Zijn moeder vond de plaatselijke voetbalvereniging van het Limburgse Munstergeleen maar niks en raadde zoon Erwin op achtjarige leeftijd aan te gaan handballen. Het werd zijn passie en hij was nog goed ook. Op zijn tiende ging hij naar Sittardia, een van de topclubs van Nederland en in seizoen 2004/2005 speelde hij bij die club in de eredivisie. Daarna stopte hij.

“Ik zat in mijn derde jaar Bouwtechnische Bedrijfskunde aan de Hogeschool in Heerlen en dacht erover om te gaan afstuderen in het buitenland. Daarna wilde ik naar de universiteit. Wanneer ik op dat niveau was blijven spelen, dan moest ik twintig uur per week trainen en dat kon ik met geen mogelijkheid met wat dan ook combineren. Ik wilde een diploma, om later zeker te zijn van een baan, maar soms heb ik best spijt dat ik niet wat langer ben doorgegaan bij Sittardia. Ik was graag een keer Nederlands kampioen geworden.”

Momenteel speelt hij twee keer per week bij amateur handbalvereniging White Demons in Tilburg. “Ik heb geen idee hoe ze aan mijn nummer zijn gekomen, maar ze hebben me tot twee keer toe gevraagd om bij hen te komen spelen. Uiteindelijk heb ik ja gezegd, want ik vind het een heerlijk spelletje. Het is wel even wennen, van een prestatiegericht topsportklimaat naar een gezelligheidsvereniging waar men na afloop met zijn allen in de kantine doorzakt en waar je ook contributie moet betalen. Gelukkig betalen zij gedeeltelijk mijn reiskosten, want ik heb geen studiefinanciering meer.”

Om toch zijn studie te kunnen bekostigen, laadt en lost Muijtjens vliegtuigen op Eindhoven Airport en vervoert hij op vrijdagnacht buitenlandse kranten tussen Heerlen, Brussel, Amsterdam en Parijs. Daarnaast zit hij in de reiscommissie van studievereniging SerVicE. “Als ik iets leuk vind, dan duik ik er vol in en ik vind nu eenmaal heel veel dingen leuk. Dat ik nooit een vrije avond heb, neem ik voor lief. Het werk op het vliegveld is zwaar, maar er werken veel studiegenoten en we hebben erg veel lol en ’s nachts autorijden vind ik heerlijk. En toen ik vorig jaar met de faculteit een reis heb gemaakt naar Hong Kong, wist ik dat ik ook voor anderen zoiets onvergetelijks, voor weinig geld, wilde gaan organiseren.

Wanneer ik aan de andere kant iets niet leuk vind, dan kan ik mezelf er maar moeilijk toe zetten. Zo ben ik al aan mijn derde poging bezig om mijn Wiskunde te halen. Uit het schakeltraject nog steeds. Dat vak ligt me niet, maar het is het allerlaatste struikelblok om af te studeren. Misschien had ik achteraf beter Vastgoed aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam kunnen gaan studeren, maar ik wilde het technische met het economische combineren, dus dan is dit logischer.”

Sittardia is inmiddels opgehouden te bestaan en momenteel worden de drie topclubs uit Sittard (Sittardia), Geleen (V&L) en Beek (BFC) samengevoegd tot één topteam en een talententeam tot 23 jaar. “Ik volg die ontwikkelingen op de voet, want er zit een hoop handbaltalent in die regio. Ik had graag het businessplan geschreven, maar helaas bezit ik niet de juiste connecties.

Of ik daar na mijn studie weer ga spelen? Ik denk het niet. Ik wil naar het buitenland of naar de Randstad om te werken in het vastgoed. Handballen zal ik er waarschijnlijk altijd wel bij blijven doen, maar de ambitie om er mijn brood mee te verdienen, heb ik niet meer. Ik mis het talent om moeilijke ballen gemakkelijk te kunnen spelen en ook mijn onzekerheid speelt een rol. Ik heb trainers gehad die mij over die drempel hebben kunnen trekken en dan presteerde ik ongekend goed, maar er is meer voor nodig om mee te draaien aan de top. Ik combineer sport met denkwerk en daar ben ik gelukkig mee.”/.