Charley van der Sman had een nogal opvallende binnenkomst aan onze universiteit. Met uitmuntende cijfers sloot ze haar vwo-opleiding aan het Stanislas College in Delft af. “Ik had vier tienen, één acht en voor de rest negens. Ik geloof dat ik zestien vakken deed, ik weet het niet zeker”, zegt ze bescheiden. Ze besloot Werktuigbouwkunde aan de TU/e te gaan studeren, terwijl ze ook vanuit haar ouderlijk huis op de fiets naar de TU Delft had gekund. Meer dan welkom was ze ook aan de Universiteit Leiden waar ze al twee jaar een pre-university programma volgde. Maar Eindhoven had beslist haar voorkeur. “Tijdens de meeloopdagen hier heb ik veel medewerkers persoonlijk gesproken. In Delft liepen we alleen rond, zoals op een open dag. Ik kreeg het gevoel dat ik hier wel op weg zou worden geholpen en dat ik in Delft aan mijn lot zou worden overgelaten.”

In Leiden maakte ze kennis met gynaecologie, genetica, filosofie, zette ze oplosmethoden voor sudoku’s op een rij en deed ze een interview met een pedagoge. De fase dat ze juf wilde worden is allang voorbij: “Dat was op de basisschool. Nu heb ik eigenlijk nog geen idee wat ik later wil doen. Ik vind heel veel dingen leuk en dat is één van de redenen dat ik Werktuigbouwkunde ben gaan doen. Het is namelijk één van de breedste technische studies. En ik hou van harde techniek. Ik hoop dat ik er tijdens mijn studie achter kom waar mijn interesses liggen en waarin ik verder wil.” Ze heeft absoluut geen spijt van haar studiekeuze. “De constructiewedstrijd van 21 oktober was zó leuk. Dan merk je aan den lijve of wat je hebt ontworpen ook goed is. Ja, ik viel ook in het water.”

De eerstejaarscoördinator van de faculteit drukte zijn studenten op het hart meteen hard te werken. Toch zegt ook Van der Sman: “Ik heb de hoeveelheid werk die ik zelf moet doen, onderschat.” Daarmee bedoelt ze de thuisopdrachten die bij ontwerpgericht onderwijs horen. Voor het eerst ervoer ze stress. Om het verslag af te krijgen, heeft ze de -niet verplichte- begeleide zelfstudie overgeslagen. “Ik hoop wel dat ik er een goed cijfer voor krijg, dan heb ik niet voor niets zo hard gewerkt.”

Haar vrienden vinden haar braaf, lief en slim. “Dat klopt wel een beetje.” Een beetje? Ze vertelt dat ze geen ruzie kan maken. Ze schiet meteen te hulp wanneer iemand iets niet snapt. Ook haar uiterlijk werkt aan dit imago mee; ze oogt groot, krachtig en gezond, heeft glanzende blonde haren en frisse wangen die veel glimlachen. Voor haar eerste deeltentamens haalde ze een 8,8 en een 9,3. “Ja, het klopt wel, maar ik ben heus niet iemand die alleen maar studeert.”

Tweemaal per week roeit ze bij studentenroeivereniging Thêta, ze zit in de bijzondere-activiteitencommissie van studievereniging Simon Stevin en heeft een bijbaantje. Elke avond iets te doen, dus. Tijdens de Intro, waar ze als zeventienjarige ook voor het eerst met het uitgaansleven in aanraking kwam, werd ze lid van Thêta. Ze doet mee aan wedstrijden, onder andere aan de Asopos Najaarswedstrijden op de Bosbaan in Amsterdam.

Tijdens de Intro kwam Van der Sman ook in contact met StudentPlus, een organisatie die bijles voor middelbare scholieren regelt. Voor tien euro per uur legt ze nu iedere dinsdag natuur- en scheikunde uit aan een 5 vwo-scholiere. “Ik vind het leuk om mensen dingen uit te leggen en ik merk dat Nicoline er direct iets aan heeft.” Ze vindt het ook leuk om te stappen. Iedere donderdagavond begint voor haar in de borrelruimte van Werktuigbouwkunde, De Weeghconst. Daarna gaat ze verder op het Stratumseind. Op de donderdag van haar gesprek met Cursor zal ze de laatste etappe overslaan; morgen heeft ze haar derde en laatste tentamen van deze periode. “Mechanica, het leukste en moeilijkste vak uit dit blok.” Ze heeft er nu al zin in./.