spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

spacer.png, 0 kB
Cursor in PDF formaatCursor als PDF
Special Cursor 50 jaarSpecial Cursor 50 jaar
PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook
“De reformatorische vereniging is een veilige basis”
9 april 2009 - Lona van Ruitenburg is studente Technische Bedrijfskunde voor de Gezondheidszorg en praeses van de christelijke studentenvereniging Emèt Qenee, een onderdeel van de C.S.F.R., de landelijke reformatorische studentenvereniging. “Ik praat graag over mijn geloof, maar zal het niet forceren.”

Lona is reformatorisch, gereformeerd. De reformatorische kerk wordt ‘de zwaardere hoek’ genoemd, zegt ze. “Sommigen vinden ons ‘de strenge kerk’. We hebben veel tradities en zijn herkenbaar aan ons uiterlijk. Zo dragen de vrouwen bij ons allemaal een rok. Het verschil met andere kerken is lastig uit te leggen aan een buitenstaander, omdat christenen allemaal dezelfde God en hetzelfde doel hebben, en toch op verschillende manieren leven.”

De studentenvereniging heeft een belangrijke plaats in het leven van Lona. “De vereniging is een veilige basis, met eigen mensen. We komen samen om de Bijbel te bestuderen. We hebben studiekringen waarin maatschappelijke onderwerpen worden besproken en daarnaast hebben we vergaderingen. De huishoudelijke gaan over de vereniging, de openbare vergadering is een lezing. Daarnaast hebben we borrels en weekenden samen. Met de landelijke vereniging zijn er conferenties, sportdagen, noem maar op.” Het is een actieve maar kleine vereniging: zo’n dertig leden.

Ze groeide op in Zeeland, in een reformatorisch gezin, in een reformatorische gemeenschap, op een reformatorische school. “Toen ik naar Eindhoven kwam, viel ik in een gat. Ik miste mensen die hetzelfde dachten als ik en die wisten dat er een God is die voor je zorgt. Dat is dan ook het doel van de studentenvereniging: elkaar opvangen, steunen en met gelijkgestemden praten over het leven en het geloof.”

En die steun is nodig, vertelt Lona. “Tijdens één van de eerste colleges hier aan de TU/e begon direct een docent te vloeken. Dat was wel schrikken. Het is dan fijn om er met anderen over te praten hoe je daarmee kunt omgaan. Je wilt namelijk mensen over God vertellen en zorgen dat God niet ‘in zijn gezicht geslagen wordt’, maar je wilt ook dat in dit geval de docent zich niet aangevallen voelt.”

Ook krijgt ze vragen van studiegenoten over haar geloof. “Vaak gaan de vragen vooral over de verboden in mijn kerk: jullie mogen geen seks voor het huwelijk, hoe doe je dat? Mensen zijn niet erg geïnteresseerd in de persoonlijke beleving, maar vooral in de zichtbare zaken. Het is jammer dat daar de nadruk ligt, want hier gaat het natuurlijk niet om. Het zijn ook geen verboden - we willen die dingen gewoon niet in ons leven, omdat we geloven dat het uiteindelijk beter voor ons is om het niet te doen en omdat we weten dat God een goede God is die het beste met ons voorheeft.”

In het eerste jaar sprak ze nauwelijks met medestudenten over haar geloof. Nu gebeurt dat meer. “Ik wil mijn geloof graag delen met andere mensen. Mijn geloof en mijn God is waar mijn leven om draait, wat me gelukkig maakt en dat gun ik anderen ook. Dat klinkt misschien raar, maar het is gewoon te mooi om voor jezelf te houden. Ik praat er graag over, maar ik zal het niet forceren. Als iemand geen interesse heeft, spreek ik er niet over.”

“Studentenleven is voor mij vooral mijn studie zo goed mogelijk doen en met vrienden en de vereniging me verdiepen in andere zaken.” Het weekend brengt ze door bij haar vriend in Apeldoorn of bij haar ouders in Zeeland. “Daar ga ik op zondag twee keer naar de kerk, waar een gedeelte uit de Bijbel uitgelegd wordt. De zondag is sowieso belangrijk. Dat is de enige dag dat het hele gezin bij elkaar is en niemand werkt. We zijn samen, eten samen, zijn samen bezig met het geloof.”

Studeren is voor Lona vooral het ontplooien van haar talenten. “Studie is dus ontwikkeling, niet direct om carrière te maken. Carrière is niet mijn hoofddoel. Mijn hoogste doel is dicht bij God te leven. Al het andere is belangrijk, maar uiteindelijk ondergeschikt. In mijn achterhoofd weet ik namelijk altijd dat er meer is dan wat we hier op aarde zien en beleven, namelijk een God die er altijd is, die mij altijd ziet en die mij altijd begrijpt.”/.

Interview/Lona van Ruitenburg door Chriz van de Graaf
Foto/Bart van Overbeeke