spacer.png, 0 kB
Volg Cursor via Twitter Volg Cursor via Facebook Cursor RSS feed
spacer.png, 0 kB

spacer.png, 0 kB
Cursor in PDF formaatCursor als PDF
Special Cursor 50 jaarSpecial Cursor 50 jaar
PrintE-mail Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook
“We woonden thuis in ons eigen ontwerp”
28 mei 2009 - Als aankomend architect is hij nog altijd blij dat hij als kind op een Vrije School zat. “Niet omdat daar alles mocht, maar omdat creativiteit, zelfwerkzaamheid en eigen inbreng er centraal stonden.” Stijn Holdrinet studeert Bouwkunde, maar is ook naast zijn opleiding volop actief, onder andere bij de Eindhovense studentenrijvereniging Concorde en Casa Vertigo.
Zevendejaars is Holdrinet, maar afgezien van de meewarige opmerkingen die hij soms krijgt op familiefeestjes, vindt hij zijn wat langere studietraject zelf geen probleem. Een beurs heeft hij niet, maar zijn vader betaalt het collegegeld. Het geld voor de huur leent hij en de rest verdient de student met zijn werk voor Casa Vertigo, dat allerlei activiteiten organiseert binnen de faculteit Bouwkunde.

Zijn basisschooltijd beleefde hij met veel plezier aan de Vrije School in Eindhoven. Op het streekatheneum in Zaltbommel, waar het gezin later naartoe verhuisde, voelde Holdrinet zich vanwege zijn achtergrond en milieu enigszins een buitenbeentje. “De terugkeer naar Eindhoven en de studie aan de TU/e waren een opluchting.”

Holdrinet wist naar eigen zeggen al vroeg dat hij architect wilde worden. Eén van zijn ooms is stedenbouwkundige, een andere is tekenaar bij een architectenbureau. Niet dat dat zijn keuze bepaalde overigens: “Ik was in mijn vrije tijd altijd met mijn handen bezig. Alle huizen waarin ik heb gewoond, zijn door mijn vader verbouwd. Ik hielp hem altijd. Daardoor heb je van kinds af aan gereedschap in handen, bedenk je oplossingen voor bijvoorbeeld een moeilijke hoek of help je bij het leggen van de parketvloer.”

Met het hout dat overbleef, bedacht Holdrinet steeds nieuwe dingen. “Toen mijn vader eens op reis was en hij het NK kanoslalom moest missen, heb ik van wat hout, een guts en schuurpapier een kano voor hem gemaakt. Eigenlijk heb ik zo op speelse wijze kennisgemaakt met alle facetten van de bouwwereld; we woonden thuis in ons eigen ontwerp. Dat leidde tot aandacht voor het kleine; mijn ontwerpen gaan ook altijd van klein naar groot.”

Sinds een paar jaar heeft hij er een grote hobby bij: paardrijden. Dat begon tijdens een vakantie in Cuba, na het overlijden van zijn moeder, drieënhalf jaar geleden. Op de vraag ‘Wat nu?’ trokken Holdrinet en zijn broertje, beiden zonder ervaring, te paard door de Cubaanse heuvels. “Mijn broertje vond het leuk, maar ik vond het meteen gewéldig.” Via een vriendin kon hij, zonder ervaring, bij de Sonse manege Sonniushof komen rijden. “Het mooie aan paardrijden? De wisselwerking met het paard, dat een eigen karakter en wil heeft. Samenwerken is ook echt sámen wérken. Na een training ben ik drijfnat; de volgende dag heb ik spierpijn.”

Sinds een jaar springt Holdrinet ook; volgens hem het allerleukst. Zijn vaste paard is Walonso, een zesjarige ruin. “Hij moest, net als ik, nog heel veel leren, maar het klikte meteen. Met de meeste paarden heb je bij het springen altijd een angstmoment, maar met hem heb ik dat niet. Ik voel zijn enorme kracht en de sensatie als je springt - alsof je vliegt.” Een jaar na het overlijden van zijn moeder vond hij overigens toevallig foto’s van haar te paard. Holdrinet wist niet dat ze had gereden: “Het is net alsof ik de traditie nu voortzet.”

Bij Casa Vertigo aan zijn faculteit Bouwkunde belandde hij toevallig; Holdrinet werd gevraagd om mee te helpen een expositie op te bouwen, de keer daarna weer, enzovoort. Na twee jaar kreeg hij een contract en meer verantwoordelijkheid. Hij benadrukt dat Plaza, de grote open ruimte op de eerste verdieping in Vertigo waar veel activiteiten plaatsvinden, geen museumruimte is: “Het leuke is om er met beperkte middelen en materialen iets moois van te maken. Dat lukt steeds beter en makkelijker.”

Zo ontwierp en maakte Holdrinet een fraai en praktisch systeem panelen in de vrije ruimte op te hangen. “Het hoogtepunt was de tentoonstelling van architect Jo Jansen vorig jaar, die ik bijna helemaal zelf samengesteld heb. Ook de beeldbewerking van foto’s van architectuurfotograaf Kim Zwarts mocht ik doen. Hij heeft ze vrijwel allemaal, op één na, goedgekeurd. Bij de opening kreeg ik veel complimenten, ook van Jo Coenen (architect en ex-Nederlands bouwmeester, red.). Toen dacht ik wel even: ‘Stijn, je kunt toch wel wat.’”/.
Interview/Stijn Holdrinet door Gerard Verhoogt
Foto/Bart van Overbeeke