Smartphruit

Ik ben jarenlang verknocht geweest aan mijn eenvoudige mobieltje. Je weet wel: zo één waarmee je alleen kunt bellen en sms’en en met knopjes die je nog ouderwets in moet drukken. Lekker simpel, en wel zo duurzaam. Ik moet toegeven dat ik ze soms iets te lomp behandelde: de trilfunctie van één van mijn mobieltjes deed het niet meer nadat hij ondersteboven in een glas multivitaminesap was geland, en van een ander begaf het beeldscherm het na twee jaar lang vier keer per dag te zijn gevallen.

Omdat mijn abonnement was verlopen, moest ik dit weekend weer een nieuwe kiezen. Ik ervaar die momenten in de telecomwinkel als de zwaarste keuzemomenten in mijn prille leven. Overstappen, opzegtermijnen, bellen, sms’en, internetten, bundels… Verdwaald op de meest ondoorzichtige markt van Nederland tolt mijn hoofd van de providers met allemaal hun eigen, niet met elkaar te vergelijken abonnementsconstructies. Als het groentemannen waren, dan zou je altijd bij één groenteman je appels mogen kopen. Wil je naar een andere groenteman, dan moet je een maand wachten. Of drie maanden, als je ook zakelijke groenten koopt. Bij de ene groenteman betaal je je appels en peren apart, bij de andere tegelijk. En als je soms een maand meer appels wil, dan betaal je extra.

Uiteindelijk kwam ik thuis met een complete fruitmand. Iedereen heeft immers tegenwoordig appels, peren en bananen in één pakket, met een mand die er omheen past, en dus is dat het enige dat goedkoop en overzichtelijk wordt aangeboden. Ik heb dus de nieuwste smartphone. Mét touchscreen, en internet, én een app met boze vogels waar ik al direct verslaafd aan ben. De bonus is een stroom bliepjes en pingetjes om de hele dag mijn aandacht te vragen. Dit alles natuurlijk wel in een beschermhoesje, voor het geval van onverhoede sap- en valongelukjes. Dag lieve oude dumbphone…

Myrthe Buijs is studente Bouwkunde