Huiszoon begon met een architectuur die hij ‘Fiber-to-the-PAN’ (FTTPAN) noemt, waar PAN staat voor ‘Personal Area Network’. In dit ontwerp staan glasvezelkabels in verbinding met kleine antennes die mobiele communicatie mogelijk maken, zowel binnen- als buitenshuis. Een persoonlijke mobiele breedbandverbinding reist via die antennes en het optische netwerk met je mee.
Vanuit die Fiber-to-the-PAN architectuur is Huiszoon gaan kijken naar eenvoudige en goedkope technologieën om dit te realiseren. Huiszoon: “Belangrijk daarbij is hoe je er voor zorgt dat meerdere gebruikers tegelijk toegang hebben tot het glasvezelnetwerk.” Een standaardtechniek daarvoor is om tijd per gebruiker toe te wijzen of gebruikers een verschillende frequentie, danwel een verschillende kleur licht te geven.
Door verschillende technieken te vergelijken is Huiszoon uitgekomen op een bestaande techniek die de signalen codeert met de amplitude van een kleur uit het kleurenspectrum. Zo kunnen signalen van verschillende zenders gelijktijdig verzonden worden en zijn ze door de ontvanger weer te ontrafelen. “Dat coderen hebben we afgekeken van de radiocommunicatie,” vertelt Huiszoon. “Het wordt bijvoorbeeld ook bij UMTS gebruikt.” De gekozen optische techniek heet voluit: ‘spectral amplitude encoded optical code division multiple access’.
Het onderzoek naar deze techniek lag eigenlijk al een jaar of tien stil volgens Huiszoon en dat is lang in de optische communicatie, die nog maar een jaar of veertig bestaat. Toch biedt het financiële voordelen ten opzichte van de snellere, maar complexere ‘high end’ optische codering die met ultrakorte lichtpulsjes werkt. Huiszoon: “Wij gebruiken eenvoudige LED’jes om het brede kleurenspectrum op te wekken.”
Octrooi
Huiszoon heeft voor deze techniek een parallelle en-/decodeerder (E/D) ontworpen waarmee je meerdere optische signalen gelijktijdig kunt versturen en ontvangen. “We hebben al twee jaar een octrooi op dit ontwerp. Bovendien hebben we een ‘Valorisation Grant 1’ gekregen die STW van het Ministerie van Economische zaken uitgeeft om innovatief onderzoek te ondersteunen. Daarmee hebben we het ontwerp ook daadwerkelijk kunnen realiseren.”
Samen met de vakgroep Opto Electric Devices (OED) van prof. dr. ir. Smit (zie het artikel hierboven, red) heeft hij een eerste proef van een chip voor deze E/D gemaakt.
Kuchje
Huiszoon: “Ik heb veel bewondering voor de makers van chips. Er kan zoveel fout gaan. Een kuchje is voldoende om het product te verpesten. Het is voor mij als een wonder wanneer het werkt.”
Met het bedrijf LioniX uit Enschede heeft hij een vervolgversie van de chip en het apparaatje eromheen gemaakt. “LioniX maakt chips op basis van siliciumnitride. Dat heeft als groot voordeel dat het lichtsignaal heel weinig vermogen verliest, als het door de chip gaat. Aangezien wij een passief systeem van coderen hebben, is het handig om zo min mogelijk vermogen te verliezen, zodat we niet veel hoeven te versterken”, legt Huiszoon uit.
De resultaten zijn veelbelovend aldus Huiszoon. “We kunnen een datasnelheid halen van een gigabit per seconde over een glasvezel van meer dan twee kilometer. Dat is niet zo snel als met optische codering met korte lichtpulsjes, maar wel veel sneller dan over een traditioneel telefoonnetwerk of coaxkabel. We hebben ook laten zien dat we daadwerkelijk meerdere gecodeerde signalen gemixt over het netwerk kunnen sturen en ze ook weer kunnen splitsen. De cirkel is rond.”
Huiszoon zou na zijn promotie het liefst bij een bedrijf gaan werken waar hij zijn achtergrond kan inzetten in een gecombineerde technische en commerciële functie. Het afgelopen jaar was hij gastonderzoeker bij de Networking Researching Group (NRG) aan de universiteit van Madrid (UAM). En dat smaakt naar meer. “Mijn toekomst ligt in Spanje.”/.
|
Cursor als PDF
)