“Komen ze aan de universiteit, dan komen ze aan mij. Ik ben echt zo trots op deze instelling. Als ik dan in Elsevier lees dat we de beste zijn, geeft me dat een ongelooflijk fijn gevoel. Ik kan me er zo aan ergeren als mensen intern zeuren. Ga ergens anders heen, denk ik dan.” De passie druipt ervan af als Ad Bossers het over ‘zijn’ universiteit heeft. Deze instelling voelt als thuis, al sinds hij veertig jaar geleden de eerste stappen binnen de TU/e zette. Bossers startte als student Werktuigbouwkunde in 1968 en maakte een jaar later de overstap naar Bedrijfskunde. “Omdat ik toch meer iets richting menswetenschappen wilde doen.”

Met mensen werken is altijd zijn belangrijkste drijfveer geweest. Hij begon in 1975 met werken aan de TU/e. Het was zijn taak om zich op organisatievraagstukken te richten. In de loop der jaren heeft hij enorm veel gedaan aan de universiteit. Bossers heeft het voor zichzelf opgeschreven en komt op een lijst die langer is dan een A4’tje. Terugblikkend springen vooral de heisessies eruit. Hij is inmiddels met alle faculteiten en diensten ergens heen geweest om aan teambuilding te doen of werkprocessen onder de loep te nemen. Zo herinnert hij zich dat er een sessie gepland was na de Buck-affaire. “Ze wilden het toen niet laten doorgaan, maar ik heb erop aangedrongen om wél te gaan. Ik vond dat ze in die fase juist creativiteit nodig hadden.”

Zijn takenpakket leverde wel eens jaloerse reacties van collega’s op. “‘Wanneer komt jouw baan vrij?’, vroegen ze dan. Die vraag is het grootste compliment dat ik ooit heb gehad. Wat ze echter niet zagen, is dat ik soms best gespannen was van tevoren en dat het me veel voorbereidingstijd kostte.”

Bossers heeft tijdens trainingen en heisessies vooral willen overbrengen dat medewerkers zich in de belevingswereld van hun collega’s moeten verdiepen. “Ontdek het mooie in de ander. Dat is zo’n beetje mijn levensmotto. Soms denk ik zelf ook wel eens in eerste instantie ‘tsjesus, wat ben jij een eikel. Als je dan iemand zijn verhaal hoort, blijkt het vaak toch een aardig persoon te zijn. Of snap je waarom hij of zij op dat moment niet goedgehumeurd is. Ik ben een fel voorstander van openheid. Je hoeft je collega’s niet alles te vertellen, maar je moet wel zaken kunnen bespreken. Als er privé iets niet lekker zit, heeft dat ook zijn weerslag op het werk. Er moet een sfeer ontstaan waarbij je elkaar de waarheid kunt zeggen zonder te kwetsen.”

Slechts twee keer in die veertig jaar heeft Bossers kort overwogen om de TU/e te verlaten. “De eerste keer was toen ik vader werd van een drieling. Ik kon toen een baan krijgen met veel reistijd, maar dat viel niet te combineren met goed vaderschap. Later heb ik een keer bij een ziekenhuis gesolliciteerd. Maar toen had ik al snel zoiets van ‘zo’n sfeer als aan de TU/e kom je nergens tegen’. Ik heb hier altijd de kans gekregen om datgene te doen wat ik graag wil.”

Waarom dan toch stoppen? “Ik ben nu 62 en voel me fit. Nu kan ik nog van alles.” Gevraagd naar hoe anderen hem zullen omschrijven, luidt het antwoord prompt: ‘als een levensgenieter.’ Dat genieten van het leven zal hem ook na zijn TU/e-tijd geen moeite kosten, gezien zijn vele hobby’s. “Ik zing, ik beeldhouw, ik sport, ik geniet enorm van de natuur. Afgelopen weekend heb ik nog bij de Ankeveense plassen gelopen. Die mist, dat water, dat is zo mooi! Ik geniet van die schoonheid. De natuur is mijn grote inspiratiebron.”

In het voorjaar gaat hij met zijn vrouw Ans een paar maanden naar Spanje. Eerst is daar nog zijn afscheid van de TU/e op 25 november. Hij sluit niet uit dat daar een traantje weggepinkt gaat worden. “Dat ik hier stop, wil niet zeggen dat ik me niet verbonden blijf voelen. Maar je moet loslaten om opnieuw te beginnen.”/.

Afscheid Ad Bossers, dinsdag 25 november, 14.30 tot 16.30 uur in de Blauwe Zaal van het Auditorium. Vanaf 16.30 uur receptie.