Lindsey’s leven verloopt eigenlijk al zeventien jaar in een stroomversnelling. Als baby en kind had ze amper de rust om te slapen. Ze was bovengemiddeld druk en eigenwijs. Op de basisschool sloeg ze vier van de acht groepen over (de tweede kleuterklas plus de groepen vier, zes en acht). Herinneringen aan die tijd heeft ze amper, “behalve dat ik leeftijdgenootjes toen al erg kinderachtig vond.”
Toen Lindsey vijf was, namen haar ouders haar mee naar het Centrum voor Begaafdheid in Nijmegen. De kleuter had er, dankzij de afwisselende en uitdagende opdrachten, een heerlijke dag, constateerden de onderzoekers. Wel duurde het tussentijdse wachten haar al snel te lang. En waren de opdrachten iets te simpel, dan raakte Lindsey in de war. “Een hoogbegaafd kind stapelt misschien moeiteloos een toren van tien blokjes, terwijl het bij vijf blokjes twijfelt, gewoon omdat dat te simpel is”, verklaart ze zelf.

In Nijmegen werd bevestigd wat haar ouders al vermoedden: Lindsey is hoogbegaafd. Ook in haar totale ontwikkeling bleek ze voor te lopen op leeftijdgenoten. “Sommige kinderen hebben gewoon wat extra leerstof nodig, maar passen wel tussen hun leeftijdsgenootjes. Ik was nooit helemaal op mijn plek tussen kinderen van dezelfde leeftijd.”

Op haar eerste basisschool liepen ze niet echt warm voor de gevraagde extra begeleiding en inhoudelijke uitdaging. Na een verhuizing vanuit Heerlen naar Egmond-Binnen vond de familie in het nabijgelegen Heiloo uiteindelijk een school die meewerkte - zij het mopperend. Maar echt leuk was haar basisschooltijd nooit, zegt Lindsey. Dat werd iets beter op de middelbare school waar ze als achtjarige haar vroege entree maakte. Hoewel ze ook daar naar eigen zeggen nooit echt aansluiting vond. “Jongens van een jaar of twaalf zijn sowieso irritant en de meisjes vond ik tuttig. Er waren wel kinderen met wie ik kon opschieten, maar ik kwam niet bij hen thuis of omgekeerd. Die behoefte had ik trouwens ook niet.” Ook docenten wisten niet goed hoe ze moesten omgaan met de hoogbegaafde pupil: “Ze vonden me maar lastig omdat ik blijkbaar nogal veel vragen stelde.”

Als veertienjarige met een gymnasiumdiploma op zak (profiel Natuur & Techniek aangevuld met Biologie 1 en 2 en Latijn) begon de oriëntatie op de opleidingenmarkt. Die verkenning bracht haar al snel in de bèta- en techniekhoek, waarbij de ID-combinatie van techniek, vormgeving en ‘ontwerpen voor de medemens’ de doorslag gaf. In september 2005 ging Lindsey als veertienjarige aan de slag bij Industrial Design; mét studiefinanciering, na voortijdige stopzetting van de kinderbijslag. ID bleek echter toch niet helemaal haar ding en na een jaar stapte ze over naar Elektrotechniek. “Deze opleiding gaat net iets meer de diepte in.”

Intussen is Lindsey ook volop actief in het studentenleven, onder andere als lid van Footloose en Quadrivium en bij studievereniging Thor. Bestuurswerk bij een vereniging zit er nog niet in, want daarvoor moet je volgens de wet achttien zijn, zo ontdekte een vriend van haar. Tegen die leeftijdsgrens liep Lindsey trouwens al eerder aan, onder meer toen woonbedrijf Vestide haar als veertienjarige eerstejaars weigerde in te schrijven. Via het Onderwijs en Studenten Service Centrum van de TU/e kwam ze toen terecht bij een hospita, “maar dat klikte niet echt. Op een gegeven moment klaagde ze dat ik tijdens de Intro steeds zo laat thuis was gekomen. Waarop ik dacht: ‘Je bent mijn babysit niet’.” Inmiddels woont Lindsey al een tijd in een studentenhuis, maar ze is op zoek naar een grotere kamer. Vestide heeft intussen een oogje toegeknepen en de studente vorig jaar, op haar zestiende, alsnog ingeschreven.

Veel last van haar hoogbegaafdheid heeft Lindsey naar eigen zeggen nooit gehad, “hoewel het wel eens vermoeiend is om het hele verhaal steeds te moeten uitleggen. ‘Normaal’ zijn scheelt wel een hoop gedoe.”/.