Al jaren slaan de universiteiten en het ministerie van OCW elkaar om de oren met cijfers over de ‘prijs per student’. Naar eigen zeggen krijgen de universiteiten steeds minder geld, maar het ministerie houdt stug vol dat er feitelijk vrijwel niets is veranderd.

Aan die vreemde situatie zal een einde moeten komen: de partijen gaan nu samen ‘monitoren’ hoe de prijs per student “zich ontwikkelt” onder invloed van de stijgende studentenaantallen, het overheidsbeleid en het studietempo van studenten.

De afspraak staat in het ‘hoofdlijnenakkoord’ dat de universiteiten afgelopen vrijdag met het ministerie van OCW hebben gesloten. Daarin staan algemene afspraken over de prestaties die universiteiten moeten gaan leveren: ze moeten zorgen dat studenten meer les krijgen, dat ze sneller hun diploma halen en dat de kwaliteit omhoog gaat. Daar gaat een deel van hun bekostiging van afhangen.

Het monitoren van de prijs per student valt onder de ‘aanvullende afspraken’. Begin volgend jaar willen universiteiten en ministerie knopen doorhakken over de definities die ze daarbij gaan hanteren: tellen bijvoorbeeld de dure geneeskundestudenten wel of niet mee in de berekening?

De universiteiten beloven ook allemaal hun ‘overhead’ openbaar te maken. De indirecte kosten voor onderwijs en onderzoek kun je op allerlei manieren berekenen, maar de universiteiten kiezen voor de definities van accountantsbureau Berenschot, die de kosten op grofweg vijfentwintig procent schatte. Staatssecretaris Zijlstra steunt die keuze, blijkt uit het hoofdlijnenakkoord.

Onlangs kwamen actievoerende promovendi nog tot een andere slotsom: volgens hen gaat 31 procent van het totale universiteitsbudget naar managers, pr-medewerkers, beleidsmakers, administrateurs, schoonmakers enzovoorts. Zijlstra liet toen al merken dat hij aan de kant van de universiteiten en Berenschot stond. (HOP)