26 mei 2011 - Weinig milieubeschermers zullen er van wakker liggen, maar voor ecologen is het een belangrijk probleem: hoe komt het dat soorten minder snel uitsterven door vernietiging van hun leefomgeving dan voorspellingen doen geloven? Vorige week verscheen in Nature een artikel waarin onderzoekers beweren de oorzaak van de discrepantie te hebben gevonden. De crux ligt volgens de auteurs in een ongeldige extrapolatie van curves waarin het aantal soorten in een habitat is uitgezet tegen de grootte van het gebied.

Er is een betrekkelijk stabiele relatie tussen het oppervlak van een gebied en het aantal soorten dat je er verwacht aan te treffen. Maar dat wil niet zeggen dat je daaruit kunt concluderen hoe snel de soortenrijkdom afneemt als het natuurlijk leefgebied geleidelijk kleiner wordt, beweren de auteurs van het Nature-artikel: het oppervlak dat je moet verwijderen om een soort te doen uitsterven is altijd kleiner dan het extra oppervlak dat nodig is om een nieuwe soort te mogen verwelkomen. De wiskundige modellen waarmee bijvoorbeeld in 1980 werd voorspeld dat voor het jaar 2000 miljoenen soorten verdwenen zouden zijn, houden hiermee geen rekening. (TJ)