Vroeger

Vroeger was alles beter. Het is waar, ik merk het ook, met name aan de ontwikkelingen die zich tijdens mijn studententijd hebben voorgedaan. Enkele van de meest recente ontwikkelingen: de bedreigingen aan het adres van de studiefinanciering, mensen die U tegen me zeggen, en minder cashewnoten in de salade bij Albron (nog effe gauw winst maken voor we eruit vliegen!).

Het onderwerp van vandaag is hulpmiddelen in het onderwijs. In de loop der jaren zijn er heel wat veranderingen geweest in de wijze van lesgeven en de hulpmiddelen die een docent daarbij tot zijn/haar beschikking heeft. Hoewel ik de wereldschokkende veranderingen, zoals de elektrische bediening van de borden in Auditoriumzalen 1-8, de introductie van projectoren en beamers en de eerste babystapjes van de notebookregeling, zelf niet heb meegemaakt, schudt ook mijn wereld op zijn grondvesten.

Vandaag vraag ik uw aandacht voor een ontwikkeling die wel degelijk in ‘mijn tijd’ plaatsvindt en mij angst aanjaagt. Angst ja. Angst dat ik de enige ben die last heeft van dit minuscule gadget dat wordt gebruikt onder het motto ‘Geen zin om m’n arm te ver op te tillen’. Angst dat onze docenten zo in hun eigen wereldje zitten dat velen niet eens meer opkijken om te vragen of het publiek baat heeft bij het gebruik van dat rottige apparaatje.
Onlangs werd me duidelijk dat ik niet de enige ben die er last van heeft, daarom hul ik mij niet langer in stilte. Dit kan zo echt niet langer! Ik wil U het volgende mededelen, het kan niet anders, ik moet het kwijt:

IK HEB EEN HEKEL AAN LASERPOINTERS!

Ik kan dat ***-ding dus echt niet meer zien. Dat niet alleen, ik kan dat ding ook echt niet zien. “En hier zie je...” Waar? WAAR DAN?

Vroeger, toen docenten nog een aanwijsstok gebruikten.

Diana Koenraadt is studente Technische Informatica