Het babypakje dat Sibrecht Bouwstra laat zien, is zo klein dat het eerder poppenkleding lijkt. Het is ontworpen voor couveusekinderen. De student Industrial Design ontwikkelde het in opdracht van het Máxima Medisch Centrum in Veldhoven. “Kinderen in de couveuse krijgen sensoren op hun huid om hartslag, ademhaling, zuurstofgehalte in het bloed en lichaamstemperatuur in de gaten te houden. Die plakkers zijn niet prettig voor de baby’s. Ook is de drempel voor ouders hoog om hun kind vast te houden. Het zou beter zijn als de sensoren niet meer met plakkers op de huid hoefden, maar verwerkt konden worden in een pakje of het matras waarop de kinderen liggen.” Het ziekenhuis vroeg Bouwstra om een eerste stap te zetten. “Ik heb een pakje ontworpen waarin sensoren zijn verwerkt die het hartritme in de gaten houden.”

De student liep twee dagen mee met de verpleging. Ook sprak ze met ouders van couveusekinderen. Daarna verdiepte Bouwstra zich in de techniek: hoe werkt een ECG, wat zijn de eisen aan elektroden. “Ik moest uitzoeken welke geleidende stof of smart textile het beste was om als elektroden te dienen voor de ECG-meting.” Ze kwam uit bij nylon, gecoat met zilver. De elektroden voelen aan als soepele stof. In totaal heeft ze zes elektroden in het pakje verwerkt. “Drie op de rug, en drie aan de voorkant, zodat de baby in iedere houding contact maakt met minimaal drie sensoren.”

De eisenlijst voor het ontwerp was lang. Mouwen konden niet, vanwege de infusen. Ook moesten rug en buik zoveel mogelijk bloot blijven, omdat veel couveusekinderen lichttherapie krijgen.

Uiteindelijk kwam Sibrecht uit op een pakje met een mutsje, dat aan de voorkant met klittenband sluit. De achterkant is van gaasachtig materiaal, zodat er licht doorheen kan. “Het ziet er wat bloot uit, maar het pakje hoeft de baby niet warm te houden. Dat doet de couveuse al.”

Alle componenten moesten zo zacht mogelijk zijn. Bouwstra: “De overgang van het zachte geleidende textiel naar de ‘harde’ apparatuur was een praktisch probleem. Dat heb ik opgelost door koolstofdraden te gebruiken om de elektroden op de monitor aan te sluiten. Die zijn soepel en zacht.”

Bouwstra vertelt dat het moeilijkst was om alles samen te brengen: de techniek, een handig en veilig pakje én een aantrekkelijk ontwerp. De student doet de komende tijd praktijktesten. “Ik hoop vooral dat het huidcontact met de sensoren goed genoeg is.” Andere studenten zullen verder gaan met het onderzoek: “Uiteindelijk moeten alle sensoren in het pakje worden verwerkt. Dat wordt nog een flinke klus.”

Tekst: Anouck Vrouwe
Fotomontage: Rien Meulman