De ambitie om het aantal vrouwelijke wetenschappers aan de TU/e stevig te laten toenemen, is nog altijd hoog. Dat blijkt ten minste uit cijfermateriaal dat maandag 28 maart aan bod kwam tijdens de universiteitsraadvergadering. Met een presentatie liet de Stuurgroep Vrouwelijk Talent naar de Top zien wat het betekent als de TU/e tot en met 2015 de posities van al de uitstromende wetenschappers voor vijftig procent zou invullen met vrouwen. Het zou onder meer betekenen dat er dan 33 vrouwelijke hoogleraren rondlopen op een totaal van 166. Nu zijn dat er negen. In 2015 is dat dan twintig procent van het totaal, wat volgens het Strategisch Plan ook het streefcijfer is voor 2020.

Het aantal vrouwelijke uhd’s zou stijgen van vijf nu naar dertien. Dat is dan ‘slechts’ tien procent van het totaal. Bij de vrouwelijke ud’s worden het er dan 78 van de in totaal 285, een procentueel aandeel van 27. In de begeleidende brief staat overigens dat dit louter kwantitatief cijfermateriaal betreft en dat het op faculteitsniveau nog moet worden aangevuld en bewerkt met lokale informatie.

Inmiddels lopen er al initiatieven die bovenstaande cijfers mogelijk moeten maken, zoals een tenure track voor uhd’s, een mentoring programma voor ud’s en sinds 2010 de verplichting minimaal één vrouw op te nemen in de benoemingsadviescommissie. Vorig jaar werd binnen de faculteiten ook een ambassadeursnetwerk voor dit initiatief opgezet.

Nu is er de uitgave van een speciaal boekwerkje van de Nijmeegse onderzoekster Marieke van den Brink, gebaseerd op haar vorig jaar verschenen proefschrift. Hierin worden enkele veelgebruikte verklaringen voor het lage percentage vrouwen op hoogleraarposities ontmanteld. Zo zouden er te weinig vrouwen zijn met de juiste ervaring en opleiding en zouden ze vaak ook geen ambitie hebben om door te stromen. Cijfermatig toont Van den Brink aan dat die vooronderstellingen niet kloppen. Ook onderzocht ze het wervings- en rekruteringsbeleid van universiteiten. De feiten volgens haar onderzoek: de meeste nieuwe hoogleraren worden geworven in een gesloten procedure, waarbij universitaire scouts een doorslaggevende rol spelen. Die scouts zijn meestal mannen met veelal homogene mannelijke netwerken. Vrouwen kunnen daar nauwelijks tussen komen. Verder zet ze vraagtekens bij de transparantie bij benoemingen en bij de beoordelingscriteria. Het boekje sluit af met vier lijstjes met suggesties; voor decanen, benoemingsadviescommissies, CvB’s en hoofden van de personeelsafdeling. Het CvB heeft er driehonderd exemplaren van aangeschaft als hulpmiddel. (HK)