bioscoop zo’n irreëel verzoek? Voortaan zeg ik er wat van, geen excuses meer. Ik meen het!

Pieter Mooren is student Technische Bedrijfskunde