“Ga jij maar wiskunde studeren, alles wat jij vastpakt gaat toch kapot”, zei zijn vader die klompenmaker was in Enter. Een linker en rechterklomp aan elkaar vastmaken met een draadje, dat lukte nog, maar er was geen sprake van dat de jongste zoon ooit in de voetsporen van zijn handige vader zou treden. “Bij mij was het meer met de kop dan met de handen”, zegt Ter Morsche. In 1962 begon hij aan zijn wiskundeleven op de Katholieke Universiteit van Nijmegen. De overgang van middelbare school naar universiteit was op zijn zachtst gezegd ‘behoorlijk’. “Het eerste college dat ik volgde leek voor mij wel een les Sanskriet”, herinnert Ter Morsche zich. “Door introductieactiviteiten had ik niet in de gaten dat de colleges al begonnen waren. Onbewust had ik het allereerste college analyse gemist. De docent schreef een formule op het bord waar ik geen kop of staart aan kon ontdekken. Ik dacht: wat doe ik hier?” Maar Ter Morsche ontdekte dat hij alleen maar de uitleg van die formule gemist had, en conform zijn karakter besloot hij het probleem niet weg te schuiven, maar er ‘gewoon voor te gaan zitten’.

Ter Morsche kwam tijdens zijn afstuderen voor het eerst op de Technische Hogeschool van Eindhoven. Toen zijn Nijmeegse tentamenboekje vol zat, wilde hij graag zien hoe de wiskunde gebruikt kan worden. Hij kreeg de optie om zijn afstudeerwerk op de wiskundige ingenieursopleiding in Eindhoven te doen. “Hier waren ze heel praktisch, ze konden al iets met de computer, maakten mooie verslagen.” Ter Morsche vond het gezellig hier. Hij leerde zijn vrouw Marijke kennen, die programmeur bij het Rekencentrum was, en besloot te ‘blijven hangen’. Hij begon in 1966 als wetenschappelijk medewerker voor onderwijs en onderzoek. Pas in 1982 is hij gepromoveerd op gebied van splines. “Ik had geen stok achter de deur om te promoveren, ik gaf in die tijd heel veel onderwijs. Het komt er eigenlijk op neer dat ik vooral een onderwijsman ben.” Midden jaren negentig werd hij benoemd tot opleidingsdirecteur wiskunde.

Nog even terugblikkend op de tijd dat hij zelf student was: “Ook al was de Nijmeegse opleiding niet erg praktisch, ik heb toch later profijt gehad van de manier van denken die ik daar leerde. Dat is dan een goede investering geweest. Wat ik merk in deze tijd: wat studenten nu doen, moet ze morgen winst geven. Wanneer we een student iets willen leren, is hun eerste vraag: wat hebben we er op dit moment aan? We veronderstellen dat studenten die gekozen hebben voor een wiskundestudie gemotiveerd zijn. Maar tegenwoordig moeten we zorgen dat ze gemotiveerd raken. We moeten vertellen dat ze een goed vak gekozen hebben. Dat vind ik een zorg. Noem het een uitdaging.”

Trots is hij op de goede onderwijsevaluaties die hij keer op keer kreeg. De pen die hoort bij de onderwijsprijs, ingesteld door Elektrotechniekstudenten, ligt thuis in Geldrop op zijn bureau.

Een andere persoonlijke overwinning is het slagen van de invoering van het bindend studieadvies (BSA). Dat ging niet zonder slag of stoot. Ter Morsche stapte blanco in het proces. “Het College van Bestuur vroeg me of BSA haalbaar is. Dat hebben we eerst onderzocht. We zagen dat het een kwaliteitsverbetering met zich mee zou brengen. Toen ging ik praten, praten, praten.” De voorzitter van de projectgroep BSA vindt het niet vervelend dat het moeite kostte. “Tegenwerking houdt je scherp”.

De werkzaamheden waar hij de meeste passie in stopte, het lesgeven en de invoering van BSA, zijn ook precies de activiteiten waarvoor hij tot eind 2009 nog op de TU/e blijft werken. Ter Morsche zal tot de kerst nog het college Wavelets and applications geven aan masterstudenten. “Valt er hier nog wat te slijpen”, grinnikt hij bij de gedachte aan de freelanceklus. Ondertussen kan hij dan mooi met eigen ogen zien hoe de BSA in praktijk werkt.

Op vrijdag 26 juni is er een afscheidssymposium in de Blauwe Zaal ter ere van Hennie ter Morsche ./.